Lesson 4: การนมัสการในพันธสัญญาใหม่

เมื่อจบบทเรียน นักศึกษาควรบรรลุวัตถุประสงค์ดังต่อไปนี้

(1) เข้าใจวิธีที่พระเยซูทำให้การนมัสการสมบูรณ์

(2) จากพระกิตติคุณ กิจการและวิวรณ์ ตระหนักถึงรูปแบบการนมัสการเทียมเท็จ

(3) อุทิศตัวต่อทั้งการนมัสการและการประกาศข่าวประเสริฐ

(4) จากจดหมายฝาก รู้ถึงองค์ประกอบพื้นฐานของการนมัสการในคริสตจักรยุคแรก

(5) มีประสบการณ์ในการนมัสการที่จดจ่อกับพระเจ้า

ท่องจำ โรม 12:1-2

[1]ศิษยาภิบาลเจมส์ เอโนค กิเดโอน และเจสัน มาพบปะกันอีกครั้งเพื่อพูดคุยถึงสิ่งที่พวกเขาได้เรียนรู้เกี่ยวกับการนมัสการในพันธสัญญาเดิม

เจมส์ผู้ให้คุณค่าการนมัสการตามแบบประเพณีพูดว่า “ผมคิดว่าพันธสัญญาเดิมพิสูจน์ให้เห็นว่าคริสตจักรของผมนมัสการอย่างถูกต้องแล้ว การนมัสการในพระวิหารเป็นทางการและมีระเบียบแบบแผน นั่นคือสิ่งที่เราพยายามทำอยู่”

เอโนคหัวเราะและพูดว่า “ก็จริงอยู่ แต่คุณไม่ได้อ่านที่ผู้เพยพระวจนะบอกหรือ? การนมัสการที่เป็นทางการในพระวิหารไม่ได้มีความหมายอะไรเลย! การนมัสการที่พระเจ้าพอใจคือการนมัสการจากหัวใจ นั่นคือสิ่งที่เราทำกันในการนมัสการแบบร่วมสมัย เรากำลังแตะหัวใจชนรุ่นใหม่”

กิเดโอนพูดด้วยความหงุดหงิดว่า “เราไม่ได้ไปไกลกว่าตอนที่เราเริ่มต้นศึกษาเรื่องนมัสการเลย ทำไมพระเจ้าถึงไม่แค่พูดว่า ‘นี่คือวิธีที่เจ้าต้องนมัสการเราล่ะ?”

เจสันพูดขึ้นมาว่า “อย่าท้อแท้ เราเป็นคริสเตียนพันธสัญญาใหม่ ในพันธสัญญาใหม่อาจให้คำตอบแก่พวกเรา ให้เราศึกษาการนมัสการในพันธสัญญาใหม่และดูว่าพันธสัญญาใหม่พูดเรื่องนี้อย่างไร”

► การนมัสการในพันธสัญญาใหม่เปลี่ยนแปลงไปอย่างไร? การนมัสการในคริสตจักรยุคแรกแตกต่างจากการนมัสการในพลับพลาและพระวิหารอย่างไร? สรุปสิ่งที่คุณรู้แล้วเกี่ยวกับการนมัสการในพันธสัญญาใหม่

คำว่า นมัสการ ที่ปรากฏในพันธสัญญาใหม่ ครึ่งหนึ่งอยู่ในพระกิตติคุณ พระกิตติคุณแสดงให้เห็นว่าพระเยซูคือความสมบูรณ์สูงสุดของการนมัสการ พระองค์ทำให้การนมัสการสมบูรณ์ในสองทางคือ...

1. ด้วยความถ่อมใจของพระเยซู พระองค์เป็นต้นแบบของการนมัสการ

2. ด้วยความเป็นพระเจ้าของพระเยซู พระองค์ได้รับการนมัสการ

ด้วยความถ่อมใจของพระเยซู พระองค์เป็นต้นแบบสูงสุดของการนมัสการ

พระเยซูเป็นต้นแบบของการนมัสการที่แท้จริง พระเยซูบอกกับหญิงชาวสะมาเรียว่าพระเจ้ากำลังแสวงหาคนที่นมัสการพระองค์ด้วยจิตวิญญาณและความจริง (ยอห์น 4:24) ในการนมัสการของพระองค์เอง (การอ่านพระคัมภีร์ การอธิษฐาน การเข้าร่วมในธรรมศาลาและในพระวิหาร) พระเยซูแสดงให้เห็นว่าการนมัสการที่แท้จริงที่เป็นการนมัสการด้วยจิตวิญญาณและความจริงนั้นมีลักษณะอย่างไร

พระเยซูรักสถานนมัสการ

ลูกาแสดงให้เห็นถึงความรักของพระเยซูที่มีต่อสถานนมัสการ แม้ว่ายังเป็นเด็ก พระเยซูตระหนักว่าพระวิหารคือบ้านของพระบิดา (ลูกา 2:41-49) พระองค์มีความปรารถนาแรงกล้าที่จะให้การนมัสการในพระวิหารบริสุทธิ์สะอาด พระองค์ขับไล่พวกคนที่ข่มเหงพระวิหารถึงสองครั้ง[1]

ในช่วงต้นของการทำพันธกิจกับสาธารณชน พระเยซูไปที่ธรรมศาลาในเมืองนาซาเรธตอนวันสะบาโตตามที่พระองค์ทำเป็นประจำ (ลูกา 4:16) ตลอดช่วงการทำพันธกิจบนโลกนี้ พระเยซูไปที่ธรรมศาลาบ่อยครั้ง

พระเยซูปฏิเสธการนมัสการคนใดหรือสิ่งใด แต่นมัสการพระเจ้าเท่านั้น

ในถิ่นทุรกันดาร พระเยซูปฏิเสธการลองใจให้นมัสการเทียมเท็จ

► อ่าน มัทธิว 4:9-10

การลองใจให้นมัสการสิ่งที่ถูกสร้างแทนที่จะนมัสการพระผู้สร้างเป็นหัวข้อที่มีตลอดทั้งพระคัมภีร์ นี่คือรากของการกราบไหว้รูปเคารพในพันธสัญญาเดิม วิวรณ์แสดงให้เห็นถึงความแตกต่างระหว่างการนมัสการพญานาคและสัตว์ร้าย กับการนมัสการพระเจ้าและลูกแกะของพระเจ้า พระเยซูปฏิเสธที่จะนมัสการสิ่งที่ถูกสร้าง[2]

พระเยซูอธิษฐานจนเป็นลักษณะนิสัย

การอธิษฐานมีความสำคัญต่อพันธกิจของพระเยซูตลอดทุกเวลา พระกิตติคุณนำเสนอว่าพระเยซูได้อธิษฐานสิบห้าครั้ง ในบางโอกาสเหล่านี้ พระองค์ใช้เวลาตลอดคืนตามลำพังกับพระบิดา ก่อนเลือกอัครทูตสิบสองคน พระองค์ใช้เวลาอธิษฐานในยามค่ำคืน (ลูกา 6:12) ในช่วงเวลาสุดท้ายกับพวกสาวกของพระองค์ พระเยซูอธิษฐานเผื่อสาวกและสำหรับทุกคนที่จะมาเชื่อพระองค์ในภายหลัง (ยอห์น 17) ในการต้องเผชิญหน้ากับไม้กางเขน พระองค์ไปที่สวนเกทเสมนี (มัทธิว 26:36-42) การอธิษฐานมีความสำคัญต่อการนมัสการของพระเยซู

พระเยซูอธิบายถึงการนมัสการที่แท้จริง

นอกจากการเป็นต้นแบบของการนมัสการผ่านทางการกระทำแล้ว พระเยซูยังสอนเกี่ยวกับการนมัสการอย่างต่อเนื่อง พระองค์สอนหญิงชาวสะมาเรียเรื่องการนมัสการที่แท้จริง พระเยซูสอนรูปแบบการอธิษฐานให้กับพวกสาวกและสอนเรื่องการอธิษฐานโดยใช้อุปมาต่าง ๆ (ลูกา 11:5-8 ลูกา 18:1-14)

► อ่าน ลูกา 11:1-4

รูปแบบการอธิษฐานของพระเยซูแสดงให้เห็นว่าการอธิษฐานต้องมาจากใจแห่งการนมัสการ คำอธิษฐานเริ่มต้นด้วย “ขอให้พระนามของพระองค์เป็นที่เคารพสักการะ” การสักการะคือการให้เกียรติในความบริสุทธิ์ ในคำอธิษฐานเรายอมรับว่าพระเจ้าบริสุทธิ์

พระเยซูประณามการนมัสการเทียมเท็จ

ถ้าการนมัสการที่แท้จริงคือการนมัสการด้วยจิตวิญญาณและความจริง การนมัสการเทียมเท็จคืออะไรก็ตามที่ไม่ตรงกับสิ่งนี้ พระเยซูปฏิเสธ...

