Lesson 8: การตีความ: หลักการทั่วไป

(1) เข้าใจหลักการพื้นฐานของการตีความพระคัมภีร์

(2) นำหลักการเหล่านี้ไปใช้ในการศึกษาพระคัมภีร์

(3) ตระหนักว่าการไม่ทำตามหลักการเหล่านี้อาจนำไปสู่ข้อผิดพลาดทางหลักคำสอนได้

หลักการในบทเรียนนี้เป็นพื้นฐานในการศึกษาพระคัมภีร์ หลักการเหล่านี้เป็นสิ่งที่ผู้สอนพระคัมภีร์ที่ชาญฉลาดได้พัฒนาขึ้นเพื่อใช้เป็นแนวทางในการศึกษา หลักการเหล่านี้ควรเป็นพื้นฐานของวิธีการศึกษาพระคัมภีร์ของคุณ ขอให้ใช้เวลาทำความเข้าใจหลักการเหล่านี้และนำไปใช้ในการศึกษาของคุณ

ผู้เขียนเจตนาสื่อบางสิ่งให้ผู้อ่านของเขารู้ ความหมายที่เป็นเจตนานั้นคือความหมายที่แท้จริงของงานเขียนนั้น การตีความคืองานที่ใช้ความพยายามเพื่อเข้าใจเนื้อหาที่เป็นเจตนาของผู้เขียน เราไม่ควรใช้พระคัมภีร์เป็นเครื่องมือเพื่อสื่อสารเนื้อหาที่แตกต่างจากความหมายที่ผู้เขียนตั้งใจสื่อ

ข้อความในพระคัมภีร์สามารถมีความหมายมากกว่าสิ่งที่ผู้เขียนเจตนาไว้ เมื่ออับราฮัมพูดกับอิสอัคว่า “พระเจ้าจะทรงจัดหาลูกแกะสำหรับพระองค์เอง…” (ปฐมกาล 22:8) เขาอาจไม่เข้าใจว่าพระเจ้าจะทำให้ถ้อยคำของพระองค์สำเร็จเป็นจริงด้วยวิธีการที่ยิ่งใหญ่กว่าในการเสด็จมาของพระเยซู เมื่อโมเสสเขียนถ้อยคำเหล่านี้ของอับราฮัม โมเสสเองก็อาจไม่เข้าใจความหมายของคำกล่าวนี้อย่างครบถ้วน อย่างไรก็ตาม เพื่อจะประยุกต์ใช้คำกล่าวนี้กับการเสด็จมาของพระเยซูก็ไม่ได้มีความหมายที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับสิ่งที่โมเสสเจตนาไว้ เพียงแค่มีความหมายที่ใหญ่กว่า ครบถ้วนกว่าในหลักการที่ว่าพระเจ้าจะจัดเตรียมสิ่งจำเป็นสำหรับความรอดของเรา

ผู้เขียนพระคัมภีร์แต่ละคนตั้งใจให้ผู้อ่านกลุ่มแรกนำข้อความของเขาไปใช้ในทางปฏิบัติ การประยุกต์ใช้ข้อความนั้นสำหรับเราอาจแตกต่างจากผู้อ่านกลุ่มแรก แต่ก็เป็นทำตามหลักการเดียวกัน เนื่องจากเราประยุกต์ใช้หลักการพระคัมภีร์ในสถานการณ์ที่แตกต่างออกไป การปฏิบัติของเราก็อาจแตกต่างไปด้วย ยกตัวอย่างเช่น คนอิสราเอลได้รับคำสั่งให้ก่อขอบขึ้นไว้ที่ดาดฟ้าหลังคาบ้าน (เฉลยธรรมบัญญัติ 22:8) หลังคาบ้านสมัยนั้นเป็นพื้นราบเปิดโล่ง และใช้เป็นส่วนหนึ่งของพื้นที่อยู่อาศัย หากคุณไม่ได้อาศัยอยู่ในบ้านที่มีหลังคาเรียบซึ่งผู้คนไปอยู่แถวบริเวณนั้น คุณก็ไม่จำเป็นต้องก่อขอบกั้นโดยรอบเพื่อให้เป็นสถานที่ปลอดภัย อย่างไรก็ตาม เราควรยังคงใช้หลักการในการทำให้ทรัพย์สินของเราปลอดภัยสำหรับผู้คน

ผู้ตีความไม่ควรพัฒนาการตีความเชิงจินตนการกับรายละเอียดต่างๆ ของเนื้อหาพระคัมภีร์ นี่เป็นตัวอย่างของการตีความเชิงจินตนาการเกี่ยวกับเรื่องเล่าของพระเยซูเรื่องชาวสะมาเรียผู้ช่วยชายที่บาดเจ็บ (ลูกา 10:30-35)

ชาวสะมาเรียเป็นผู้ประกาศข่าวประเสริฐ ชายที่บาดเจ็บเป็นคนบาปที่กลับใจมาเชื่อ โรงแรมคือคริสตจักร และเหรียญสองเหรียญคือการบัพติศมาและมหาสนิท

การตีความนี้ละเลยประเด็นที่เป็นเจตนาของพระเยซูเกี่ยวกับการรักเพื่อนบ้านของเรา (ลูกา 10:27-29, 36-37) เราต้องแสดงความรักต่อคนที่เราพบเจอซึ่งมีความจำเป็นในชีวิต

