Lesson 4: ความบริสุทธิ์คือการแยกไว้เป็นพิเศษ

เมื่อจบบทเรียน นักศึกษาควรบรรลุจุดประสงค์ดังต่อไปนี้

(1) ยอมรับความสำคัญของการแยกออกจากความบาปสำหรับคริสเตียนทุกคน

(2) เห็นคุณค่าสิทธิพิเศษในการถูกแยกไว้เป็นพิเศษสำหรับพระเจ้า

(3) สร้างหลักการในทางปฏิบัติโดยใช้ความเข้าใจจากพระคัมภีร์เกี่ยวกับการแยกไว้เป็นพิเศษ

(4) ท่องจำ 2 โครินธ์ 6:16-18

ขณะที่เขากำลังดูแลฝูงแกะในถิ่นทุรกันดาร โมเสสเห็นพุ่มไม้ที่มีไฟลุกแต่ไม่ไหม้ เมื่อโมเสสเดินเข้าไปใกล้สิ่งที่แปลกประหลาดนี้ เขาได้ยินเสียงของพระเจ้าเรียกว่า “โมเสส โมเสส” โมเสสตอบว่า “ข้าพระองค์อยู่ที่นี่” พระเจ้าเตือนเขาว่า “อย่าเข้ามาใกล้ที่นี่ ถอดรองเท้าของเจ้าออกเสีย เพราะว่าตรงที่เจ้ายืนอยู่นี้เป็นที่ศักดิ์สิทธิ์” (อพยพ 3:5)

ในยุคโลกโบราณ การถอดรองเท้าแทนถึงการถ่อมใจและยำเกรง ไม่มีใครสวมใส่รองเท้าเมื่ออยู่ต่อหน้าฟาโรห์ โมเสสอยู่ในการทรงสถิตของผู้หนึ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าฟาโรห์ เขาอยู่ในการทรงสถิตของพระเจ้าผู้ทรงฤทธิ์ โมเสสยืนอยู่บนสถานที่บริสุทธิ์

มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับสถานที่ที่โมเสสยืนอยู่หรือ? อะไรทำให้ที่นั่นบริสุทธิ์? มีรั้วที่ติดป้ายเขียนไว้ไหมว่าที่นี่เป็น “ที่บริสุทธิ์”? เปล่าเลย มีใครมาทำพิธีทางศาสนาเพื่อเป็นสัญญาณว่าพื้นที่นั้นบริสุทธิ์ไหม? ไม่เลย

[1]สถานที่นี้บริสุทธิ์เพียงเพราะที่นั่นเป็นของพระเจ้า พระเจ้าแยกส่วนของผืนดินนี้ไว้จากส่วนที่เหลือทั้งหมดในถิ่นทุรกันดารเพื่อประกาศว่าเป็นที่ที่บริสุทธิ์ พระเจ้า “ชำระให้บริสุทธิ์” บนผืนดินส่วนนั้น นี่เป็นภาพตัวอย่างที่สำคัญสำหรับบทเรียนเรื่องความบริสุทธิ์ ผืนดินนี้บริสุทธิ์เพราะพระเจ้าได้แยกออกจากส่วนอื่น ความบริสุทธิ์คือการแยกออกโดยพระเจ้า

หลายปีต่อมา พระเจ้าพบโมเสสที่บนภูเขาซีนาย อีกครั้งที่พระเจ้าแยกผืนดินส่วนนั้นไว้ให้บริสุทธิ์ โมเสสบอกกับประชาชนว่าให้อยู่ห่างจากภูเขานั้น พวกเขาไม่สามารถขึ้นไปบนภูเขาหรือแตะต้องส่วนใดรอบ ๆ ภูเขานั้นเพราะที่นั่นบริสุทธิ์ การทรงสถิตของพระเจ้าบนภูเขาเต็มไปด้วยฤทธิ์อำนาจจนโมเสสต้องเตือนประชาชนว่าใครที่แตะต้องภูเขา “ต้องมีโทษถึงตาย” (อพยพ 19:12) ภูเขานั้นเป็นของพระเจ้า โมเสสยืนบนสถานที่บริสุทธิ์

ความบริสุทธิ์เป็นด้านหนึ่งของพระเจ้า ในพระคัมภีร์คำว่า “บริสุทธิ์” หมายถึงพระเจ้าหรือบางสิ่งที่เป็นของพระเจ้า ในเรื่องราวของโมเสสและพุ่มไม้ที่ไฟลุก พื้นที่นั้นบริสุทธิ์เพราะเป็นของพระเจ้า การเป็นคนบริสุทธิ์จึงหมายถึงการแยกไว้เป็นพิเศษสำหรับพระเจ้า มีหลายตัวอย่างจากพระคัมภีร์โทราห์ที่แสดงให้เห็นว่าสิ่งต่าง ๆ ที่ “บริสุทธิ์” ถูกแยกออกจากสิ่งอื่นๆ ทั่วไป

วันบริสุทธิ์

ครั้งแรกที่คำว่า “บริสุทธิ์” ปรากฏในพระคัมภีร์ ไม่ได้หมายถึงบุคคล และพูดถึงวันหนึ่ง เมื่อสิ้นสุดวันที่หกของการทรงสร้าง พระเจ้าตั้งวันที่เจ็ดแยกไว้จากหกวัน

“พระเจ้าจึงทรงอวยพรวันที่เจ็ด ทรงตั้งไว้เป็นวันบริสุทธิ์ เพราะในวันนั้นพระองค์ทรงหยุดพักจากการงานทั้งปวง ที่พระเจ้าทรงเนรมิตสร้างและทรงกระทำ” (ปฐมกาล 2:3)

วันที่เจ็ดเป็นวันบริสุทธิ์เพราะมันถูกตั้งไว้เป็นพิเศษสำหรับพระเจ้า มันไม่ใช่วันปกติธรรมดาอีกต่อไป อิสยาห์พูดว่าสะบาโตได้ถูกแยกออกจากวันอื่น ๆ วันนี้ไม่ใช่วันที่ “ทำตามใจของเจ้า” หรือ “ไปตามทางของเจ้า” เพราะมันเป็นวันของพระเจ้า (อิสยาห์ 58:13) พระเจ้าแยกวันสะบาโตไว้เพื่อการนมัสการ

ความสัตย์ซื่อของอิสราเอลต่อสะบาโตแสดงให้เห็นถึงความสัตย์ซื่อของอิสราเอลต่อพระเจ้า พระเจ้าผู้แยกสะบาโตไว้ก็ได้แยกอิสราเอลไว้

“พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า ‘เจ้าจงสั่งชนชาติอิสราเอลว่า “จงรักษาวันสะบาโตของเราไว้ เพราะนี่จะเป็นหมายสำคัญระหว่างเรากับพวกเจ้าตลอดชั่วชาติพันธุ์ของพวกเจ้า เพื่อจะรู้ว่าเราคือยาห์เวห์ ผู้ชำระเจ้าทั้งหลายให้บริสุทธิ์.”’” (อพยพ 31:12-13)