(1) การนมัสการด้วยความหน้าซื่อใจคด

ในคำเทศนาบนภูเขา พระเยซูเตือนว่า เป็นไปได้ที่จะทำสิ่งถูกต้องด้วยเหตุผลที่ผิด การให้แก่คนยากจน การอธิษฐาน และการอดอาหาร ล้วนเป็นลักษณะของการนมัสการ พระเยซูต่อว่าพวกคนที่ทำสิ่งเหล่านี้เพื่อให้คนอื่นประทับใจว่าเป็นพวกหน้าซื่อใจคด (มัทธิว 6:1-18) ผู้นมัสการที่แท้จริงปฏิบัติสิ่งเหล่านี้จากความปรารถนาที่จะถวายการนมัสการแด่พระเจ้า

ในมัทธิว 23 พระเยซูตำหนิพวกผู้นำศาสนาที่สอนสิ่งถูกต้องเกี่ยวกับการนมัสการ แต่ในใจกลับห่างไกลพระเจ้า พระเยซูกล่าวว่าคำสอนของพวกเขาถูกต้อง แต่ใจของพวกเขาผิด พวกเขาเป็นคนหน้าซื่อใจคด

(2) การนมัสการโดยยึดถือเป็นกฎ

อันตรายอย่างหนึ่งคือการนมัสการด้วยความหน้าซื่อใจคด การนมัสการที่ตั้งใจทำให้คนที่ดูประทับใจมากกว่าทำให้พระเจ้าพอใจ อันตรายอีกอย่างคือการยึดถือเป็นกฎ คือการนมัสการที่ตั้งเป้าเพื่อได้รับความโปรดปรานของพระเจ้าผ่านการทำตามข้อกำหนดต่าง ๆ อย่างเคร่งครัด เมื่อเราพยายามที่จะได้รับความโปรดปรานของพระเจ้าผ่านกิจแห่งการนมัสการ เราก็สูญเสียความเป็นจริงของการนมัสการที่แท้จริง การนมัสการกลายเป็นการงานที่เราทำเพื่อจะได้รับการยอมรับจากพระเจ้าแทนที่จะเป็นการตอบสนองด้วยความยินดีต่อความดีของพระเจ้า

พระเยซูทำให้พวกผู้นำศาสนาไม่พอใจเมื่อพระองค์ฝ่าฝืนประเพณีของพวกเขา[3] พระเยซูไม่ได้ละเมิดกฎบัญญัติหรือแม้แต่จิตวิญญาณของกฎบัญญัติ แต่พระองค์ขัดขืนต่อประเพณีของมนุษย์ที่ถูกสร้างขึ้นมาเป็นเวลาหลายปีตามกฎเกณฑ์ของพวกฟาริสี สำหรับพวกฟาริสี ประเพณีเหล่านี้มีความสำคัญเทียบเท่ากฎบัญญัติ พวกเขาเชื่อว่าการยึดถือกฎบัญญัติทำให้ได้รับความโปรดปรานจากพระเจ้า สิ่งนี้ให้คำนิยามแก่การยึดถือกฎ คือความพยายามที่จะได้รับความโปรดปรานจากพระเจ้าโดยการทำตามข้อกำหนดต่าง ๆ อย่างเคร่งครัด พระเยซูปฏิเสธการยึดถือกฎเท่ากับที่ปฏิเสธความหน้าซื่อใจคด

ในความเป็นพระเจ้าของพระเยซู พระองค์ได้รับการนมัสการ

หลังจากการตายและฟื้นขึ้นจากตายของพระเยซู พระองค์นั่งที่เบื้องขวาพระหัตถ์ของพระบิดาและได้รับการนมัสการอย่างสมเกียรติ (วิวรณ์ 5:12-14) เปาโลเขียนถึงการเปลี่ยนแปลงนี้ในฟิลิปปีบทที่ 2 เนื่องจากการยอมถ่อมพระองค์ บัดนี้พระองค์ได้รับการยกย่องนมัสการ

เพราะฉะนั้นพระเจ้าจึงทรงยกพระองค์ขึ้นสูงสุด และประทานพระนามเหนือนามทั้งหมดแก่พระองค์ 10 เพื่อที่ว่าเพราะพระนามของพระเยซูนั้น ทุกชีวิต1 ในสวรรค์ บนแผ่นดินโลก และใต้พื้นแผ่นดินโลก จะคุกเข่าลงกราบพระองค์ 11 และเพื่อที่ว่าทุกลิ้นจะยอมรับว่าพระเยซูคริสต์ทรงเป็นองค์พระผู้เป็นเจ้า เป็นการถวายพระเกียรติแด่พระเจ้าพระบิดา (ฟิลิปปี 2:9-11)

ในมัทธิว 18:20 พระเยซูพิสูจน์ให้เห็นว่าพระองค์สมควรแก่การนมัสการ ในประเพณีของคนยิว จะต้องมีสมาชิกผู้ชาย 10 คนก่อนที่จะมีการพบปะกันเพื่อนมัสการในธรรมศาลา พระเยซูพูดเรื่องนี้กับพวกสาวกของพระองค์ว่า “เพราะว่ามีสองสามคนประชุมกันที่ไหนในนามของเรา เราจะอยู่ท่ามกลางพวกเขาที่นั่น” ในคริสตจักร สิ่งที่เป็นตัวกำหนดการนมัสการไม่ใช่จำนวนคน แต่คือการสถิตอยู่ด้วยของพระเยซู

โดยทางอิทธิพลของพระองค์ต่อฝูงชนที่ได้เห็นการอัศจรรย์ พระเยซูแสดงให้เห็นว่าพระองค์ทรงสมควรแก่การนมัสการ เมื่อพวกเขาเห็นการอัศจรรย์ของพระองค์ ผู้คนถวายเกียรติแด่พระเจ้าซึ่งเป็นกิจแห่งการนมัสการ ผู้คนที่เห็นการรักษาโรคของพระองค์ต่างประหลาดใจ (มาระโก 1:23-27)

ในคืนสุดท้ายที่พระเยซูอยู่กับพวกสาวก พระองค์รับประทานปัสกา ในขณะที่อาหารมื้อนี้ทำตามแบบแผนประเพณีปัสกาของชาวยิว พระเยซูให้ความหมายใหม่เมื่อพระองค์บอกกับพวกสาวกว่าขนมปังนี้ “เป็นกายของเราซึ่งให้ไว้สำหรับท่านทั้งหลาย” และถ้วยนี้ “เป็นพันธสัญญาใหม่โดยโลหิตของเรา” (ลูกา 22:19-20)

► อ่าน ลูกา 22:13-20

พระองค์สั่งพวกขาให้ทำสิ่งนี้เพื่อเป็นการระลึกถึงพระองค์ อาหารมื้อสุดท้ายขององค์พระผู้เป็นเจ้าจดจ่อที่พระคริสต์ ผู้เป็นปัสกาที่สมบูรณ์แบบ

การที่พระเยซูประณามการนมัสการเทียมเท็จกับการเป็นแบบอย่างการนมัสการที่แท้จริงของพระองค์แสดงให้เห็นว่าการนมัสการของเราต้องมีความจริงใจ ไม่ใช่พยายามทำให้คนอื่นประทับใจ การนมัสการที่แท้จริงต้องมีเป้าหมายเพื่อทำให้พระบิดาพอใจ ไม่ใช่ทำให้คนอื่นพอใจ

นี่เป็นการทดลองอย่างต่อเนื่องสำหรับผู้นำคริสตจักร เพราะการเทศนาและการนำนมัสการนั้นเกิดขึ้นในเวทีเบื้องหน้า เราจึงถูกทดลองให้ทำเป็นการแสดงแทนที่จะเป็นการนมัสการได้ เมื่อเราจดจ่อกับการเอาใจผู้ชมมากกว่าถวายเกียรติพระเจ้า เราก็กำลังแสดงแทนที่จะนมัสการ

อะไรคือการทดลองที่ทำให้ผู้นำเข้าสู่การนมัสการเทียมเท็จ?