มีปัญหาสามประการเกี่ยวกับการตีความเชิงจินตนาการ

1. มาจากข้อคิดเห็นของผู้ตีความ

2. ไม่ได้มีหลักการตีความที่ดีเป็นแนวทาง

3. ไม่สามารถประเมินได้ด้วยวิธีการปกติที่สมเหตุสมผล

คาเลบดูแผนที่เพื่อหาทางไปยังจุดหมายปลายทาง แต่แล้วคาเลบก็พูดว่า “แผนที่นี้ผิด” ผู้โดยสารของคาเลบถามว่า “คุณรู้ได้อย่างไรว่าแผนที่ผิด” คาเลบตอบอย่างมั่นใจว่า “ฉันรู้เส้นทางที่จะไป แผนที่นี้ผิด” ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา คาเลบก็หลงทางจริงๆ เขาจึงยอมรับความพ่ายแพ้ เขาเริ่มพยายามทำความเข้าใจและปฏิบัติตามแผนที่ เขาผิดพลาดตรงจุดไหนหรือ? เขาเริ่มต้นด้วยข้อสรุป เขาแน่ใจว่าตนมีคำตอบที่ถูกต้อง ดังนั้นเขาจึงปฏิเสธที่จะฟังแผนที่ซึ่งให้คำตอบแตกต่างออกไป

มีบางคนอ่านพระคัมภีร์ในทำนองนี้ เมื่อนักเทศน์อ่านข้อพระคัมภีร์ข้อหนึ่งที่เขาไม่ชอบ เขาพูดว่า “ผมไม่รู้นะว่าข้อนี้หมายถึงอะไร แต่มันไม่ได้มีความหมายอย่างที่เขียนไว้แน่” เขาเริ่มต้นด้วยข้อสรุปของตัวเองก่อน (“ผมไม่เห็นด้วยกับคำสอนนี้”) จากนั้นจึงอ่านพระคัมภีร์ เขาไม่สามารถปรับพระคัมภีร์ให้เข้ากับข้อสรุปของตัวเองได้ก็เลยตัดสินใจที่จะเพิกเฉยต่อพระคัมภีร์ข้อนั้น (“แต่มันไม่ได้มีความหมายอย่างที่เขียนไว้แน่”)

ในการตีความพระคัมภีร์ เราต้องเริ่มต้นด้วยพระคัมภีร์แล้วจึงหาข้อสรุป เราทุกคนมีสมมติฐานบางอย่าง เราเริ่มจากมุมมองเจาะจง ซึ่งนั่นเป็นเรื่องปกติ แต่ปัญหาคือการที่สมมติฐานของเราทำให้เราเพิกเฉยต่อคำสอนที่ชัดเจนในพระคัมภีร์ เราต้องแน่ใจว่าเราเริ่มต้นด้วยข้อความพระคัมภีร์ ไม่ใช่ข้อสรุปของเรา เราจะต้องไม่ยอมให้สมมติฐานของเราทำให้เราเพิกเฉยต่อข้อความพระคัมภีร์

ตัวอย่าง

“เพราะฉะนั้นพวกท่านจงเป็นคนดีพร้อม เหมือนอย่างที่พระบิดาของท่าน ผู้สถิตในสวรรค์ทรงดีพร้อม” (มัทธิว 5:48)

บางคนพูดว่า “ไม่มีใครดีพร้อม!” ดังนั้นพวกเขาจึงเพิกเฉยต่อคำสั่งของพระเยซู พวกเขาเริ่มต้นด้วยข้อสรุปของตัวเอง (“ไม่มีใครดีพร้อม!”) และไม่แม้แต่จะพยายามเข้าใจสิ่งที่พระเยซูหมายถึง

เมื่อศึกษา มัทธิว 5:48 เราต้องถามว่า “พระเยซูหมายถึงอะไรกับการเป็นคน ‘ดีพร้อม’? เราจะเป็นเหมือนพระบิดาในสวรรค์ของเราในทางใด?” ข้อพระคัมภีร์ก่อนหน้า มัทธิว 5:48 ให้คำตอบคือ เราต้องรักศัตรูของเราและทำความดีต่อพวกเขาเหมือนอย่างที่พระบิดาในสวรรค์... “…ทรงให้ดวงอาทิตย์ของพระองค์ขึ้นส่องสว่างแก่คนดีและคนชั่วเสมอกัน…” (มัทธิว 5:45)

เมื่อเราอ่านหนังสือที่มีมนุษย์เป็นผู้ประพันธ์ ในบางจุดอาจมีความขัดแย้งกันเอง ผู้ประพันธ์ที่เป็นมนุษย์สองคนก็ขัดแย้งกันเองในบางประเด็น อย่างไรก็ตาม พระคัมภีร์เป็นพระวจนะของพระเจ้าที่ไม่มีความขัดแย้งกัน

พระเจ้าไม่เปลี่ยนแปลง (ยากอบ 1:17) เพราะเหตุนี้ พระวจนะของพระองค์จึงสอดคล้องกันแม้ว่าได้รับการเขียนโดยมนุษย์มากมายเป็นเวลาหลายร้อยปี พระวจนะของพระเจ้าไม่ขัดแย้งกันเอง