การเป็นคนบริสุทธิ์คือการแยกไว้เป็นพิเศษโดยพระเจ้าและเพื่อพระเจ้า พระเจ้าชำระวันสะบาโตให้บริสุทธิ์ พระเจ้าชำระคนของพระองค์ให้บริสุทธิ์

สิ่งของที่บริสุทธิ์

ส่วนของผืนดินที่แยกออกจากส่วนอื่นนั้นบริสุทธิ์ เพราะมันเป็นของพระเจ้า วันที่แยกออกจากวันอื่นเป็นวันบริสุทธิ์ เพราะมันเป็นของพระเจ้า สิ่งใดที่แยกไว้เป็นพิเศษสำหรับพระเจ้าเป็นสิ่งที่บริสุทธิ์

เสื้อผ้าที่พวกปุโรหิตสวมใส่เป็นสิ่งบริสุทธิ์ (อพยพ 28:2) เสื้อผ้าเหล่านั้นตัดเย็บตามคำสั่งจากพระเจ้าอย่างเจาะจงและเป็นของพระองค์ ของถวายที่ประชาชนนำมายังพลับพลาเป็นสิ่งบริสุทธิ์ เพราะพวกมันถูกแยกไว้สำหรับพระเจ้า (อพยพ 28:38) พวกปุโรหิตใช้น้ำมันพิเศษในการนมัสการ พระเจ้าสั่งว่า “เป็นน้ำมันเจิมอันศักดิ์สิทธิ์สำหรับเรา ตลอดชั่วชาติพันธุ์ของพวกเจ้า” (อพยพ 30:31) ไม่มีใครสามารถใช้น้ำมันนี้ได้ เพราะมันถูกแยกไว้สำหรับใช้ในงานของพระเจ้าเท่านั้น

ในการเตรียมพลับพลา พระเจ้าสั่งให้ทุกคนในอิสราเอลจ่ายภาษีที่เรียกว่า “เชเขลของสถานนมัสการ” (อพยพ 30:13, 24; 38:24-26; เลวีนิติ 5:15; 27:3, 25; กันดารวิถี 3:47, 50; 7:13) เงินส่วนนี้ไม่ได้ใช้สำหรับค่าใช้จ่ายปกติ นักวิชาการหลายคนเชื่อว่าเหรียญเหล่านี้แตกต่างจากเชเขลทั่วไปอย่างสิ้นเชิง มันเป็นสิ่งบริสุทธิ์เพราะมันเป็นของพระเจ้า

เครื่องใช้ต่าง ๆ ในพลับพลาเป็นสิ่งบริสุทธิ์ พระเจ้าสั่งให้โมเสสแยกเครื่องใช้เหล่านี้ออกจากวัสดุอุปกรณ์อื่น ๆ “จงชำระของเหล่านี้ให้บริสุทธิ์ เพื่อจะได้บริสุทธิ์ที่สุด สิ่งใดๆ มาถูกของเหล่านี้ก็จะบริสุทธิ์ไปด้วย” (อพยพ 30:29)

สิ่งของทุกอย่างมีทั้งบริสุทธิ์และทั่วไป[1] สิ่งของทั่วไปไม่ได้หมายความบาปเป็นบาป แต่หมายความว่าสิ่งของนั้นไม่ได้แยกไว้เป็นพิเศษสำหรับงานของพระเจ้าเท่านั้น อิสราเอลเข้าใจว่ามีสิ่งของอยู่สามประเภทคือ

1. มลทิน – ห้ามไม่ให้ใครใช้สิ่งนี้ เพราะมันเป็น “ของต้องห้าม” สำหรับคนของพระเจ้า

2. สะอาด – เป็นสิ่งพื้นฐานที่ใช้ในงานทั่วไป

3. บริสุทธิ์ – เป็นสิ่งที่แยกไว้สำหรับใช้ในงานของพระเจ้าเท่านั้น ใช้ในการปรนนิบัติพระเจ้าเท่านั้น

ก่อนอิสราเอลจะเข้าแผ่นดินคานาอัน พระเจ้าสั่งให้พวกเขาปลูกต้นไม้

1. ตลอดสามปีแรก ผลที่ได้จากต้น “เป็นผลที่ต้องห้าม ห้ามเจ้ารับประทาน” เพราะมันเป็นมลทินตามพิธี

2. “ในปีที่สี่ ผลทุกอย่างจะต้องบริสุทธิ์ เป็นของถวายแห่งการสรรเสริญแด่พระเจ้า” ผลของต้นไม้ในปีที่สี่ถูกแยกไว้สำหรับงานของพระเจ้า เป็นของบริสุทธิ์

3. เมื่อเริ่มต้นปีที่ห้า “เจ้ากินผลจากต้นไม้ได้” ตอนนี้ต้นไม้สะอาดและสามารถใช้ทั่วไปได้ (เลวีนิติ 19:23-25)

สถานที่อันบริสุทธิ์

พลับพลาบริสุทธิ์เพราะมันถูกแยกไว้สำหรับพระเจ้า ทุกสิ่งในพลับพลาถูกแยกไว้เป็นพิเศษเพื่อใช้สำหรับงานของพระเจ้าเท่านั้น สถานที่ที่พระเจ้าพบกับมหาปุโรหิตเรียกว่าเป็นสถานที่บริสุทธิ์ที่สุด

ต่อมาพระวิหารในเยรูซาเล็มบริสุทธิ์เพราะมันถูกแยกไว้เป็นพิเศษสำหรับการปรนนิบัติพระเจ้าเท่านั้น พระวิหารบริสุทธิ์ก็เพียงเพราะเป็นของพระเจ้า เนื่องจากความบาปของอิสราเอล เอเสเคียลเห็นนิมิตถึงพระสิริของพระเจ้าพรากไปจากพระวิหาร (เอเสเคียล 10)

หลังจากพระสิริของพระเจ้าพรากไปแล้ว พระวิหารก็ไม่บริสุทธิ์ ในปี กคศ.63 นายพลชาวโรมันชื่อว่า ปอมเป ได้เข้าไปในสถานที่บริสุทธิ์ที่สุดและพบกับความว่างเปล่า เพราะพระเจ้าไม่ได้ประทับอยู่ที่นั่นอีกแล้ว พระวิหารจึงไม่บริสุทธิ์อีกต่อไป

เผ่าที่บริสุทธิ์

เผ่าเลวีถูกแยกไว้เป็นพิเศษสำหรับพระเจ้า ในคืนก่อนที่อิสราเอลจะออกจากอียิปต์ บุตรหัวปีของทุกครอบครัวที่เป็นคนอียิปต์ถูกประหาร แต่บุตรหัวปีของอิสราเอลรอดพ้นเพราะพวกเขาเชื่อฟังคำสั่งของพระเจ้าที่ให้พวกเขาประพรมเลือดแกะเหนือประตูของทุกบ้าน

อิสราเอลระลึกถึงการช่วยกู้ออกจากอียิปต์ด้วยสองวิธีคือ วิธีแรก ทุกครอบครัวคนยิวจะกิน “มื้อปัสกา” ในแต่ละปี มื้ออาหารนี้เป็นการฉลองการช่วยกู้อิสราเอลจากอียิปต์

วิธีที่สองเป็นการระลึกถึงการช่วยกู้จากอียิปต์ที่น่าตื่นเต้นยิ่งกว่า เพื่อเป็นการเตือนอิสราเอลว่าพระเจ้าได้ช่วยกู้บุตรหัวปีของพวกเขา พระเจ้าจึงสั่งว่า...