• เลือกเนื้อหาคำเทศนาที่เรารู้ว่าผู้ฟังนิยมชมชอบ

• คำอธิษฐานที่พูดคุยกับผู้ฟังมากกว่าพูดกับพระเจ้า

• การถวายที่พุ่งความสนใจไปที่ผู้ให้

• ดนตรีที่นำเกียรติเข้าหาตัวผู้เล่นผู้ร้องแทนที่จะถวายเกียรติพระเจ้า

คำสอนและแบบอย่างของพระเยซูเตือนเราให้ระลึกว่าการนมัสการที่แท้จริงเป็นของพระเจ้าผู้เดียว การนมัสการเกี่ยวกับพระองค์ ไม่ใช่เกี่ยวกับเรา

ตรวจสอบ

ถามตัวเองว่า “ในการนำนมัสการของฉัน ใครที่ได้รับเกียรติ? ฉันเทศนา ร้องเพลง อธิษฐาน และมอบถวายเพื่อให้พระเจ้าได้รับเกียรติ หรือเพื่อฉันจะได้รับการยอมรับ? ฉันกำลังนมัสการอย่างแท้จริงหรือไม่?”

การนมัสการสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับการประกาศข่าวประเสริฐ คนที่ไม่เชื่อกลายมาเป็นผู้นมัสการเมื่อพวกเขาได้ยินและตอบสนองต่อพระกิตติคุณ ในพระธรรมกิจการแสดงให้เห็นความเชื่อมโยงกันระหว่างการนมัสการกับการประกาศข่าวประเสริฐ

อิสยาห์ 6:8 แสดงให้เห็นว่าการนมัสการเป็นผลที่ตามมาจากการประกาศข่าวประเสริฐ การตอบสนองของอิสยาห์ต่อการนมัสการคือ “ข้าพระองค์อยู่นี่ ขอทรงใช้ข้าพระองค์เถิด” เมื่อเรานมัสการอย่างแท้จริง เราจะได้รับภาระใจเพื่อประกาศข่าวประเสริฐ ในการนมัสการเราเห็นพระเจ้าและเราเห็นความจำเป็นที่มีในโลกของเราผ่านทางสายตาของพระเจ้า การนมัสการสร้างนักประกาศ

การนมัสการดลใจคริสตจักรให้ประกาศข่าวประเสริฐ เมื่อคริสตจักรนำคนที่ไม่เชื่อมาถึงพระคริสต์ ผู้เชื่อใหม่ก็กลายเป็นผู้นมัสการ ผู้นมัสการคนใหม่ก็ได้รับการดลใจให้ประกาศข่าวประเสริฐ

กิจการแสดงให้เห็นถึงกระบวนการนี้ในเชิงปฏิบัติ หลังจากเปาโลเทศนาในเอเฟซัส ผู้คนหันออกจากเทพไดอานาและจากการนมัสการพระต่าง ๆ ที่สร้างด้วยมือมนุษย์ เพื่อมานมัสการพระเจ้าผู้เที่ยงแท้ (กิจการ 19:26-27) เมื่อเราเทศนาพระคริสต์ ผู้เชื่อใหม่ได้รับการดึงดูดเข้าสู่อาณาจักร พวกเขากลายเป็นผู้นมัสการ การประกาศข่าวประเสริฐสร้างผู้นมัสการ

การนมัสการที่แท้จริงจูงใจให้ประกาศข่าวประเสริฐ

กิจการเริ่มต้นด้วยการนมัสการของพวกสาวก พวกเขาอุทิศตัวในการอธิษฐานด้วยใจเดียวกัน (กิจการ 1:14) กิจการจบลงด้วยการที่เปาโลประกาศข่าวประเสริฐในกรุงโรม เขา “ ทั้งประกาศแผ่นดินของพระเจ้าและสั่งสอนเรื่องพระเยซูคริสต์องค์พระผู้เป็นเจ้าด้วยความกล้าหาญอย่างยิ่งโดยปราศจากการขัดขวาง” (กิจการ 28:31)

การนมัสการของคริสเตียนในยุคแรกนำไปสู่การประกาศข่าวประเสริฐ การทรงเรียกของเปาโลและบารนาบัสเกิดขึ้นจากการนมัสการ

ระหว่างที่เขาทั้งหลายกำลังนมัสการองค์พระผู้เป็นเจ้าและถืออดอาหารอยู่นั้น พระวิญญาณบริสุทธิ์ตรัสสั่งว่า “จงตั้งบารนาบัสกับเซาโลไว้สำหรับงานที่เราเรียกให้พวกเขาทำนั้น” หลังจากถืออดอาหารและอธิษฐานแล้ว เขาทั้งหลายวางมือบนตัวบารนาบัสกับเซาโล แล้วส่งท่านทั้งสองไป (กิจการ 13:2-3)

การนมัสการที่แท้จริงดลใจให้ประกาศข่าวประเสริฐ

การประกาศข่าวประเสริฐที่เกิดผลสร้างผู้นมัสการ

ตลอดพระธรรมกิจการ พวกสาวกพัวพันอยู่กับการนมัสการ ในวันเพ็นเทคอส มีสามพันคนได้รับความรอด ผู้เชื่อใหม่เหล่านี้กลายเป็นผู้นมัสการ พวกเขาอุทิศตัวต่อคำสอนของอัครทูตและการสามัคคีธรรม เพื่อหักขนมปังและอธิษฐาน (กิจการ 2:42)

► อ่าน กิจการ 2:42-46 เพื่อเห็นภาพการนมัสการในคริสตจักรยุคแรก

พวกคริสเตียนชาวยิวนมัสการอย่างต่อเนื่องในพระวิหาร[1] นอกจากนั้น พวกคริสเตียนชาวยิวและคนต่างชาติที่กลับใจมาเชื่อก็พบกันที่ธรรมศาลาเพื่อนมัสการ ในเมืองส่วนใหญ่ เปาโลเริ่มต้นพันธกิจในธรรมศาลาเพื่อแสดงให้เห็นถึงพระเยซูในฐานะผู้ที่ทำให้พระสัญญาต่าง ๆ ในพันธสัญญาเดิมสำเร็จ[2] การนมัสการเกิดขึ้นในบ้านด้วย ผู้เชื่อทั้งหลายเวียนไปตามบ้านเพื่อสามัคคีธรรมและนมัสการ (กิจการ 2:46) จดหมายของเปาโลมีคำทักทายคริสตจักรที่ประชุมกันในบ้าน[3] การเข้าถึงชุมชนเพื่อประกาศข่าวประเสริฐของคริสตจักรยุคแรกสร้างพระกายของผู้นมัสการขึ้นใหม่

การประกาศข่าวประเสริฐที่มาร์สฮิลล์ (Mars Hill)