หลักการนี้คือผลลัพธ์ที่จำเป็นของหลักคำสอนเรื่องการดลใจที่ว่า “พระคัมภีร์ทุกตอนได้รับการดลใจจากพระเจ้า…” (2 ทิโมธี 3:16-17) หากแหล่งที่มาสูงสุดของพระคัมภีร์คือพระเจ้า พระคัมภีร์ก็ไม่สามารถขัดแย้งกันเองได้ นี่เป็นสิ่งสำคัญสำหรับการตีความพระคัมภีร์ เมื่อพระคัมภีร์สองตอนดูเหมือนขัดแย้งกัน เราควรถามตัวเองว่าเราเข้าใจผิดอันใดอันหนึ่งหรือเปล่า เมื่อเราเข้าพระคัมภีร์แต่ละตอนอย่างเต็มที่แล้ว เราจะเห็นว่าทั้งสองตอนล้วนเป็นความจริง

ตัวอย่าง

“เพราะเราเห็นว่า คนหนึ่งคนใดจะถูกชำระให้ชอบธรรมได้ก็โดยอาศัยความเชื่อนอกเหนือการประพฤติตามธรรมบัญญัติ” (โรม 3:28)

“…ไม่มีใครถูกชำระให้ชอบธรรมได้ โดยการประพฤติตามธรรมบัญญัติ แต่โดยความเชื่อในพระเยซูคริสต์เท่านั้น” (กาลาเทีย 2:16)

“พวกท่านก็เห็นแล้วว่า คนหนึ่งคนใดจะถูกชำระให้ชอบธรรมได้ก็เพราะการประพฤติ และไม่ใช่เพราะความเชื่อเพียงอย่างเดียว” (ยากอบ 2:24)

มีผู้อ่านบางคนเชื่อว่าเปาโลและยากอบคิดเห็นไม่ตรงกันเรื่องบทบาทของความเชื่อกับการประพฤติ เปาโลยืนกรานว่ามนุษย์ได้รับการทำให้เป็นผู้ชอบธรรมโดยปราศจากการงานของกฎบัญญัติ ยากอบเขียนว่ามนุษย์ได้รับการทำให้เป็นผู้ชอบธรรมโดยการประพฤติ ไม่ใช่เพียงความเชื่อเท่านั้น

หากไม่พิจารณาบริบทของข้อพระคัมภีร์เหล่านี้แล้ว คนอาจจะคิดว่ายากอบขัดแย้งเปาโล อย่างไรก็ตาม บริบทของพระคัมภีร์แต่ละตอนแสดงให้เห็นสิ่งที่เปาโลและยากอบกำลังพูดถึง เปาโลกำลังพูดเกี่ยวกับบุคคลที่ได้รับความรอดและได้รับการทำให้เป็นผู้ชอบธรรม บุคคลนั้นกลายมาเป็นผู้ชอบธรรมได้โดยความเชื่อ ส่วนยากอบกำลังพูดเกี่ยวกับวิธีการที่บุคคลหนึ่งแสดงให้เห็นว่าเขารอดแล้ว บุคคลจะแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นคนชอบธรรมได้โดยการประพฤติ ทั้งเปาโลและยากอบเห็นพ้องร่วมกันว่าบุคคลได้รับการทำให้ชอบธรรมได้โดยความเชื่อ จากนั้นจึงแสดงให้เห็นความชอบธรรมนั้นโดยการประพฤติ

หลักการนี้มีความเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับหลักการก่อนหน้านี้ เนื่องจากพระคัมภีร์ไม่ขัดแย้งกันเอง เราจึงสามารถใช้พระคัมภีร์ตอนที่มีความหมายชัดเจนเพื่อช่วยให้เราเข้าใจเนื้อหาของตอนที่มีความหมายไม่ชัดเจน เราใช้ข้อพระคัมภีร์ที่ชัดเจนเพื่ออธิบายข้อพระคัมภีร์ที่ยากกว่า เราไม่บิดเบือนข้อพระคัมภีร์ที่เรียบง่ายเพื่อให้เหมาะกับการตีความข้อพระคัมภีร์ที่ยากกว่าของเรา

ตำราเรียนวิชาการตีความกล่าวไว้ดังนี้ว่า “บ่อยครั้งสิ่งที่คลุมเครือในพระคัมภีร์ตอนหนึ่งก็จะปรากฏชัดในอีกตอนหนึ่ง”[1] การศึกษาพระคัมภีร์ทั้งหมดเป็นการอนุญาตให้พระคัมภีร์ตอนที่เรียบง่ายขยายความเข้าใจของเราสำหรับพระคัมภีร์ตอนที่ยากกว่า

ตัวอย่าง

“มิฉะนั้น พวกที่ให้รับบัพติศมาเพื่อคนตายนั้นจะทำอย่างไร ถ้าคนตายไม่ถูกทำให้เป็นขึ้นมาเลย? และทำไมจึงมีการให้รับบัพติศมาเพื่อคนตาย?” (1 โครินธ์ 15:29)