“จงถวายลูกหัวปีทั้งหมดแก่เรา คือทุกสิ่งของชนชาติอิสราเอลที่ออกจากครรภ์ครั้งแรก ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือสัตว์ สิ่งนั้นเป็นของเรา” (อพยพ 13:2)

คำว่า “ถวาย” มาจากคำฮีบรูที่แปลว่า “ชำระให้บริสุทธิ์” หรือ “แยกไว้เป็นพิเศษ” บุตรหัวปีของทุกครอบครัวเป็นของพระเจ้า พระเจ้าเลือกชนเผ่าเลวีให้เป็นตัวแทนของบุตรหัวปีของอิสราเอลทั้งหมด เผ่านี้ปรนนิบัติพระเจ้าแทนทั้งชนชาติ

“นี่แน่ะเราเองได้เลือกคนเลวีจากท่ามกลางคนอิสราเอลแทนบรรดาบุตรหัวปีของคนอิสราเอลที่คลอดจากครรภ์มารดา คนเลวีจึงเป็นของเรา เพราะลูกหัวปีทั้งหมดเป็นของเรา ในวันที่เราประหารลูกหัวปีทั้งหมดในแผ่นดินอียิปต์นั้น เราได้แยกลูกหัวปีทั้งหมดในอิสราเอล ทั้งของคนและสัตว์ไว้เป็นของเรา เหล่านี้เป็นของเรา เราคือยาห์เวห์ (กันดารวิถี 3:12-13) ”

ในอพยพบทที่ 29 พระเจ้ากำหนดพิธีสำหรับชำระพวกปุโรหิต คำว่า “บริสุทธิ์” ถูกใช้เก้าครั้งในบทนี้ เผ่าเลวีได้รับการชำระให้บริสุทธิ์แทนถึงบุตรหัวปี เผ่านี้เป็นของพระเจ้าอย่างแท้จริง

► ทำไมพระเจ้าจึงให้ความสำคัญต่อการเน้นย้ำอิสราเอลเรื่องการแยกไว้เป็นพิเศษ? ทำไมเปาโลจึงเน้นเรื่องนี้ต่อคริสตจักรที่เมืองโครินธ์ (2 โครินธ์ 6:14-7:1) และที่เธสะโลนิกา (1 เธสะโลนิกา 4-5)? ทำไมเรื่องนี้จึงมีความสำคัญในทุกวันนี้?

ตัวอย่างเหล่านี้ (วันบริสุทธิ์ สถานที่บริสุทธิ์ และอื่น ๆ) แสดงให้เห็นว่าความบริสุทธิ์คือการแยกไว้เป็นพิเศษสำหรับพระเจ้า สิ่งนี้ช่วยให้เราเข้าใจความหมายของชีวิตที่บริสุทธิ์ในวันนี้ คนที่บริสุทธิ์เป็นของพระเจ้าอย่างแท้จริง เขาถูกแยกไว้ต่างหากเพื่อทำตามพระประสงค์ของพระเจ้า การเป็นคนบริสุทธิ์คือการแยกออกจากความบาปและแยกไว้เป็นพิเศษสำหรับพระเจ้า

เนื่องจากพระเจ้าบริสุทธิ์ คนของพระองค์จึงต้องบริสุทธิ์ มนุษย์บาปไม่สามารถมีความสัมพันธ์กับพระเจ้าผู้บริสุทธิ์ได้ คนบริสุทธิ์แยกตัวเองออกจากสิ่งใด ๆ ที่พระเจ้าไม่พอพระทัย

พระเจ้าผู้บริสุทธิ์เกลียดความบาป

(1) พระเจ้าสำแดงความบริสุทธิ์ของพระองค์เมื่อให้น้ำท่วมโลก

พระเจ้าสร้างโลกนี้มา “ดีมาก” แต่ความบาปทำลายสิ่งทรงสร้างนี้ เมื่อพระเจ้ามองดูที่มนุษย์ พระองค์เห็นความชั่วช้าในใจของมนุษย์

“พระยาห์เวห์ทรงเห็นว่าความชั่วร้ายของมนุษย์มีมากบนแผ่นดิน และทรงเห็นว่าเค้าความคิดในใจทั้งหมดของเขาล้วนเป็นเรื่องชั่วร้ายตลอดเวลา พระยาห์เวห์เสียพระทัยที่ทรงสร้างมนุษย์ไว้บนแผ่นดินและโทมนัสยิ่งนัก” (ปฐมกาล 6:5-6)

โนอาห์และครอบครัวของเขาได้รับการช่วยกู้เพราะโนอาห์มีชีวิตที่บริสุทธิ์ “โนอาห์เป็นคนชอบธรรมบ ดีพร้อมในสมัยของเขา โนอาห์ดำเนินกับพระเจ้า” (ปฐมกาล 6:9) เขาดำรงอยู่ในการแยกตัวออกจากความบาป

(2) พระเจ้าสำแดงความบริสุทธิ์ของพระองค์ในการพิพากษานาดับและอาบีฮู

บุตรชายคนโตของอาโรนถูกแยกไว้เป็นพิเศษเพื่อการปรนนิบัติพระเจ้า เมื่อพวกเขาละเมิดความบริสุทธิ์ของพลับพลา “ไฟก็พุ่งขึ้นมาจากที่พระยาห์เวห์ประทับเผาผลาญเขาทั้งสอง เขาทั้งสองก็ตายเฉพาะพระพักตร์พระยาห์เวห์” (เลวีนิติ 10:2) เลวีนิติไม่ได้บันทึกรายละเอียดถึงความบาปของนาดับและอาบีฮู แต่พระเจ้าตรัสว่า “ท่ามกลางผู้ที่อยู่ใกล้เรา เราจะสำแดงความบริสุทธิ์ของเรา ต่อหน้าประชาชนทั้งปวง เราจะต้องได้รับการยกย่อง” (เลวีนิติ 10:3) พวกปุโรหิตของพระเจ้าต้องปฏิบัติต่อพลับพลาโดยถือว่าเป็นสิ่งบริสุทธิ์ นาดับและอาบีฮูคิดว่าพวกเขาสามารถปฏิบัติต่อสิ่งบริสุทธิ์ได้เหมือนกับสิ่งทั่วไป