คำสอนของเปาโลที่มาร์สฮิลล์เป็นเนื้อหาเบื้องต้นที่แสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์ระหว่างการประกาศข่าวประเสริฐกับการนมัสการ (กิจการ 17:16-34) ที่กรุงเอเธนส์ เปาโลเผชิญหน้ากับวัฒนธรรมที่เต็มไปด้วยการกราบไหว้รูปเคารพ เปาโลแสดงให้เห็นความแตกต่างระหว่างการนมัสการเทียมเท็จของรูปเคารพต่าง ๆ กับการนมัสการที่แท้จริงของพระเยโฮวาห์

ชาวเอเธนส์เป็นคนที่เคร่งศาสนา (กิจการ 17:22)

ชาวเมืองเอเธนส์เป็นผู้นมัสการ แต่พวกเขาไม่ได้นมัสการพระเจ้าเที่ยงแท้ การนมัสการของพวกเขาเทียมเท็จ การนมัสการเท่านั้นยังไม่พอ การนมัสการต้องจดจ่อกับผู้รับการนมัสการที่ถูกต้องด้วย

ชาวเอเธนส์นมัสการพระเจ้าที่ไม่รู้จัก (กิจการ 17:23)

พวกเขาไม่รู้จักผู้ที่เขานมัสการ เปาโลกล่าวคำประกาศถึงองค์พระผู้เป็นเจ้าว่าเป็นผู้ที่พวกเขากำลังเสาะหา เปาโลบอกพวกเขาว่าพระเจ้าได้สร้างทุกชนชาติให้มีวิธีการของตนเองเพื่อจะเข้าหาพระองค์และค้นพบพระองค์ นี่คือวลีที่บ่งบอกถึงใครบางคนที่กำลังคลำหาในความมืด ความหิวกระหายของมนุษย์ที่มีต่อพระเจ้าเปิดโอกาสให้ข่าวประเสริฐ

ชาวเอเธนส์นมัสการพระเจ้าที่มีความจำกัด

พระเยโฮวาห์ไม่ได้รับการนมัสการด้วยมือของมนุษย์ พระองค์ไม่ได้ขัดสนหรือขาดอะไร พระองค์คือผู้ที่ให้ชีวิต ลมหายใจ และทุกสิ่งแก่มนุษย์ทุกคน (กิจการ 17:25) การนมัสการของชาวเอเธนส์เทียมเท็จเพราะพระของพวกเขามีความจำกัด พระเจ้าเที่ยงแท้ให้ชีวิตแก่สรรพสิ่ง พระองค์จึงไม่จำเป็นต้องมีสิ่งใด เรานมัสการพระเจ้าเพราะพระองค์สมควรแก่การนมัสการ ไม่ใช่เพราะพระองค์จำเป็นต้องได้รับการนมัสการจากเรา

เปาโลเปรียบเทียบให้เห็นความแตกต่างระหว่างรูปเคารพกับพระเจ้าเที่ยงแท้

1. พระเจ้าเป็นพระผู้สร้าง พระองค์สร้างโลกกับสิ่งทั้งปวงที่มีอยู่ในนั้น...พระองค์เป็นองค์พระผู้เป็นเจ้าแห่งฟ้าสวรรค์และแผ่นดินโลก (กิจการ 17:24) ไม่เหมือนรูปเคารพทั้งหลายที่ถูกสร้างด้วยมือของมนุษย์ พระเจ้าสร้างมนุษย์ พระองค์ไม่ใช่พระของคนต่างชาติ; (กิจการ 17:18) พระองค์เป็นพระผู้สร้างสรรพสิ่งทั้งปวงในโลกนี้

2. พระเจ้าทรงอยู่ใกล้ พระองค์ไม่ได้อยู่ห่างไกลจากเราแต่ละคนเลย (กิจการ 17:27) ถึงแม้ว่าพระเจ้าอยู่เหนือธรรมชาติ พระองค์ก็เข้ามาในโลกของเราและทรงอยู่ใกล้ผู้นมัสการ

3. พระเจ้าจะพิพากษาคนที่ปฏิเสธที่จะกลับใจใหม่ (กิจการ 17:30-31) การนมัสการด้วยความจริงตระหนักว่าพระเจ้าเป็นผู้พิพากษาที่ชอบธรรมซึ่งจะไม่อดทนต่อการกบฎ ในการนมัสการของเรา เรายอมจำนนต่ออำนาจการปกครองของพระองค์

4. พระเจ้ายกชูพระเยซูขึ้นจากความตาย แสดงให้เห็นว่าพระเยซูทรงสมควรแก่การนมัสการ (กิจการ 17:31) พระเยซูยอมถ่อมพระองค์ลงจนถึงความมรณา ตอนนี้พระบิดาได้ยกชูพระองค์ขึ้นอย่างสูง “เพื่อที่ว่าเพราะพระนามของพระเยซูนั้น ทุกชีวิตในสวรรค์ บนแผ่นดินโลก และใต้พื้นแผ่นดินโลก จะคุกเข่าลงกราบพระองค์ และเพื่อที่ว่าทุกลิ้นจะยอมรับว่าพระเยซูคริสต์ทรงเป็นองค์พระผู้เป็นเจ้า เป็นการถวายพระเกียรติแด่พระเจ้าพระบิดา” (ฟิลิปปี 2:10-11)

คำสอนของเปาโลที่กรุงเอเธนส์เป็นการประจันหน้ากับการนมัสการเทียมเท็จของรูปเคารพต่างๆ ด้วยข่าวประเสริฐแห่งการนมัสการแท้จริงของพระเยโฮวาห์ การประกาศที่เกิดผลสร้างผู้นมัสการ

คริสตจักรมากมายแยกการนมัสการออกจากมิชชันและการประกาศข่าวประเสริญ บางคริสตจักรพูดว่า “เราอุทิศตัวต่อการประกาศข่าวประเสริฐ ภาระใจของเราคือการเข้าถึงผู้หลงหาย” คริสตจักรเหล่านี้ให้ความใส่ใจเล็กน้อยต่อการนมัสการ พวกเขามองว่าตนเองเป็นคริสตจักรแห่งการประกาศ บางคริสตจักรพูดว่า “เราเชื่อในวัตถุประสงค์หลักของคริสตจักรคือการนมัสการ ส่วนคนอื่นก็ทำการประกาศข่าวประเสริฐ เป้าหมายของเราคือการนมัสการ”

กิจการแสดงให้เห็นว่าคริสตจักรต้องอุทิศตัวต่อการนมัสการและการประกาศข่าวประเสริฐ การนมัสการที่แท้จริงให้ภาระใจแก่เราเพื่อการประกาศข่าวประเสริฐ การประกาศข่าวประเสริฐที่เกิดผลสร้างผู้นมัสการคนใหม่

เราต้องไม่แยกการนมัสการออกจากการประกาศข่าวประเสริฐ การนมัสการที่ไม่สร้างแรงบันดาลใจให้มีการประกาศข่าวประเสริฐ ก็เป็นการนมัสการที่เอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง ซึ่งทำขึ้นเพื่อแรงบันดาลใจของตัวเองเป็นหลัก การประกาศที่ไม่นำไปสู่การนมัสการจะสร้างคริสเตียนตื้นเขินที่มองไม่เห็นพระเจ้าอย่างแท้จริง

การนมัสการในพระคัมภีร์ เราได้รับภาระใจใหม่เพื่อประกาศข่าวประเสริฐ เหมือนกับอิสยาห์ มุมมองของเราต่อพระเจ้าจะมาพร้อมกับมุมมองต่อโลกที่ขัดสนเสมอ อย่างเช่นอิสยาห์ การอุทิศตัวนมัสการของเราต่อพระเจ้าจะนำให้เราพูดว่า “ข้าพระองค์อยู่นี่ ขอทรงใช้ข้าพระองค์เถิด”

ตรวจสอบ

ถามตัวเองว่า “การนมัสการกระตุ้นให้ฉันแบ่งปันข่าวประเสริฐกับคนที่ไม่เชื่อไหม? ฉันมีภาระใจในการนำผู้นมัสการคนใหม่มาหาพระเจ้าหรือไม่?”