เนื่องจากพระคัมภีร์ข้อนี้ บางคนจึงคิดว่าคนที่ยังมีชีวิตอยู่ควรรับบัพติศมาเพื่อเห็นแก่คนที่เสียชีวิตไปโดยไม่ได้รับบัพติศมา อย่างไรก็ตาม ไม่มีพระคัมภีร์ตอนไหนที่บอกให้เราทำเช่นนั้นเลย เปาโลกล่าวถึงธรรมเนียมปฏิบัติที่ผู้อ่านของเขาปฏิบัติ แต่เราไม่รู้ว่าธรรมเนียมปฏิบัตินั้นคืออะไร

พระคัมภีร์ตีความพระคัมภีร์ได้ดีที่สุด หลักการนี้เป็นแนวทางให้กับเราในการตีความ 1 โครินธ์ 15:29 เมื่อเราอ่าน มัทธิว 28:19, กิจการ 2:41, กิจการ 8:12 และ กิจการ 19:5 เราเห็นว่าบัพติศมามีไว้เพื่อผู้เชื่อที่มีชีวิตอยู่ เนื่องจาก 1 โครินธ์ 15:29 ไม่ได้สั่งอย่างชัดเจนว่าบัพติศมามีไว้สำหรับคนตายและเนื่องจากพระคัมภีร์ข้ออื่นๆ ก็แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนถึงแนวทางปฏิบัติทั่วไปของคริสตจักรยุคแรก ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะเชื่อว่า 1 โครินธ์ 15 สั่งให้บัพติศมาคนตาย

ความหมายของพระวจนะของพระเจ้าสามารถพบได้ในพระคัมภีร์เอง โดยการใช้เครื่องมือตีความตามปกติ พระวจนะของพระเจ้าไม่ได้ถูกเขียนไว้เป็นรหัสลับ

ตั้งแต่เริ่มก่อตั้งคริสตจักร ความจริงของข่าวประเสริฐทั้งหมดได้ถูกเปิดเผยต่อทุกคน ไม่ใช่แค่กับสมาชิกพิเศษของคริสตจักรเท่านั้น พระเยซูตรัสว่าพระองค์ไม่ได้มีหลักคำสอนลับๆ สำหรับผู้ติดตามพระองค์ (ยอห์น 18:20) อัครทูตเปาโลบอกให้ทิโมธีสอนผู้อื่นถึงความจริงที่เปาโลได้สอนต่อหน้าสาธารณชน (2 ทิโมธี 2:2) เปาโลอธิบายว่าหากผู้คนมองไม่เห็นความจริง นั่นไม่ใช่เพราะว่ามันถูกซ่อนไว้โดยตั้งใจ แต่เป็นเพราะซาตานทำให้พวกเขามองไม่เห็น (2 โครินธ์ 4:1-6) พันธกิจของคริสตจักรคือการแบ่งปันความจริงของพระเจ้าอย่างเปิดเผยเสมอมา

[1]เป็นเรื่องจริงที่ต้องศึกษาพระคัมภีร์ส่วนใหญ่อย่างละเอียดถี่ถ้วนเพื่อจะรู้ความหมายของพระคัมภีร์ แต่ความจริงของพระคัมภีร์ไม่ได้ปิดบังไว้จากเรา ความจริงสำคัญของพระคัมภีร์ไม่ได้ถูกฝังอยู่ในข้อพระคัมภีร์ที่คลุมเครือ ผู้แต่งเพลงสดุดีกล่าวว่า “พระวจนะของพระองค์เป็นตะเกียงแก่เท้าของข้าพระองค์ และเป็นความสว่างแก่ทางของข้าพระองค์” (สดุดี 119:105) จุดประสงค์ของพระวจนะของพระเจ้าคือเพื่อนำทางเรา ไม่ใช่เพื่อปิดบังความจริง

ไม่มีกุญแจพิเศษที่ใช้ไขข้อความในพระวจนะของพระเจ้า อย่าเชื่อหนังสือที่อ้างว่าสามารถไขรหัสที่ซ่อนอยู่ในพระคัมภีร์ได้ พระเจ้าตรัสเพื่อให้เราเข้าใจพระวจนะของพระองค์

ตัวอย่าง

ทุกๆ สองสามปี จะมีคนอ้างว่า “พระเจ้าได้ทรงเปิดเผยแก่ข้าพเจ้าว่าพระเยซูจะเสด็จกลับมาในปีหน้า” หนังสือเล่มหนึ่งซึ่งได้รับความนิยมในปี 1987 ได้ทำนายว่าพระเยซูจะเสด็จกลับมาในปี 1988 ผู้เขียนอ้างว่าเขาค้นพบข้อเท็จจริงนี้จากการศึกษาเกี่ยวกับงานเลี้ยงฉลองของชาวยิวในสมัยโบราณ ในปีถัดมา ผู้เขียนคนเดียวกันได้เขียนหนังสือเล่มหนึ่งซึ่งทำนายถึงการเสด็จกลับมาของพระเยซูในปี 1989 เราไม่ควรเชื่อผู้ที่ยึดหลักคำสอนสำคัญจากวิธีการตีความพระคัมภีร์ที่ซ่อนเร้นหรือเป็นความลับ พระเยซูตรัสไว้ว่า “แต่ไม่มีใครรู้เรื่องวันหรือเวลาแม้แต่บรรดาทูตแห่งฟ้าสวรรค์หรือพระบุตร มีแต่พระบิดาองค์เดียว” (มัทธิว 24:36)

หลักการนี้สอนว่า หากพระเจ้าให้คำสั่ง พระองค์ก็จะทำให้การเชื่อฟังเป็นไปได้

ลองนึกถึงพ่อคนหนึ่งที่พูดว่า ““ลูกชาย ถ้าจะให้พ่อพอใจ ลูกต้องวิ่งให้ครบหนึ่งไมล์ภายในสองนาที” สักช่วงหนึ่ง ลูกชายอาจพยายามเต็มที่ แต่ก็ล้มเหลวเสมอ ทำในสิ่งที่พ่อคาดหวังไม่ได้ ในที่สุด ลูกชายก็จะท้อแท้และเลิกพยายาม แบบนี้ใช่พ่อที่ดีหรือไม่?