(3) พระเจ้าสำแดงความบริสุทธิ์ของพระองค์ในการพิพากษาโมเสสและอาโรน

โมเสสและอาโรนถูกตัดสิทธิ์ในการเข้าดินแดนแห่งพระสัญญาเพราะพวกเขาไม่ “เพราะเจ้าทั้งสองไม่ได้เชื่อมั่นในเราที่จะถวายความศักดิ์สิทธิ์แก่เราต่อหน้าคนอิสราเอล” (กันดารวิถี 20:12) หลังจากพระเจ้าสั่งให้โมเสสพูดกับก้อนหินเพื่อให้น้ำไหลออกมา แต่โมเสสกลับตีก้อนหินนั้น พระเจ้าพิพากษาโมเสสเพราะเขาไม่ถวายเกียรติพระเจ้าต่อหน้าประชาชน

เนื่องจากพระเจ้าบริสุทธิ์ พระองค์ไม่สามารถเพิกเฉยต่อความบาป สิบครั้งในพระคัมภีร์โทราห์ที่ความบาปถูกเรียกว่าเป็น “สิ่งน่าสะอิดสะเอียนต่อพระเจ้า” คือสิ่งที่พระเจ้าเกลียด พระเจ้าผู้บริสุทธิ์เกลียดความบาป

คนบริสุทธิ์เกลียดความบาป

พระเจ้าเป็นพระเจ้าแห่งความบริสุทธิ์และพระเจ้าแห่งความรัก ความบาปของมนุษย์สร้างปัญหาให้เกิดขึ้น พระเจ้าผู้บริสุทธิ์จะสร้างความสัมพันธ์กับมนุษย์ที่เป็นคนบาปต่อไปได้อย่างไร? พระเจ้าจะสำแดงความรักของพระองค์ต่อมนุษย์และเป็นจริงในความบริสุทธิ์ของพระองค์ด้วยได้อย่างไร?

พระเจ้าให้กฎบัญญัติเพื่อช่วยคนของพระองค์สามารถใช้ชีวิตอย่างคนบริสุทธิ์ กฎบัญญัติไม่ได้ทำให้ชีวิตของเรายากขึ้น แต่มันช่วยให้เรามีความสัมพันธ์ที่ถูกต้องกับพระเจ้า กฎบัญญัติให้แบบอย่างแก่คนของพระเจ้าในการแยกตัวเองออกจากความบาป คนบริสุทธิ์จะเกลียดความบาปเหมือนที่พระเจ้าผู้บริสุทธิ์เกลียดความบาป

[1]ผู้เขียนพันธสัญญาใหม่สอนว่าการแยกไว้เป็นพิเศษสำหรับพระเจ้าจำเป็นต้องแยกออกจากบาป ยากอบถามว่า “ท่านทั้งหลายรู้ว่าการเป็นมิตรกับโลกนั้นคือการเป็นศัตรูกับพระเจ้าไม่ใช่หรือ? ฉะนั้น ใครก็ตามที่ต้องการเป็นมิตรกับโลก ก็ตั้งตัวเป็นศัตรูกับพระเจ้า” (ยากอบ 4:4) คุณไม่สามารถเป็นเพื่อนกับพระเจ้าและเป็นเพื่อนกับบาปด้วยได้ คุณไม่สามารถเดินกับพระเจ้าและเดินกับความบาปไปพร้อมกันได้ ชีวิตที่บริสุทธิ์ต้องแยกออกจากความบาป

เปาโลเขียนจดหมายถึงคนที่คิดว่าพระคุณของพระเจ้ายอมให้พวกเขาคงอยู่ต่อไปในความบาปโดยเจตนา พวกเขาถามว่า “เราจะทำบาปเพราะไม่อยู่ใต้ธรรมบัญญัติ แต่อยู่ใต้พระคุณอย่างนั้นหรือ?” (โรม 6:15) คำตอบของเปาโลหนักแน่นมากว่า “เปล่าเลย ไม่ใช่อย่างนั้น! พวกท่านไม่รู้หรือว่าถ้าท่านยอมตัวรับใช้เชื่อฟังใคร ท่านก็เป็นทาสของผู้ที่ท่านเชื่อฟังนั้น” มีสองทางเลือกคือ...

1. ถ้าพวกท่านเป็นทาสของบาป บาปก็นำไปสู่ความตาย

2. ถ้าพวกท่านเป็นทาสของพระเจ้า ก็จะนำไปสู่ความชอบธรรม (โรม 6:16)

คุณไม่สามารถมอบตัวเองให้เป็นทาสของทั้งบาปและของพระเจ้าได้ คริสเตียน “ได้รับการช่วยให้รอดพ้นจากบาป เพื่อมาเป็นทาสของความชอบธรรมแล้ว” (โรม 6:18) ในฐานะลูกของพระเจ้า เราต้องแยกออกจากความบาป

เปาโลใช้คำศัพท์ในเชิงปฏิบัตินี้เพื่อแสดงถึงความรับผิดชอบของเราในการหลีกเลี่ยงบาปที่ทำโดยเจตนา“เพราะท่านเคยยกอวัยวะของท่านเป็นทาสของการโสโครกและของการบาปซ้อนบาปอย่างไร บัดนี้จงยกอวัยวะของท่านเป็นทาสของความชอบธรรม เพื่อการชำระให้บริสุทธิ์อย่างนั้น” (โรม 6:19)

เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นมิตรกับความบาปในขณะที่ใช้ชีวิตเพื่อพระเจ้า การแยกไว้เป็นพิเศษสำหรับพระเจ้าจำเป็นต้องแยกออกจากความบาป เราไม่สามารถอยู่ในความสัมพันธ์กับพระเจ้าและกับความบาปพร้อมกันได้ หลังจากอาดัมและเอวาทำบาป พวกเขา “ซ่อนตัวอยู่ในหมู่ต้นไม้กลางสวน ให้พ้นจากพระพักตร์พระยาห์เวห์พระเจ้า” (ปฐมกาล 3:8) การเข้าส่วนกับความบาปเป็นสาเหตุของการแยกขาดจากพระเจ้า

ความรอดไม่ได้ทำให้เรามีเสรีภาพในการทำบาป ความรอดทำให้เรามีเสรีภาพจากการทำบาป เพื่อให้เราเป็นคนบริสุทธิ์ได้ เป้าหมายของความรอดคือการนำให้คนของพระเจ้ามาถึงความบริสุทธิ์ เป้าหมายของพระเจ้าคือการช่วยกู้เราจากความบาป และเพื่อแยกเราไว้ให้มีความสัมพันธ์กับพระองค์[2]

ผมเคยเดินทางไปที่ภูเขาในประเทศใต้หวัน ถัดจากถนนคือหน้าผาชันที่ลงไปสู่แม่น้ำด้านล่าง คุณคิดว่าผมจะขอให้คนขับรถบัสโชว์ฝีมือการขับรถโดยขับให้ใกล้หน้าผามากที่สุดไหม? ไม่เด็ดขาด! ผมอยากอยู่ให้ห่างขอบถนนนั้นมากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ในทำนองเดียวกัน คนบริสุทธิ์อยู่ห่างจากความบาป ในทุกด้านของชีวิต คนบริสุทธิ์ย่อมหลีกหนีจากรูปแบบชีวิตที่เป็นบาป คนบริสุทธิ์จะอยู่ให้ไกลจากบาปมากที่สุดและอยู่ให้ใกล้พระเจ้ามากที่สุด