ในพันธสัญญาใหม่มีคำแนะนำเจาะจงในการนมัสการสำหรับคนยิวซึ่งแตกต่างจากพันธสัญญาเดิม พันธสัญญาใหม่ให้คำแนะนำบางอย่างสำหรับการนมัสการในคริสตจักร[1] ไม่มีคำแนะนำที่อธิบายไว้อย่างครบถ้วนเกี่ยวกับการประชุมนมัสการในพันธสัญญาใหม่ แต่ในจดหมายฝากต่าง ๆ แสดงให้เห็นถึงองค์ประกอบบางอย่างที่มีในการนมัสการของคริสเตียนยุคแรก

การอ่านพระคัมภีร์

การอ่านพระคัมภีร์เป็นสิ่งสำคัญในการนมัสการของคริสเตียนยุคแรก ในโคโลสี 4:16 และ 1 เธสะโลนิกา 5:27 กำชับให้คริสตจักรอ่านจดหมายของเปาโลต่อที่ประชุม ใน 1 ทิโมธี 4:13 เปาโลเตือนให้ทิโมธีใส่ใจต่อการอ่านพระคัมภีร์ในที่ประชุม

ความสำคัญของการอ่านพระคัมภีร์ได้รับการแนะนำไว้ในโคโลสี 3:16 “จงให้พระวจนะของพระคริสต์อยู่ในพวกท่านอย่างบริบูรณ์...ด้วยปัญญาทั้งสิ้น” ผู้เขียนสดุดีอธิบายถึงบุคคลที่เป็นสุขว่า เขาเป็นคนที่ปิติยินดีในธรรมบัญญัติของพระยาห์เวห์และใคร่ครวญธรรมบัญญัตินั้น (สดุดี 1:2) การนมัสการในที่ประชุมย่อมแสดงให้เห็นคุณค่าที่เรามอบให้กับพระคัมภีร์

การเทศนาพระวจนะ

พร้อมกับการอ่านพระคัมภีร์ ผู้นำมีหน้าที่เทศนาพระวจนะ (2 ทิโมธี 4:1-4, ทิตัส 2:15) ในยุคสมัยของเอสรา พวกธรรมาจารย์จะอธิบายความหมายของพระคัมภีร์ให้กับประชาชน เอสราและเพื่อนร่วมงานของเขาอ่านจากพระธรรม จากหมวดกฎบัญญัติของพระเจ้า ให้ความชัดเจน และอธิบายความหมาย ดังนั้นประชาชนจึงเข้าใจพระวจนะที่ถูกอ่านนั้น (เนหะมีย์ 8:8) ธรรมศาลาของคนยิวในยุคพันธสัญญาใหม่ยังคงปฏิบัติเช่นนี้ (กิจการ 13:14-15) การอธิบายความหมายของพระคัมภีร์เป็นรากฐานของการเทศนาของคริสเตียนยุคแรก

คำเทศนาในพระธรรมกิจการบอกถึงเนื้อหาคำเทศนาของคริสเตียนยุคแรก[2] ใจความสำคัญหลักในคำเทศนาเหล่านี้ประกอบไปด้วยสิ่งต่อไปนี้

• พระเยซูทำให้คำเผยพระวจนะในพันธสัญญาเดิมสำเร็จ

• พระเยซูทำกิจอันยิ่งใหญ่ผ่านทางฤทธิ์เดชของพระเจ้า

• พระเยซูถูกตรึงและจากนั้นก็ฟื้นขึ้นจากความตาย

• พระเยซูได้รับการยกย่องและเป็นองค์พระผู้เป็นเจ้าในเวลานี้

• ทุกคนที่ได้ยินควรกลับใจใหม่และรับบัพติศมา

การอธิษฐานในที่ประชุม

การอธิษฐานในที่ประชุมเป็นสิ่งสำคัญในการนมัสการของคริสเตียนยุคแรก (1 ทิโมธี 2:1-3) นักวิชาการจำนวนมากเชื่อว่าการอธิษฐานที่อยู่ในจดหมายของเปาโลถูกนำมาใช้ในที่ประชุมนมัสการ การตอบรับของที่ประชุมว่า “อาเมน” เป็นการบ่งชี้ถึงการเห็นด้วยกันในคำอธิษฐานนั้น[3]

การร้องเพลง

การร้องเพลงมีความสำคัญในพระวิหารและยังคงมีบทบาทสำคัญในการนมัสการของคริสเตียนยุคแรก ควบคู่ไปกับสดุดีที่คริสเตียนนำมาจากการนมัสการของคนยิว ก็มีบทเพลงสรรเสริญบทใหม่ที่ระบุว่าพระเยซูคือพระเมสสิยาห์ เรื่องนี้ปรากฏอยู่ในเอเฟซัส 5:19 และในโคโลสี 3:16 นักวิชาการพระคัมภีร์หลายคนเชื่อว่า ฟิลิปปี 2:5-11 เป็นบทเพลงสรรเสริญของคริสเตียนยุคแรก นอกจากนี้บทเพลงของมารีย์ในลูกา 1:46-55 และคำอธิษฐานของสิเมโอนในลูกา 2:29-32 อาจเคยถูกใช้ในการร้องเพลงในที่ประชุมนมัสการ

การถวาย

ในบางครั้ง การถวายเป็นส่วนหนึ่งของการนมัสการในที่ประชุม ใน 1 โครินธ์ 16:2 และ 2 โครินธ์ 9:6-13 แนะนำให้คริสตจักรที่เมืองโครินธ์รวบรวมของถวายสำหรับคริสเตียนที่ทนทุกข์ในเยรูซาเล็ม

การบัพติศมาและอาหารมื้อสุดท้ายขององค์พระผู้เป็นเจ้า

การถือปฏิบัติในการบัพติศมาและอาหารมื้อสุดท้ายขององค์พระผู้เป็นเจ้าเป็นส่วนหนึ่งของการนมัสการ เปาโลเขียนเพื่อแก้ไขการปฏิบัติที่ผิดเกี่ยวกับการเฉลิมฉลองอาหารมื้อสุดท้ายขององค์พระผู้เป็นเจ้าของชาวโครินธ์ แทนที่จะระลึกถึงการเป็นเครื่องบูชาของพระคริสต์ พวกเขากลับทำให้เป็นงานเลี้ยงฉลอง เปาโลเตือนให้เห็นถึงความจริงจังของอาหารมื้อสุดท้ายขององค์พระผู้เป็นเจ้า พิธีมหาสนิทเป็นศีลรำลึกที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดสำหรับคริสเตียน ดังนั้นต้องไม่ทำให้ความศักดิ์สิทธิ์นี้ลดน้อยลงไป[4]

นอกเหนือจากการระบุถึงองค์ประกอบของการประชุมนมัสการเหล่านี้ เรารู้เกี่ยวกับการนมัสการของคริสเตียนยุคแรกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ในจดหมายฝากต่าง ๆ ก็ไม่ได้กำหนดระเบียบการนมัสการ การจัดรูปแบบการนมัสการ หรือรายละเอียดอื่น ๆ เกี่ยวกับการนมัสการในที่ประชุมของคริสตจักรยุคแรก เนื่องจากความหลากหลายของเบื้องหลังทางศาสนาและวัฒนธรรมในคริสตจักรยุคแรก จึงดูเหมือนว่าการนมัสการในที่ประชุมจะแตกต่างกันไปในแต่ละสถานที่ คริสเตียนชาวยิวอาจยังคงนมัสการเหมือนกับการนมัสการในธรรมศาลา คริสเตียนต่างชาติก็จะไม่คุ้นเคยกับการปฏิบัติของคนยิว และพวกเขาอาจมีการนมัสการในรูปแบบที่แตกต่างออกไป อย่างไรก็ตามมีความชัดเจนว่า คริสตจักรยุคแรกเน้นอย่างมากเรื่องพระคัมภีร์และการเทศนากับการสอนพระวจนะของพระเจ้า