บางคนจินตนาการว่าพระเจ้าเป็นพระบิดาที่ไร้เหตุผล เมื่อพระเจ้าตรัสว่า “ให้บริสุทธิ์,”[1] พวกเขาพูดว่า “พระเจ้ารู้ดีว่าเราไม่สามารถเชื่อฟังคำสั่งของพระองค์ได้”

จอหน์ คาลวิน กล่าวว่าเราไม่สามารถ “…วัดกำลังของมนุษย์ด้วย[พระบัญญัติ] ของพระเจ้า”[2] คาลวินเชื่อว่าพระเจ้าให้คำสั่งที่เราไม่สามารถเชื่อฟังได้ด้วยกำลังของมนุษย์ แต่ว่าพระเจ้าจัดเตรียมฤทธิ์อำนาจเพื่อการเชื่อฟังให้กับบรรดาคนที่ได้รับความรอด จอห์น เวสเลย์ สอนว่าทุกคำสั่งในพระวจนะของพระเจ้าเป็นคำสัญญาที่สำเร็จในผู้เชื่อได้โดยฤทธิ์อำนาจของพระเจ้า

มนุษย์ไม่สามารถปฏิบัติตามคำสั่งของพระเจ้าได้ด้วยกำลังตามธรรมชาติของมนุษย์ แต่เราสามารถทำตามคำสั่งของพระเจ้าได้ด้วยกำลังของพระองค์ พระบิดาในสวรรค์ผู้รักเรา จะให้ฤทธิ์อำนาจแก่บรรดาลูกของพระองค์เพื่อจะเชื่อฟังคำสั่งของพระองค์ พระบิดาผู้รักเราจะทำให้บรรดาลูกของพระองค์ผิดหวังเพราะคำสั่งที่เป็นไปไม่ได้ ทุกคำสั่งในพระคัมภีร์ล้วนมาพร้อมกับพระคุณเพื่อจะเชื่อฟังคำสั่งนั้นได้

พระเยซูสั่งว่า “จงรักองค์พระผู้เป็นเจ้าของท่านด้วยสุดใจของท่านด้วยสุดจิตของท่าน และด้วยสุดความคิดของท่าน” (มัทธิว 22:37) นี่เป็นทั้งคำสั่งและคำสัญญา คำสั่งของพระเจ้าให้รักพระเจ้าด้วยใจเด็ดเดี่ยวเป็นคำสัญญาที่มีความหมายแฝงว่าพระเจ้าจะให้เรามีใจเด็ดเดี่ยวหากเราไว้วางใจพระองค์

ตัวอย่าง

“เพราะฉะนั้นพวกท่านจงเป็นคนดีพร้อม เหมือนอย่างที่พระบิดาของท่าน ผู้สถิตในสวรรค์ทรงดีพร้อม” (มัทธิว 5:48)

จากบริบท เราเข้าใจว่าพระเยซูกำลังพูดถึงความรัก ไม่ใช่ความดีพร้อมในทุกเรื่อง เราเองก็เข้าใจด้วยว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่เราทำได้ด้วยความพยายามของเราเอง พระเจ้าผู้ที่สั่งให้เราดีพร้อมเป็นพระเจ้าผู้ที่ทำให้คำสั่งนั้นสำเร็จ ผู้เขียนสดุดีเป็นพยานว่า “[คือ] พระเจ้าผู้ทรงทำให้ข้าพเจ้าแข็งแรง และทรงทำให้ทางของข้าพเจ้าปลอดภัย” (สดุดี 18:32)

เราต้องเข้าใจคำสั่งของพระเยซูอย่างถูกต้อง เราต้องอ่านคำสั่งโดยคำนึงถึงบริบทคำสอนของพระเยซู และคำนึงถึงคำสอนในพระคัมภีร์เกี่ยวกับใจดีพร้อม (ไม่แบ่งใจ) และคนที่บริสุทธิ์ (แยกไว้) เมื่อเราเข้าใจเรื่องนี้ คำสั่งของพระเยซูก็จะกลายเป็นคำสัญญาแห่งพระคุณ ไม่ใช่มาตรฐานที่เป็นไปไม่ได้สำหรับความพยายามของมนุษย์

ในฐานะคริสเตียนอีแวนเจลิคอล เรายอมรับพระคัมภีร์ว่าเป็นสิทธิอำนาจสูงสุดสำหรับหลักคำสอนและแนวการปฏิบัติ พระคัมภีร์บรรจุความรู้ทั้งหมดที่จำเป็นสำหรับความรอด