อัครทูตเปโตรพูดเรื่องนี้ว่า “แต่พวกท่านเป็นพงศ์พันธุ์ที่ทรงเลือกสรร เป็นพวกปุโรหิตหลวง เป็นชนชาติบริสุทธิ์ เป็นประชากรอันเป็นกรรมสิทธิ์ของพระเจ้า” เราจะทำสิ่งนี้ได้อย่างไร? ก็โดยการใช้ชีวิตที่บริสุทธิ์ “ให้เว้นจากตัณหาของเนื้อหนัง ซึ่งต่อสู้กับวิญญาณจิต จงรักษาความประพฤติอันดีของพวกท่านไว้ในหมู่คนต่างชาติ” (1 เปโตร 2:9-12) ชีวิตที่บริสุทธิ์ของคนของพระเจ้าเป็นเครื่องหมายของการมีพระองค์เป็นเจ้าของ คนบริสุทธิ์อยู่ห่างไกลจากความบาปเพราะพวกเขาเป็น “กรรมสิทธิ์ของพระเจ้า” คือคนที่เป็นของพระเจ้า คนที่บริสุทธิ์ต้องการเป็นของพระเจ้าอย่างสมบูรณ์

เปาโลเตือนผู้คนที่เมืองโครินธ์ว่า “คนไม่ชอบธรรมจะไม่มีส่วนในแผ่นดินของพระเจ้า” เขาเอ่ยถึงคนเหล่านี้ว่าเป็น “พวกที่ล่วงประเวณี พวกไหว้รูปเคารพ พวกผิดผัวผิดเมีย พวกโสเภณีชาย พวกรักร่วมเพศ พวกขโมย พวกที่โลภ พวกขี้เมา พวกชอบกล่าวร้าย พวกฉ้อโกง จะไม่มีส่วนในแผ่นดินของพระเจ้า” จากนั้นเขาเตือนผู้คนที่โครินธ์ให้ระลึกว่า “มีบางคนในพวกท่านเคยเป็นอย่างนี้” คริสเตียนที่เมืองโครินธ์เติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่ชั่วร้ายและเคยทำบาปเหล่านี้มาก่อน

แต่เปาโลปฏิเสธที่จะปล่อยให้คริสเตียนอยู่ในสภาพเช่นนั้น เขาไม่ได้พูดว่า “เอาล่ะ ตอนนี้พวกท่านเป็นคริสเตียน ผู้ทำผิดศีลธรรม ไหว้รูปเคารพ ผิดผัวผิดเมีย รักร่วมเพศ ขโมย โลภ ขี้เมา” แต่เปาโลพูดว่า “ท่านทั้งหลายได้รับการล้างชำระแล้ว ได้รับการชำระให้บริสุทธิ์แล้ว และได้รับการชำระให้ชอบธรรมแล้วโดยพระนามของพระเยซูคริสต์องค์พระผู้เป็นเจ้าและโดยพระวิญญาณแห่งพระเจ้าของเรา” (1 โครินธ์ 6:9-11)

เปาโลยินดียิ่งนักที่ “พวกท่านไม่ได้เป็นอย่างนั้นอีกแล้ว! พวกท่านไม่ได้ถูกผูกมัดให้อยู่กับความบาปเหล่านั้นอีกแล้ว พวกท่านได้ถูกแยกออกจากความบาปและตอนนี้พวกท่านเป็นของพระเจ้าแล้ว” การเป็นคนบริสุทธิ์คือการแยกออกจากความบาปเพื่อเราจะสามารถถูกแยกไว้เพื่อพระเจ้าได้

อุสซียาห์เป็นกษัตริย์ที่ดีผู้ “ทำสิ่งที่ถูกต้องในสายพระเนตรของพระยาห์เวห์... แสวงหาพระเจ้า...พระเจ้าทรงช่วยพระองค์ในการต่อสู้กับคนฟีลิสเตีย” (2 พงศาวดาร 26:4-7) อุสซียาห์ทำให้มีความเจริญรุ่งเรืองทางการเมืองการปกครอง เขาขยายเขตแดนยูดาห์และกู้แผ่นดินที่เคยสูญเสียไปในสมัยการปกครองของกษัตริย์ที่อ่อนแอกลับคืนมาได้ ชื่อเสียงของเขาเลื่องลือไปไกลจนถึงอียิปต์ เพราะเขาเข้มแข็งอย่างมาก (2 พงศาวดาร 26:8)

อุสซียาห์เป็นกษัตริย์ที่เข้มแข็ง แต่มีจุดจบของชีวิตที่น่าเศร้า “แต่เมื่อทรงเข้มแข็งแล้ว พระองค์ก็มีพระทัยผยองขึ้นจนทำให้เสื่อมลง เพราะพระองค์ไม่ซื่อสัตย์ต่อพระยาห์เวห์พระเจ้าของพระองค์” (2 พงศาวดาร 26:16)

อะไรที่นำการพิพากษามาเหนืออุสซียาห์หรือ? กษัตริย์องค์นี้เข้าไปในพระวิหารเพื่อถวายเครื่องหอมบนแท่นบูชา เขาละเมิดกฎการแยกระหว่างสิ่งทั่วไปกับสิ่งบริสุทธิ์ ผลที่ตามมาคือ อุสซียาห์กลายเป็น “เป็นโรคเรื้อนจนถึงวันสิ้นพระชนม์ และเมื่อทรงเป็นโรคเรื้อนก็ประทับในวังที่แยกไว้ต่างหาก เนื่องจากพระองค์ทรงถูกตัดออกจากพระนิเวศของพระยาห์เวห์” (2 พงศาวดาร 26:21)

กษัตริย์อุสซียาห์ไม่ได้ฆ่าคน ไม่ได้ขโมย หรือล่วงประเวณี เขาไม่ได้นมัสการรูปเคารพหรือปรึกษาคนทรง อุสซียาห์ทำบาปโดยการละเมิดกฎบัญญัติของพระเจ้าเรื่องการแยกออก ในความหยิ่งของเขา อุสซียาห์แตะแท่นบูชาอันบริสุทธิ์“พระองค์ก็มีพระทัยผยองขึ้น...พระองค์ไม่ซื่อสัตย์ต่อพระยาห์เวห์พระเจ้าของพระองค์”

ในความหยิ่งของกษัตริย์อุสซียาห์ เขาละเมิดความบริสุทธิ์ของพระวิหาร กฎบัญญัติสอนคนของพระเจ้าว่าพวกเขาต้องแยกออกจากความบาป เพื่อพวกเขาจะสามารถใช้ชีวิตอยู่ในความสัมพันธ์อันสมบูรณ์แบบกับพระเจ้าได้ ชีวิตที่บริสุทธิ์คือการแยกไว้เป็นพิเศษเพื่อพระเจ้า