ในหลายคริสตจักร การอ่านพระคัมภีร์ในที่ประชุมกลับมีน้อยมาก เป็นเรื่องปกติหากเห็นคริสตจักรอีแวนเจลิคอลที่มีการอ่านพระคัมภีร์เพียงไม่กี่ข้อในช่วงประชุมนมัสการ พระคัมภีร์ควรมีความสำคัญต่อการนมัสการของเรา โดยผ่านทางบทเพลงที่แต่งจากพระคัมภีร์ การอ่านพระคัมภีร์ หรือการเปิดเผยพระคัมภีร์ในคำเทศนา เราควรเป็นที่รู้จักในฐานะ “คนแห่งพระธรรม” พระคัมภีร์ต้องเป็นศูนย์กลางของการนมัสการของเราเสมอ

ตรวจสอบ

ถามตัวเองว่า “การนมัสการของฉันมีองค์ประกอบแต่ละอย่างที่เป็นส่วนหนึ่งของการนมัสการในคริสตจักรยุคแรกไหม?”

การนมัสการเป็นใจความสำคัญของเนื้อหาในพระธรรมวิวรณ์

• ยอห์นได้รับการดลใจจากพระวิญญาณในวันขององค์พระผู้เป็นเจ้า เมื่อเขาได้ยินเสียงของพระองค์ผู้เป็นอัลฟาและโอเมกา (วิวรณ์ 1:10)

• หนึ่งในใจความสำคัญของวิวรณ์คือการเปรียบเทียบให้เห็นความแตกต่างระหว่างคนที่นมัสการพระเยโฮวาห์ผู้ประทับบนบัลลังก์กับคนที่นมัสการสัตว์ร้าย

• [1]วิวรณ์สัญญาว่าพระเจ้าจะปราบศัตรูของพระองค์ให้พ่ายแพ้ และทุกชนชาติจะมานมัสการต่อหน้าพระองค์ (วิวรณ์ 15:4)

เพื่อจะเข้าใจการนมัสการในวิวรณ์ การทบทวนเบื้องหลังของพระธรรมนี้จะเป็นประโยชน์ คริสเตียนในศตวรรษแรกต้องเผชิญกับการเรียกร้องสองอย่างที่แข่งขันกัน ด้านหนึ่งพวกเขารู้ว่าพระเยซูคริสต์เป็นองค์พระผู้เป็นเจ้า (ฟิลิปปี 2:11) ความเชื่อในพระคริสต์จำเป็นต้องอุทิศตัวต่อสิทธิอำนาจและความเป็นพระเจ้าของพระเยซูคริสต์ ในอีกด้านหนึ่ง โรมก็กำหนดให้ทุกคนอยู่ภายใต้สิทธิอำนาจของจักรวรรดิ์เพื่อยืนยันว่าซีซาร์เป็นเจ้านายและพระเจ้าของพวกเขา

เป็นไปไม่ได้ที่คริสเตียนจะจงรักภักดีต่อผู้อื่นมากกว่าต่อพระเจ้า รากของความขัดแย้งระหว่างโรมกับคริสเตียนในศตวรรษแรกคือ “ใครที่สมควรแก่การนมัสการ?” ในเรื่องนี้ วิวรณ์กล่าวว่า “พระเยซูคือองค์พระผู้เป็นเจ้า” แม้ในโลกที่ไม่ยอมรับสิทธิอำนาจของพระองค์ พระเยซูก็เป็นองค์พระผู้เป็นเจ้า พระองค์สมควรได้รับการนมัสการ วิวรณ์ให้ภาพของการนมัสการที่แท้จริง

การนมัสการในสวรรค์แตกต่างกับการนมัสการที่ล้มเหลว

วิวรณ์เริ่มต้นด้วยถ้อยคำถึงคริสตจักรทั้งเจ็ดในเอเชียไมเนอร์ เอเชียไมเนอร์เป็นหนึ่งในศูนย์กลางที่มีการบูชาจักรพรรดิอย่างแข็งแกร่งที่สุด มีวิหารของจักรวรรดิอยู่ตามเมืองต่าง ๆ แต่ละเมืองที่ถูกกล่าวถึงในวิวรณ์ การบูชาจักรพรรดิแทบจะเป็นสากลทั่วทั้งเขตแดนนี้

ถ้อยคำถึงคริสตจักรทั้งเจ็ดแสดงให้เห็นถึงความล้มเหลวในการนมัสการของหลายคริสตจักร ในขณะที่คริสตจักรทั้งเจ็ดนมัสการพระเจ้า มีห้าคริสตจักรที่ถูกตำหนิ การตำหนิแสดงให้เห็นว่าคริสตจักรเหล่านี้ล้มเหลวในการนมัสการพระเจ้าอย่างที่พระองค์ยอมรับ

1. การขาดความรักขัดขวางการนมัสการที่แท้จริง เอเฟซัสทำหลายสิ่งที่ดี แต่พวกเขาละทิ้งความรักดั้งเดิม ความว่างเปล่าในการนมัสการอาจเป็นสัญญาณว่าเราได้สูญเสียความรักที่มีต่อพระเจ้าผู้ที่เรานมัสการไปแล้ว

2. คำสอนเทียมเท็จขัดขวางการนมัสการที่แท้จริง ทั้งเปอร์กามัมและธิยาทิรายอมทนต่อคำสอนเท็จ อันตรายนี้เห็นได้ในคริสตจักรที่เอาหมายสำคัญและการอัศจรรย์มาแทนที่ความจริงจากพระคัมภีร์

3. การงานที่ตายแล้วขัดขวางการนมัสการที่แท้จริง เมืองซาร์ดิสพ่ายแพ้สองครั้งเมื่อยากหลับใหลมองไม่เห็นศัตรูที่เข้ามาใกล้[2] ยอห์นเตือนว่าคริสตจักรที่เมืองซาร์ดิสหลับใหลเพราะไว้ใจในการดีของตัวเอง การเผชิญหน้ากับพระเจ้าในการนมัสการจะปลุกซาร์ดิสให้ตื่นขึ้นจากความซึมเซาของเธอ

4. การขาดภาระใจขัดขวางการนมัสการที่แท้จริง เลาดีเซียแสดงถึงวิญญาณที่อุ่น ๆ ซึ่งมักจะเห็นได้จากคริสตจักรในช่วงที่มีความเจริญรุ่งเรือง การขาดภาระใจของเลาดีเซียเกิดขึ้นเพราะความมั่งคั่งและการมีอย่างเพียงพอสำหรับตัวพวกเขาเอง การนมัสการที่แท้จริงเตือนใจเราให้พึ่งพาพระเจ้า

การนมัสการในสวรรค์จดจ่อที่พระเจ้า

วิวรณ์ 4-5 แสดงให้เห็นว่าการนมัสการในสวรรค์จดจ่อที่พระเจ้าและที่พระสิริของพระองค์ ผู้นมัสการในสวรรค์นมัสการกษัตริย์นิรันดร์และพระเมษโปดกที่ฟื้นขึ้นจากความตาย

คุณลองจินตนาการถึงภาพทูตสวรรค์ที่พูดกับยอห์นว่า “เราจะทำอะไรได้มากกว่านี้เพื่อให้ท่านสบายใจในการนมัสการมากขึ้น?” ไม่แน่นอน! การนมัสการเกี่ยวข้องกับพระเจ้าเท่านั้น ไม่ใช่ฉัน การนมัสการอวยพรผู้นมัสการแต่นั่นไม่ใช่วัตถุประสงค์หลักของการนมัสการ วัตถุประสงค์หลักของการนมัสการคือถวายเกียรติแด่พระเจ้า ผู้นมัสการที่อยู่ล้อมรอบบัลลังก์ของพระเจ้าร้องเพลงสรรเสริญพระเจ้า

“ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าผู้ทรงฤทธานุภาพสูงสุด พระราชกิจของพระองค์ยิ่งใหญ่และอัศจรรย์ ข้าแต่องค์พระมหากษัตริย์ของบรรดาประชาชาติ บรรดามรรคาของพระองค์ยุติธรรมและสัตย์จริง ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า มีใครบ้างไม่เกรงกลัวพระองค์ และไม่ถวายพระเกียรติแด่พระนามของพระองค์ เพราะพระองค์ผู้เดียวทรงเป็นผู้บริสุทธิ์ ประชาชาติทั้งหมดจะมา นมัสการเฉพาะพระพักตร์พระองค์ เพราะว่าพระราชกิจอันชอบธรรมของพระองค์ปรากฏให้เห็นแล้ว” (วิวรณ์ 15:3-4)

การนมัสการในสวรรค์เกิดขึ้นในการสถิตอยู่ด้วยของพระเจ้า นับจากเวลาที่อาดัมและเอวาถูกขับไล่ออกจากสวนนั้น มนุษย์ได้ถูกแยกขาดจากพระเจ้า ในสวรรค์ การนมัสการจะเกิดขึ้นอีกครั้งในการสถิตอยู่ของพระเจ้าซึ่งเป็นอิสระจากอิทธิพลของความชั่วร้ายใด ๆ

นี่แน่ะ ที่ประทับของพระเจ้าอยู่กับมนุษย์แล้ว และพระองค์จะประทับกับเขาทั้งหลาย พวกเขาจะเป็นชนชาติของพระองค์ พระเจ้าเองจะสถิตกับเขา (วิวรณ์ 21:3)

การนมัสการในสวรรค์แสดงให้เห็นความเป็นจริงที่เที่ยงแท้

เมื่อยอห์นเขียนวิวรณ์ เขาถูกเนรเทศไปอยู่ที่เกาะปัทมอส คริสเตียนทั่วจักรวรรดิโรมกำลังเผชิญการทนทุกข์จากการข่มเหง ในมุมมองของโลกนี้ อนาคตช่างมืดมน อย่างไรก็ตามวิวรณ์แสดงให้เห็นถึงมุมมองของสวรรค์ต่อเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นบนโลก[3]

บนโลกนี้ เราเห็นเพียงแค่ด้านเดียวของประวัติศาสตร์ เราถูกลองใจให้คิดว่าโลกรอบตัวเราคือความเป็นจริงสูงสุด การนมัสการและสวรรค์ดูเหมือนห่างไกลออกไปจากการต่อสู้ดิ้นรนในโลกแห่งความเป็นจริงนี้ การนมัสการในสวรรค์ที่เห็นเพียงชั่วขณะในวิวรณ์ 4, 5, และ 15 แสดงให้เราเห็นภาพของโลกที่แท้จริง

สำหรับคนงานคือคริสเตียน วิวรณ์เตือนให้เราระลึกสิ่งสำคัญว่าการต่อสู้ดิ้นรนบนโลกนี้เป็นเพียงสิ่งชั่วคราว การนมัสการไม่ได้เป็นการหนีให้รอดพ้นจากความเป็นจริงทุกสัปดาห์ แต่การนมัสการแสดงให้เห็นถึงความเป็นจริงจากมุมมองของพระเจ้า และสิ่งนี้เปลี่ยนมุมมองของเราต่อโลกนี้ ในวิวรณ์ พระเจ้าตรัสว่า “สิ่งต่าง ๆ ไม่ได้เป็นอย่างที่ปรากฏให้เห็น สิ่งต่าง ๆ ไม่ได้อยู่นอกการควบคุม ซาตานไม่ได้ชนะ ความชั่วไม่ได้มีชัย จงมองผ่านประตูเข้ามาและเห็นภาพของความเป็นจริง พระเจ้านั่งอยู่บนบัลลังก์”[4]

“พระองค์ฟื้นขึ้นจากความตาย!” “พระองค์เป็นองค์พระผู้เป็นเจ้า!” คำประกาศเหล่านี้เป็นศูนย์กลางของการนมัสการ การฟื้นขึ้นจากความตายประกาศว่าพระเยซูเป็นองค์พระผู้เป็นเจ้า (โรม 1:4)

คริสตจักรยุคแรกตระหนักว่าทุกวันอาทิตย์เป็นวันเฉลิมฉลองการฟื้นขึ้นจากความตายของพระเยซู ทุกวันอาทิตย์คือวันอีสเตอร์ พวกคริสเตียนจะไม่อดอาหารในวันอาทิตย์ วันอาทิตย์เป็นวันแห่งการเฉลิมฉลอง

ปัจจุบันนี้ การนมัสการของเราควรเป็นเวลาเฉลิมฉลอง จริงอยู่ที่ในการเข้าเฝ้าองค์สูงสุดย่อมต้องมีความเคร่งขรึม แต่ก็มีความชื่นชมยินดีเมื่อเราเฉลิมฉลององค์พระเจ้าผู้ฟื้นขึ้นมาด้วย การนมัสการของเราควรรวมโอกาสต่าง ๆ ที่เป็นการเฉลิมฉลองด้วย

การนมัสการรวมถึงบทเพลงสรรเสริญและคำพยานถึงพระคุณของพระเจ้าในชีวิตของสมาชิก คริสตจักรที่ไนจีเรียเฉลิมฉลองเมื่อพวกเขาถวายทรัพย์ สมาชิกเดินขบวนรอบคริสตจักรเมื่อมีการถวายทรัพย์ ผู้นมัสการเหล่านี้รู้ถึงความชื่นชมยินดีของพระองค์ผู้ฟื้นขึ้นจากความตาย การนมัสการรวมถึงโอกาสต่าง ๆ เพื่อเฉลิมฉลองชัยชนะที่เราได้รับผ่านทางชัยชนะเหนือความตายของพระคริสต์

ตรวจสอบ

ถามตัวเองว่า “การนมัสการของฉันเฉลิมฉลองหรือเป็นเพียงหน้าที่? ฉันชื่นชมยินดีที่ได้เข้าสู่การนมัสการ หรือฉันเข้าในการนมัสการเพียงเพราะมันเป็นข้อผูกมัดในฐานะคริสเตียนคนหนึ่งเท่านั้น?”

ใช้เวลาใคร่ครวญถึงพระเจ้าที่เรานมัสการ คิดถึงสิ่งที่พระคัมภีร์บอกเราเกี่ยวกับพระองค์[1]

“ชื่อของผมคือยอห์น ชีวิตของผมได้รับการเปลี่ยนแปลงโดยการนมัสการ นับจากที่ผมได้พบพระเยซูชาวนาซาเรธเป็นครั้งแรก ผมก็ได้เป็นผู้นมัสการ

“ผมอยู่ที่นั่นบนภูเขาที่มีการจำแลงพระกาย เราได้ยินเสียงจากสวรรค์ เราได้เห็นพระสิริ เราก้มลงซบหน้า และเกรงกลัว (มัทธิว 17:6) เรานมัสการด้วยความไม่สมบูรณ์ การกระทำของเราในช่วงสัปดาห์ปัสกาแสดงให้เห็นว่าเราไม่เข้าใจอะไรเลยกับสิ่งที่เราได้เห็นบนภูเขานั้น

“ผมอยู่ที่นั่นบนภูเขาในกาลิลีเมื่อพระเยซูปรากฏตัวหลังจากการฟื้นขึ้นจากความตาย เรานมัสการแม้ว่าบางคนยังสงสัย (มัทธิว 28:17) เรานมัสการอย่างไม่สมบูรณ์ เรารู้ว่าพระองค์ฟื้นขึ้นมา แต่เราไม่เข้าใจทั้งหมดว่าหมายถึงอะไร