อย่างไรก็ตาม สิ่งสำคัญคือการตระหนักว่าเราตีความสิ่งที่เราอ่านผ่านวิธีการหลากหลาย สำหรับคริสเตียนอีแวนเจลิคอลส่วนใหญ่ เราอ่านพระคัมภีร์โดยมองผ่านเลนส์สามเลนส์ เลนส์เหล่านี้ไม่ได้มาแทนที่สิทธิอำนาจของพระคัมภีร์เลย แต่เป็นเพียงวิธีการที่เราอ่านและเข้าใจพระคัมภีร์เท่านั้น

หากต้องการเข้าใจพระคัมภีร์อย่างถ่องแท้ เราควรใช้เลนส์ทั้งสามนี้ หากเราละเลยเลนส์ใดเลนส์หนึ่ง เราก็อาจตีความพระคัมภีร์ผิดได้ การอ่านพระคัมภีร์โดยใช้เลนส์เหล่านี้ช่วยให้เราเข้าใจข้อความในพระวจนะของพระเจ้าได้ดีขึ้น

ภาพต่อไปนี้อาจช่วยให้คุณมองเห็นความสัมพันธ์ของเลนส์ทั้งสามนี้ต่อพระคัมภีร์ เรามองพระคัมภีร์ผ่านเลนส์เหล่านี้[1]

เลนส์ที่ 1: ประเพณี

[2]เลนส์แรกที่เรามองพระคัมภีร์ทะลุผ่านก็คือประเพณี เลนส์ประเพณีถามว่า “คริสเตียนตลอดประวัติศาสตร์เข้าใจพระคัมภีร์นี้อย่างไร?” ประเพณีทดสอบความเข้าใจของเราเกี่ยวกับเนื้อหาโดยเปรียบเทียบกับความเข้าใจอันลึกซึ้งของคริสเตียนคนอื่นๆ ตลอดประวัติศาสตร์

ประเพณีประกอบด้วยหลักความเชื่อของคริสตจักรยุคแรก หลักคำสอนสำคัญที่เชื่อมโยงคริสเตียนในอดีตเข้าเป็นหนึ่งเดียว และคำสอนของคนรุ่นก่อนๆ ประเพณีแสดงให้เห็นถึงการตีความพระคัมภีร์ตลอดประวัติศาสตร์คริสตจักร

ประเพณีของคริสตจักรไม่ได้สอดคล้องกันในทุกประเด็น ประเพณีที่เชื่อถือได้มากที่สุดคือสิ่งที่คริสตจักรสอนไว้ทุกหนทุกแห่งและทุกยุคสมัย ควรคำนึงถึงประเพณีของนิกายต่างๆ แต่ประเพณีนี้ไม่มีอำนาจมากเท่ากับประเพณีของคริสตจักรทั่วโลก

พระเจ้าตรัสผ่านประเพณีเพื่อช่วยให้เราเข้าใจพระวจนะของพระองค์ หากการตีความของคุณทำให้พระคัมภีร์มีความหมายที่ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อน คุณควรคิดว่าคุณเข้าใจผิด!

เลนส์ 2: เหตุผล

เลนส์ที่สองที่เราใช้คือเลนส์เหตุผล เลนส์นี้ถามว่า “ความเข้าใจอย่างมีเหตุผลของพระคัมภีร์นี้คืออะไร?” เลนส์แห่งเหตุผลต้องการให้เราใช้ความนึกคิดเพื่อจะเข้าใจสิ่งที่เราอ่านในพระคัมภีร์ เลนส์นี้ตระหนักว่าพระคัมภีร์นั้นสามารถเข้าใจเหตุผลได้โดยความนึกคิด เราใช้เหตุผลเพื่อเข้าใจพระคัมภีร์ อย่างไรก็ตาม เราต้องไม่ปฏิเสธความจริงจากพระคัมภีร์เพียงเพราะเราไม่สามารถเข้าใจเหตุผลเพื่อพิสูจน์ว่าพระคัมภีร์เป็นความจริงได้ มีคนมากมายปฏิเสธบันทึกถึงการอัศจรรย์ต่างๆ ในพระคัมภีร์เพราะพวกเขาคิดว่าการอัศจรรย์นั้นขัดแย้งกับเหตุผล อย่างไรก็ตาม การอัศจรรย์ไม่ได้ขัดแย้งกับเหตุผลเพราะเราเข้าใจด้วยเหตุผลได้ว่าพระเจ้ามีฤทธิ์อำนาจเพื่อทำการอัศจรรย์

คริสเตียนบางคนต่อต้านการใช้เหตุผล พวกเขาโต้แย้งว่าเราไม่สามารถไว้ใจความนึกคิดที่ตกต่ำของเราในการเข้าใจพระวจนะพระเจ้าได้ เป็นความจริงที่มนุษย์มีความสามารถทางจิตที่จำกัด อย่างไรก็ตาม เปาโลก็ใช้เหตุผลในการโต้แย้งอยู่เสมอ เช่น ใน โรม เปาโลถามคำถามเป็นชุดที่นำผู้อ่านไปสู่ความเข้าใจด้วยเหตุผลเกี่ยวกับความจริงสำคัญเรื่องความรอด แม้ว่าเหตุผลของเราจะไม่ใช่สิทธิอำนาจสูงสุด เราก็ไม่ควรเพิกเฉยต่อความหมายตามเหตุผลของพระคัมภีร์