พระธรรมหมวดประวัติศาสตร์ให้ตัวอย่างมากมายของผู้คนและสิ่งของที่ถูกแยกไว้เป็นพิเศษสำหรับพระเจ้า เหมือนที่พระองค์ทรงทำที่พุ่มไม้มีไฟลุก พระเจ้าแยกส่วนหนึ่งของดินแดนให้บริสุทธิ์ “จอมทัพของพระยาห์เวห์จึงสั่งโยชูวาว่า ‘จงถอดรองเท้าออกจากเท้าของเจ้าเสีย เพราะว่าที่ซึ่งเจ้ายืนอยู่นี้เป็นที่ศักดิ์สิทธิ์’” (โยชูวา 5:15)

เมื่ออิสราเอลโจมตีเยรีโค พระเจ้าสั่งพวกเขาให้ทำลายทุกสิ่งเป็น “สิ่งที่ต้องทำลายถวายแด่พระยาห์เวห์...แต่เงินและทองทั้งหมด กับเครื่องใช้ที่ทำด้วยทองสัมฤทธิ์และเหล็ก เป็นของถวายแด่พระยาห์เวห์ให้นำเข้าไปไว้ในคลังของพระองค์” (โยชูวา 6:17, 19) ในเยรีโค เครื่องใช้เหล่านี้ไม่บริสุทธิ์ สิ่งเหล่านี้กลายเป็นสิ่งบริสุทธิ์ก็ต่อเมื่อพระเจ้าให้เป็นของพระองค์เองเท่านั้น

ดาวิดสั่งให้คนเลวี “จงชำระตัวของเจ้าให้บริสุทธิ์ ทั้งเจ้าและพี่น้องของเจ้า เพื่อพวกเจ้าจะได้นำหีบของพระยาห์เวห์พระเจ้าแห่งอิสราเอลขึ้นมายังสถานที่ซึ่งเราได้จัดเตรียมไว้” (1 พงศาวดาร 15:12) ก่อนการหามหีบพันธสัญญากลับสู่เยรูซาเล็ม คนเลวีแยกตัวเองไว้เป็นพิเศษเพื่อทำตามพระประสงค์ของพระเจ้า

การแยกออกจากความบาปไม่ได้เป็นเป้าหมายสุดท้ายสำหรับคนบริสุทธิ์ อิสราเอลถูกแยกออกจากชนชาติที่ทำบาปที่อยู่แวดล้อมเพื่ออิสราเอลจะถูกแยกไว้เป็นพิเศษสำหรับพระเจ้าให้เป็นกรรมสิทธิ์อันล้ำค่าของพระองค์ (เลวีนิติ 20:26 และอพยพ 19:5) ในการมอบถวายพระวิหาร โซโลมอนอธิษฐานว่า“เพราะพระองค์ทรงแยกพวกเขาจากท่ามกลางชนทุกชาติแห่งแผ่นดินโลกให้เป็นมรดกของพระองค์ ตามซึ่งพระองค์ตรัสทางโมเสสผู้รับใช้ของพระองค์ ข้าแต่พระยาห์เวห์องค์เจ้านาย เมื่อพระองค์ทรงนำบรรพบุรุษของข้าพระองค์ทั้งหลายออกจากอียิปต์” (1 พงศ์กษัตริย์ 8:53) พระเจ้าแยกอิสราเอลออกจากชนชาติอื่น ๆ ทั้งหมดเพื่ออิสราเอลจะเป็นของพระองค์ อิสราเอลได้รับเกียรติในการเป็น “มรดก” ของพระเจ้า

เปาโลเตือนผู้เชื่อที่โครินธ์เรื่องการเข้าร่วมเป็นหุ้นส่วนกับคนที่ไม่เชื่อ เขาอ้างจากอิสยาห์ว่า “ฉะนั้นพวกเจ้าจงออกจากท่ามกลางพวกเขา และจงแยกตัวออกจากเขาทั้งหลาย องค์พระผู้เป็นเจ้าได้ตรัส อย่าแตะต้องสิ่งที่ไม่สะอาด” (2 โครินธ์ 6:17-18) ในฐานะคริสเตียนที่เป็นคนหนุ่ม ผมคิดถึงคำเทศนาที่เคยฟังเรื่องความบริสุทธิ์และการแยกไว้เป็นพิเศษซึ่งปิดท้ายด้วยพระธรรมข้อนี้ นักเทศน์เตือนคนของพระเจ้าให้ “แยกตัวเองออกจากสิ่งที่ไม่สะอาด”

คำสอนเรื่องการแยกไว้เป็นพิเศษมักจะเป็นไปในเชิงลบ อย่างไรก็ตาม พระธรรมข้อนี้ตามมาด้วยพระสัญญาอันงดงาม เราต้องแยกออกจากความบาปเพื่อเราจะถูกแยกไว้เป็นพิเศษสำหรับพระเจ้าได้ เปาโลพูดต่อถึงพระสัญญาว่า “‘แล้วเราจึงจะรับพวกเจ้าไว้ เราจะเป็นดังบิดา ของพวกเจ้า พวกเจ้าจะเป็น บุตรชาย บุตรหญิงของเรา’ พระเจ้าผู้ทรงฤทธานุภาพทั้งสิ้นได้ตรัสดังนั้น”

การแยกออกจากทุกสิ่งที่ไม่สะอาดไม่ได้ทำให้เราสูญเสียความชื่นชมยินดี แต่การที่เราแยกออกจากความบาปก็เพื่อเราจะมีความชื่นชมยินดีในการเดินไปกับพระเจ้า คริสเตียนต้องถูกแยกออกจากความบาปเพื่อเราจะเป็นของพระเจ้าอย่างเต็มที่ คนบริสุทธิ์มีใจยินดีที่ได้อยู่ห่างจากความบาปเพราะพวกเขารู้ว่าการแยกออกจากความบาปทำให้พวกเขาเดินอยู่ในความสัมพันธ์ที่สนิทสนมกับพระบิดาในสวรรค์ของพวกเขาได้

หลักการนี้มองเห็นได้ในกฎบัญญัติเกี่ยวกับอาหารและเสื้อผ้า ทำไมพระเจ้าตรัสว่า “อย่ากินอาหารนี้”หรือ“อย่าสวมใส่เสื้อผ้าแบบนี้?”กฎบัญญัติเหล่านี้คือบทเรียนจากสิ่งของเพื่อสอนอิสราเอลว่าพวกเขาจะต้องถูกแยกไว้เป็นพิเศษสำหรับพระเจ้า กฎบัญญัติเหล่านี้เป็นเครื่องหมายของอิสราเอลในการเป็นชนชาติหนึ่งที่เป็นของพระเจ้า พระเจ้าตรัสกับอิสราเอลว่า “เพราะว่าเจ้ามีค่าในสายตาของเรา เจ้าได้รับเกียรติและเราเองรักเจ้า” (อิสยาห์ 43:4) เป็นภาพที่สวยงามมาก อิสราเอลไม่ได้ถูกแยกไว้เพื่อรับการลงโทษ แต่ถูกแยกไว้เพื่อเกียรติและเป็นที่รัก อิสราเอลเป็น “ของล้ำค่าของเราที่เราเลือกสรรจากท่ามกลางชนชาติทั้งปวง” (อพยพ 19:5)