“ผมอยู่ในห้องชั้นบนขณะที่เราอุทิศตัวอธิษฐานด้วยใจเดียว (กิจการ 1:14) เมื่อเรานมัสการ พระวิญญาณบริสุทธิ์มาเหนือพวกเรา การนมัสการกลายเป็นแรงกระตุ้นให้เกิดการประกาศข่าวประเสริฐ เรานำข่าวประเสริฐไปยังเยรูซาเล็ม ยูเดีย และสะมาเรีย และไปจนถึงสุดปลายแผ่นดินโลก

“ขณะที่ถูกเนรเทศไปอยู่บนเกาะปัทมอส พระวิญญาณอยู่เหนือผมในวันขององค์พระผู้เป็นเจ้าเมื่อผมได้ยินเสียงเหมือนแตร มันคือเสียงของพระองค์ผู้เป็นอัลฟาและโอเมกา ผู้เป็นปฐมและอวสาน (วิวรณ์ 1:10-11)

“ผมอยู่ที่นั่นเมื่อพระเจ้าเปิดประตูในสวรรค์และอนุญาตให้ผมเห็นการนมัสการที่อยู่ล้อมรอบบัลลังก์ของพระเจ้า

“ผมจะอยู่ในเยรูซาเล็มใหม่ชั่วนิรันดร์ นครซึ่งลอยลงมาจากพระเจ้าและจากสวรรค์ (วิวรณ์ 21:2) ในเมืองนั้น ในที่สุดการนมัสการของเราก็จะสมบูรณ์แบบเพราะเราจะเห็นพระพักตร์ของพระองค์ผู้เดียวที่เรานมัสการ ในสวรรค์ “ที่ประทับของพระเจ้าอยู่กับมนุษย์แล้ว และพระองค์จะประทับกับเขาทั้งหลาย พวกเขาจะเป็นชนชาติของพระองค์ พระเจ้าเองจะสถิตกับเขา [และจะทรงเป็นพระเจ้าของเขา’ (วิวรณ์ 21:3)

“ผมคือยอห์น และผมจะใช้เวลาในนิรันดร์กาลเพื่อนมัสการพระเจ้าและพระผู้ไถ่ของผม!”

ก่อนจะจบบทเรียนนี้ ขอให้ใช้เวลานมัสการ อ่านบทเพลงในวิวรณ์ 4, 5, และ 15 หรือสดุดี 19 ร้องบทเพลงที่สรรเสริญพระเจ้า อธิษฐานด้วยคำอธิษฐานเทิดทูนบูชา ฟังเมื่อพระเจ้าตรัสกับคุณ ใช้เวลานมัสการพระเจ้าอย่างแท้จริง

► เพื่อฝึกประยุกต์ใช้บทเรียนนี้ ขอให้อภิปรายร่วมกันเกี่ยวกับข้อความด้านล่างนี้

ทิมอภิบาลดูแลคริสตจักรแห่งหนึ่งที่มีภาระใจเรื่องการประกาศข่าวประเสริฐ มีผู้เชื่อใหม่ได้รับบัพติศมาทุกเดือน เป็นเวลาที่ตื่นเต้นมากในคริสตจักร

อย่างไรก็ตาม ทิมกังวลว่าคริสตจักรจะไม่ได้นมัสการอย่างแท้จริง คำเทศนาส่วนใหญ่มุ่งเน้นไปที่คนไม่เชื่อกับผู้เชื่อใหม่ เป็นเรื่องยากที่จะใช้เพลงสรรเสริญแบบยิ่งใหญ่เพราะคนใหม่ไม่รู้จักเพลงนั้น ทิมกลัวว่าคริสตจักรของเขาจะมีขนาดใหญ่แต่กลับตื้นเขินในความลึกฝ่ายวิญญาณ เขาอยากให้จดจ่อมากขึ้นกับการนมัสการ ขอให้อภิปราร่วมกันว่าทิมจะสามารถรักษาจุดเน้นเรื่องการประกาศข่าวประเสริฐในขณะที่ลงลึกเรื่องการนมัสการในคริสตจักรได้อย่างไร

ไฟล์ PDF ที่สามารถดูหรือพิมพ์ได้มีให้ที่นี่

(1) ข่าวประเสริฐแสดงให้เห็นว่าการนมัสการครบถ้วนสมบูรณ์ในพระเยซูคริสต์

• พระเยซูเป็นต้นแบบสำหรับการนมัสการ

• พระเยซูปฏิเสธการลองใจให้นมัสการเทียมเท็จ

• พระเยซูให้แบบอย่างของคำอธิษฐานที่สำคัญ

• พระเยซูจะรับการนมัสการไปตลอดชั่วนิรันดร์

(2) กิจการแสดงให้เห็นความสัมพันธ์ระหว่างการนมัสการกับการประกาศข่าวประเสริฐ

• การนมัสการที่แท้จริงดลใจให้ประกาศข่าวประเสริฐ

• การประกาศที่เกิดผลสร้างผู้นมัสการ

• การนมัสการที่ไม่นำไปสู่การประกาศข่าวประเสริฐจะกลายเป็นการเอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง

(3) จดหมายฝากต่าง ๆ แสดงให้เห็นถึงองค์ประกอบที่สำคัญของการนมัสการในคริสตจักรยุคแรก การนมัสการในคริสตจักรยุคแรกประกอบไปด้วยสิ่งต่อไปนี้

• การอ่านพระคัมภีร์

• การเทศนาพระวจนะ

• การอธิษฐานในที่ประชุม

• การร้องเพลง

• การถวาย

• การบัพติศมา

• อาหารมื้อสุดท้ายขององค์พระผู้เป็นเจ้า

(4) วิวรณ์แสดงให้เห็นว่าการนมัสการคือการเทิดทูนบูชาพระเจ้า

• การนมัสการอวยพรผู้นมัสการ แต่นั่นไม่ได้เป็นวัตถุประสงค์หลักของการนมัสการ

• วัตถุประสงค์หลักของการนมัสการคือการถวายเกียรติแด่พระเจ้า

• การนมัสการในสวรรค์เตือนใจเราว่าโลกนี้ที่เรามองเห็นไม่ใช่ความเป็นจริงสูงสุด

(1) เขียนหลักการสามประการเกี่ยวกับการนมัสการจากบทเรียนนี้ สำหรับแต่ละบทเรียน เขียนหนึ่งย่อหน้ากระดาษเกี่ยวกับวิธีการปฏิบัติจากหลักการแต่ละอย่างที่คุณได้อภิปรายร่วมกันเพื่อนำไปประยุกต์ใช้ในคริสตจักรของคุณ

(2) เมื่อเริ่มต้นชั่วโมงเรียนถัดไป คุณจะต้องทำแบบทดสอบของบทเรียนนี้ ขอให้เตรียมตัวด้วยการศึกษาคำถามของแบบทดสอบอย่างละเอียด

ไฟล์ PDF ที่สามารถดูหรือพิมพ์ได้มีให้ที่นี่

(1) เขียนสามวิธีการที่เป็นต้นแบบของพระเยซูในการนมัสการที่แท้จริง

(2) คำสอนและแบบอย่างของพระเยซูเตือนใจเราเกี่ยวกับการนมัสการที่แท้จริงอย่างไร?

(3) ประโยคสรุปสองประการถึงความสัมพันธ์ระหว่างการนมัสการกับการประกาศข่าวประเสริฐคืออะไร?

(4) การนมัสการเทียมเท็จของชาวเอเธนส์ที่อธิบายไว้ในกิจการ 17 เป็นอย่างไร?

(5) ในกิจการ 17 อธิบายถึงพระเจ้าเที่ยงแท้ว่าอย่างไร?

(6) เขียนองค์ประกอบห้าอย่างในการนมัสการของคริสตจักรยุคแรกที่มีในจดหมายฝากต่าง ๆ

(7) เขียนตัวอย่างสองประการที่ขัดขวางการนมัสการในท่ามกลางคริสตจักรแถบเอเชียไมเนอร์

(8) เขียนโรม 12:1-2 จากการท่องจำ