เลนส์ที่ 3: ประสบการณ์

เลนส์สุดท้ายคือเลนส์ประสบการณ์ เลนส์นี้ถามว่า “ความเข้าใจของฉันตรงกันกับประสบการณ์ของคริสเตียนคนอื่นไหม?” ประสบการณ์ส่วนตัวไม่ควรได้รับความเชื่อถือเหนือกว่าความจริงแท้ อย่างไรก็ตาม ประสบการณ์มีคุณค่าเมื่อมีความสมดุลกับประเพณีและเหตุผล

เลนส์แต่ละเลนส์มีความสำคัญ หากเราใช้เพียงแค่ประเพณี เราก็จะตกอยู่ภายใต้ข้อผิดพลาดของโรมันคาธอลิกที่มองว่าคำสอนของคริสตจักรมีสิทธิอำนาจเทียบเท่าพระคัมภีร์ หากเราใช้เพียงแค่เหตุผล เราก็จะมองว่าความนึกคิดเป็นสิทธิอำนาจสูงสุด หากเราใช้เพียงแค่ประสบการณ์ การตีความของเราก็จะถูกจำกัดและจะขึ้นอยู่กับความรู้สึกส่วนตัว มุมมอง และข้อคิดเห็นของมนุษย์ เลนส์เหล่านี้เป็นวิธีที่เราจะเข้าใจพระคัมภีร์ แต่ไม่ควรใช้ในลักษณะที่ขัดแย้งกับสิทธิอำนาจของพระคัมภีร์

ตัวอย่าง

“เพราะเหตุนี้ข้าพเจ้าจึงคุกเข่าต่อพระบิดา… เพื่อพวกท่านจะได้รับความบริบูรณ์ของพระเจ้าอย่างเต็มเปี่ยม” (เอเฟซัส 3:14, 19)

เปาโลอธิษบานว่าชาวเอเฟซัสจะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งยิ่งขึ้นกับพระเจ้า เขาอธิษฐานว่าชาวเอเฟซัสจะได้รับความบริบูรณ์ของพระเจ้าอย่างเต็มเปี่ยม เราค้นพบอะไรหากเราอ่านคำอธิษฐานนี้ผ่านทางเลนส์ทั้งสามเหล่านี้?

ประเพณี คริสเตียนจากทุกยุคสมัยสอนว่าพระเจ้าสัญญาที่จะให้ผู้เชื่อดำเนินชีวิตที่ลึกซึ้งมากขึ้น กลุ่มคริสเตียนก็ไม่ได้ตกลงกันในรายละเอียดว่าพระเจ้าจะบรรลุวัตถุประสงค์นี้ในตัวผู้เชื่อได้อย่างไร แต่ตลอดประวัติศาสตร์คริสตจักร มีคริสเตียนจากหลายพื้นภูมิที่ตกลงกันว่าพระเจ้าเรียกบรรดาบุตรของพระองค์สู่การมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งมากขึ้นกับพระองค์

ในศตวรรษที่สอง อิเรเนอุสเขียนว่าวัตถุประสงค์ของพระเจ้าสำหรับเราคือ “เพื่อให้เราถูกสร้างขึ้นตามฉายาและแบบอย่างของพระเจ้า”[3] อิเรเนอุสเชื่อว่าผู้เชื่อทุกคนสามารถเต็มเปี่ยมไปด้วยความบริบูรณ์ทั้งสิ้นของพระเจ้าได้ ในศตวรรษที่สี่ นักเขียนชาวตะวันออก เช่น เกรกอรีแห่งนิสซา สอนว่าคริสเตียนจะต้องเต็มเปี่ยมไปด้วยความบริบูรณ์ทั้งสิ้นของพระเจ้ามากขึ้นเรื่อยๆ ในศตวรรษที่ 17 ฟรองซัวส์ เฟเนลอน ชาวฝรั่งเศสนิกายโรมันคาธอลิกเขียนไว้ว่า ด้วยพลังแห่งพระคุณของพระเจ้า เราสามารถ “ดำเนินชีวิตอย่างที่พระเยซูเคยดำเนิน คิดอย่างที่พระองค์เคยคิด...”[4] โดยพระคุณของพระเจ้า เราสามารถดำเนินชีวิตตามแบบอย่างของพระองค์ได้

เหตุผล เมื่ออ่านคำอธิษฐานของเปาโล เหตุผลของเราจะถามว่า “การตีความของฉันสำหรับคำอธิษฐานนี้สอดคล้องกันกับพระคัมภีร์ส่วนที่เหลือไหม?” มันสมเหตุสมผลไหมที่จะตีความคำอธิษฐานนี้ให้เป็นเหมือนคำสัญญาเกี่ยวกับชีวิตที่ลึกซึ้งมากขึ้นสำหรับคริสเตียน? เมื่อพิจารณาข้อพระคัมภีร์อื่นๆ เราจะเห็นว่า โรม 12:1, 1 เธสะโลนิกา 5:23 และข้อพระคัมภีร์อื่นๆ แนะนำชีวิตที่ลึกซึ้งมากขึ้นที่เป็นไปได้สำหรับผู้เชื่อ ความเป็นจริงของการเต็มเปี่ยมด้วยความบริบูรณ์ทั้งสิ้นของพระเจ้านั้นมีเหตุผล