แนวคิดนี้เป็นภาพอธิบายประกอบจากในพลับพลา คนเหล่านั้นที่ไม่ได้ผ่านพิธีชำระให้สะอาดยังคง “อยู่นอกค่าย” คนที่ผ่านพิธีชำระให้สะอาดแล้ว “อยู่ในค่าย” พวกปุโรหิตถวายเครื่องบูชาตรงบริเวณกลางค่าย “ในพลับพลา” มีเพียงมหาปุโรหิตเท่านั้นที่เข้าไปในสถานที่บริสุทธิ์ที่สุด การจัดระบบเช่นนี้เพื่อให้ประชาชนมองเห็นภาพของการแยกออกจากความบาปซึ่งทำให้เราถูกแยกไว้เป็นพิเศษสำหรับพระเจ้า แสดงให้ประชาชนเข้าใจความหมายของการอยู่ใกล้การทรงสถิตอันบริสุทธิ์ของพระเจ้า

[1]4 = บริเวณด้านนอกค่าย (ไม่สะอาด)

3 = บริเวณด้านในค่าย (สะอาด)

2 = พลับพลา (พวกปุโรหิต)

1 = สถานที่บริสุทธิ์ที่สุด (มหาปุโรหิต)

เมื่อประชาชนทำตามกฎบัญญัติเรื่องการแยกไว้เป็นพิเศษ พวกเขาเรียนรู้ว่าเราต้องบริสุทธิ์ในทุกด้านของชีวิต พระเจ้ามีสิทธิอำนาจเหนือทุกชีวิต

เลวีนิติ 17-26 เรียกว่าเป็น “กฎแห่งความบริสุทธิ์” ซึ่งสอนชนอิสราเอลให้ดำเนินชีวิตในฐานะชนชาติบริสุทธิ์ จากรายละเอียดเล็กน้อยไปจนถึงหลักการใหญ่สุด กฎบัญญัติเหล่านี้ได้รับการดลใจโดยความบริสุทธิ์ของพระเจ้า กฎเหล่านี้แสดงให้อิสราเอลเห็นถึงวิธีการที่จะบริสุทธิ์ได้ในท่ามกลางโลกที่เต็มไปด้วยความบาป กฎเหล่านี้สอนอิสราเอลให้แยกออกจากความบาป ที่สำคัญมากกว่านั้นคือ กฎเหล่านี้สอนอิสราเอลให้แยกตัวเองไว้เป็นพิเศษสำหรับ “ยาห์เวห์พระเจ้าของเจ้า ผู้ได้พาเจ้าออกมาจากแผ่นดินอียิปต์” (เลวีนิติ 19:36)

ในเลวีนิติบทที่ 20 พระเจ้าตรัสว่า “เจ้าต้องบริสุทธิ์สำหรับเรา เพราะเรายาห์เวห์เป็นผู้บริสุทธิ์ และได้แยกเจ้าออกจากชนชาติทั้งหลายเพื่อเจ้าจะเป็นของเรา” (เลวีนิติ 20:26) “เราได้แยกเจ้าไว้จากชนชาติอื่น ๆ“ ทำไมหรือ? “เพื่อเจ้าจะเป็นของเรา” นี่คือการแยกไว้เป็นพิเศษสำหรับพระเจ้า

คำฮีบรูที่ถูกแปลเป็นคำว่า “แยกออก” ในเลวีนิติ 20:26 ถูกใช้ในปฐมกาล 1:4 เมื่อพระเจ้า “แบ่ง” หรือ “แยก” ความสว่างออกจากความมืด คุณไม่สามารถผสมความสว่างเข้ากับความมืดได้ ทั้งสองอย่างเข้ากันไม่ได้ พระเจ้าต้องการให้มีการแยกออกจากกันอย่างสิ้นเชิงระหว่างชนชาติอื่น ๆ ที่เต็มไปด้วยความบาปกับชนอิสราเอล

พระเจ้าเรียกคนของพระองค์ให้แยกออกจากความบาปอย่างสิ้นเชิง ทำไมหรือ? เพื่อพวกเขาจะเป็นของพระองค์อย่างสมบูรณ์ กฎบัญญัติเหล่านี้แสดงให้เห็นว่าทุกชีวิตเป็นของพระเจ้า เพราะชนชาติที่บริสุทธิ์ ทุกชีวิตจึงอยู่ภายใต้สิทธิ์อำนาจของพระเจ้า การเป็นคนบริสุทธิ์หมายถึงแยกทุกด้านไว้เป็นพิเศษสำหรับพระเจ้า เราถูกแยกออกจากความบาปเพื่อเราจะเป็นของพระเจ้าได้

► แบบไหนที่ดูเหมือนยากกว่ากันระหว่าง แยกออกจากความบาป กับ แยกไว้เป็นพิเศษเพื่อพระเจ้า? ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น?

หลักการแยกไว้เป็นพิเศษในพระคัมภีร์เตรียมคำพยานต่อโลกนี้

พระเยซูอธิษฐานว่าสาวกทั้งหลายของพระองค์จะอยู่ในโลก แต่ไม่เป็นของโลก ดาเนียลปฏิเสธที่จะ “ไม่ทำให้ตัวเป็นมลทินด้วยอาหารชั้นสูงของกษัตริย์ หรือด้วยเหล้าองุ่นซึ่งพระองค์เสวย” (ดาเนียล 1:8) ตลอดประวัติศาสตร์ คนของพระเจ้าได้สงวนตัวเองไว้โดยการแยกออกจากความบาปในสังคมของพวกเขา ด้วยเหตุนี้เอง พระเจ้าจึงสามารถให้คนของพระองค์เป็นพยานต่อโลกของพวกเขาได้

อิสราเอลถูกเรียกว่าเป็น “อาณาจักรปุโรหิต” เป็นชนชาติบริสุทธิ์ที่นำชนชาติอื่น ๆ ให้มาหาพระเจ้า (อพยพ 19:6) เมื่ออิสราเอลซื่อสัตย์ต่อพระเจ้า อิสราเอลก็ได้บรรลุผลภารกิจนี้ ราหับพูดว่า “ความกลัวพวกท่านครอบงำเรา ... เราก็ใจเสีย ไม่มีความกล้าหาญเหลืออยู่ในสักคนหนึ่งเลย” ทำไมหรือ? เพราอิสราเอลเป็นชนชาติยิ่งใหญ่ที่มีกองทัพเข้มแข็งหรือ? ไม่ใช่เลย แต่เพราะ “พระยาห์เวห์พระเจ้าของท่านเป็นพระเจ้าของสวรรค์เบื้องบนและโลกเบื้องล่าง” (โยชูวา 2:9-11) เมื่ออิสราเอลถูกแยกไว้เป็นพิเศษสำหรับพระเจ้า อิสราเอลก็เป็นพยานต่อทุกชนชาติ