ประสบการณ์ ประสบการณ์ของคริสเตียนผู้ยิ่งใหญ่ตลอดประวัติศาสตร์แสดงให้เห็นถึงความหิวกระหายชีวิตที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น คริสเตียนที่อุทิศตนทุกคนล้วนหิวกระหายที่จะลึกซึ้งกับพระเจ้ามากขึ้นอีก คำพยานของคริสเตียนผู้ยิ่งใหญ่แสดงให้เห็นว่าความหิวกระหายนี้ได้รับการตอบสนองโดยพระคุณของพระเจ้า

มีพระคัมภีร์บางตอนที่ได้รับการตีความต่างกันในแต่ละคริสตจักร และบางครั้งก็มีการถกเถียงกันในหมู่เพื่อนฝูง เมื่อคุณอ่านพระคัมภีร์เหล่านั้นตอนใดตอนหนึ่ง แทนที่จะปกป้องความคิดเห็นของคุณเพียงอย่างเดียว ให้ลองพิจารณาคำถามต่อไปนี้

• ฉันเริ่มต้นด้วยข้อสรุปหรือไม่? ก่อนที่ฉันจะอ่าน ฉันคิดและตัดสินใจไว้แล้วว่าพระคัมภีร์ตอนนี้ควรพูดอะไรไหม?

• การตีความพระคัมภีร์ตอนนี้ของฉันขัดแย้งกับพระคัมภีร์ตอนอื่นไหม?

• มีพระคัมภีร์ข้ออื่นที่ทำให้เข้าใจพระคัมภีร์ตอนนี้ชัดเจนมากขึ้นไหม?

• การตีความของฉันขึ้นอยู่กับข้อความที่ซ่อนไว้หรือเปล่า หรือฉันกำลังตีความข้อความนั้นในลักษณะที่ชัดเจนที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้?

• พระคัมภีร์ตอนนี้มีคำสั่งไหม? ถ้าหากมี อะไรคือคำสัญญาที่เป็นความหมายแฝงของคำสั่งนั้น?

• ประเพณีของคริสตจักรตลอดหลายยุคหลายสมัยกล่าวถึงพระคัมภีร์ตอนนี้ว่าอย่างไร?

• การที่จะเข้าใจข้อความนี้ให้ชัดเจนและมีเหตุผลคืออะไร?

• ประสบการณ์ของคริสเตียนคนอื่นๆ บอกอะไรเกี่ยวกับพระคัมภีร์ตอนนี้?

คำถามเหล่านี้ไม่ได้รับประกันว่าคุณจะพบการเห็นด้วยกันทุกเรื่องในการตีความพระคัมภีร์ตอนใดตอนหนึ่ง อย่างไรก็ตาม คำถามเหล่านี้อาจช่วยให้คุณพบเรื่องที่มีการเห็นด้วยกัน หากไม่เป็นเช่นนั้น คำถามเหล่านี้อาจช่วยระบุเหตุผลที่คริสเตียนผู้อุทิศตนต่อสิทธิอำนาจของพระวจนะของพระเจ้าไม่เห็นด้วยในการตีความพระคัมภีร์ตอนใดตอนหนึ่ง

ไฟล์ PDF ของประเด็นสำคัญของทุกบทเรียน

(1) ความเข้าใจหลักการพื้นฐานของการตีความพระคัมภีร์จะช่วยป้องกันไม่ให้คุณสรุปผลผิดพลาดในการศึกษา

(2) เริ่มต้นด้วยข้อความพระคัมภีร์ ไม่ใช่ข้อสรุปของคุณ อย่าปล่อยให้ข้อสันนิษฐานของคุณทำให้คุณละเลยข้อความพระคัมภีร์

(3) คำสอนในพระคัมภีร์ไม่ขัดแย้งกับคำสอนในพระคัมภีร์ หากพระคัมภีร์สองตอนดูเหมือนขัดแย้งกัน ขอให้พิจารณาว่าคุณเข้าใจตอนใดตอนหนึ่งผิดหรือไม่

(4) พระคัมภีร์ตีความพระคัมภีร์ได้ดีที่สุด ให้ใช้พระคัมภีร์ตอนที่เรียบง่ายอธิบายตอนที่ยากกว่า

(5) พระคัมภีร์เขียนไว้เพื่อให้เข้าใจได้ ขอให้มองหาความหมายชัดเจนของข้อความนั้น

(6) คำสั่งในพระคัมภีร์เป็นคำสัญญาที่มีความหมายแฝง พระเจ้าผู้ให้คำสั่งจะให้ฤทธิ์อำนาจแก่เราเพื่อจะเชื่อฟัง

(7) พระคัมภีร์บรรจุความรู้ทั้งหมดที่จำเป็นสำหรับความรอด

(8) เรามองพระคัมภีร์ผ่านเลนส์สามเลนส์ซึ่งช่วยให้เราเข้าใจพระวจนะของพระเจ้า

• ประเพณี: ความเข้าใจอันลึกซึ้งของคริสเตียนคนอื่นๆ ตลอดประวัติศาสตร์

• เหตุผล: ความเข้าใจอย่างมีเหตุผลเกี่ยวกับความหมายของข้อความนั้น

• ประสบการณ์: ประสบการณ์ฝ่ายวิญญาณของคริสเตียนคนอื่นๆ