เราเห็นหลักการนี้ในชีวิตของโยเซฟ เพราะโยเซฟสงวนตัวเองโดยแยกออกจากความบาปของคนอียิปต์ เขากลายเป็นคำพยานต่อฟาโรห์ “พวกเราจะหาคนที่มีพระวิญญาณพระเจ้าอยู่ในตัวเหมือนคนนี้ได้หรือ?” (ปฐมกาล 41:38) ถ้าหากโยเซฟใช้ชีวิตเหมือนคนอียิปต์ เขาก็จะไม่มีโอกาสได้เป็นพยานต่อฟาโรห์

พระเยซูอธิษฐานว่าพวกสาวกของพระองค์จะอยู่ในโลก แต่ไม่ได้เป็นของโลก บางครั้งวลีนี้ถูกเข้าใจผิดจากคริสเตียนที่ปรารถนาใช้ชีวิตในทางพระเจ้าและระมัดระวัง พวกเขาคิดผิดว่าการ “อยู่ในโลก” คือความชั่วร้ายที่จำเป็นต้องมีซึ่งคนของพระเจ้าต้องอดทนระหว่างการเดินทางไปสวรรค์

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่พระเยซูชื่นชมว่าพวกสาวกของพระองค์ “ไม่ได้เป็นของโลก” พระเยซูอธิษฐานว่า “พระองค์ทรงใช้ข้าพระองค์มาในโลกอย่างไร ข้าพระองค์ก็ใช้พวกเขาไปในโลกอย่างนั้น” (ยอห์น 17:16-18) พระเยซูอธิษฐานว่าพวกสาวกของพระองค์จะรับใช้อย่างเกิดผลในโลกนี้ พระเยซูอธิษฐานว่าเราจะไม่เป็น “ของโลกนี้” ในขณะที่เรากำลังถูกส่ง “เข้าไปในโลก” โดยการแยกออกจากความบาป เราสามารถทำให้การทรงเรียกของเราเพื่อเปลี่ยนแปลงโลกนี้สำเร็จได้ ในฐานะลูกของพระเจ้า เราสามารถเป็นเกลือและแสงสว่างต่อโลกที่เต็มไปด้วยความบาปนี้

พวกอัครทูตรู้ว่าชีวิตที่บริสุทธิ์เป็นคำพยานต่อโลกนี้ เปโตรเรียกให้ผู้เชื่อทั้งหลายใช้ชีวิตในทางของพระเจ้าเพื่อเป็นพยานให้กับคนที่ไม่เชื่อ

“จงรักษาความประพฤติอันดีของพวกท่านไว้ในหมู่คนต่างชาติ เพื่อว่าเมื่อพวกเขาใส่ร้ายพวกท่านว่าประพฤติชั่ว พวกเขาจะได้เห็นคุณความดีของพวกท่าน และจะได้สรรเสริญพระเจ้าในวันที่พระองค์เสด็จมาเยือน” (1 เปโตร 2:12)

เปาโลเขียนจดหมายถึงทิตัส ผู้นำคริสตจักรบนเกาะครีต ผู้เชื่อเหล่านี้ถูกแวดล้อมด้วยคนต่างศาสนา เปาโลบอกทิตัสว่าคริสเตียนต้องใช้ชีวิต “เพื่อเขาทั้งหลายจะเทิดพระเกียรติพระดำรัสสอนของพระเจ้าพระผู้ช่วยให้รอดของเราในทุกๆ ด้าน” (ทิตัส 2:10) ในฐานะคริสเตียนที่ใช้ชีวิตที่บริสุทธิ์ พฤติกรรมของพวกเขาจะทำให้พระกิตติคุณมี “คุณค่า” พฤติกรรมของคนที่บริสุทธิ์จะทำให้พระกิตติคุณดึงดูดใจผู้คนในโลกของเรา

เปาโลเรียกคริสเตียนที่เมืองฟิลิปปีให้ใช้ชีวิตอยู่ในทางของพระเจ้า พวกเขาต้องคงอยู่ในการแยกออกจากความบาป พวกเขาต้องเป็นคนที่ “ไม่มีที่ติและไร้ความผิด เป็นบุตรของพระเจ้าที่ปราศจากตำหนิท่ามกลางชนชาติที่คดโกงและวิปลาส ท่านปรากฏในหมู่พวกเขาดุจดวงสว่างต่างๆ ในโลก” (ฟิลิปปี 2:15)

ในฐานะคนของพระเจ้าที่ใช้ชีวิตบริสุทธิ์ เรา “ส่องสว่างดุจดวงสว่างในโลกนี้” ชีวิตของลูกของพระเจ้าควรเป็นคำพยานที่สว่างไสวในท่ามกลางโลกที่มืดมิด การแยกออกจากความบาปไม่ได้เป็นการพยายาม “ทำเพื่อให้ได้ความรอด” การแยกออกจากความบาปทำให้เราสามารถบรรลุผลสำเร็จในการทรงเรียกของพระเยซูเพื่อเป็น “แสงสว่างของโลกนี้” และ “เป็นเกลือแห่งแผ่นดินโลก” (มัทธิว 5:13-14) มือที่บริสุทธิ์เป็นคำพยานอันทรงพลังต่อโลกของเรา

หลักการพระคัมภีร์เรื่องการแยกไว้เป็นพิเศษ

สำหรับคนมากมายแล้ว “การแยกออกจากโลกนี้” คือรายการสิ่งที่ต้องทำและต้องไม่ทำ บ่อยครั้งการแยกไว้เป็นพิเศษได้รับคำนิยามว่าเป็นกฎต่าง ๆ คนมากมายให้คำนิยามการแยกไว้เป็นพิเศษว่าเป็นเสื้อผ้าที่พวกเขาจะไม่สวมใส่ สถานที่ที่พวกเขาจะไม่ไป และความบันเทิงต่าง ๆ ที่พวกเขาจะไม่เข้าร่วม

จริงอยู่ที่คนบริสุทธิ์จะไม่สวมใส่บางสิ่งหรือไม่ไปในบางสถานที่ คนบริสุทธิ์ต้องการทำให้พระเจ้าพอพระทัยในทุกด้านของชีวิต อย่างไรก็ตามการแยกออกจากความบาปและแยกไว้เป็นพิเศษสำหรับพระเจ้าก็ไม่ได้เป็นเพียงแค่กฎต่างๆ เท่านั้น

ปัญหาอย่างหนึ่งในการให้คำนิยามสำหรับการแยกไว้เป็นพิเศษว่าเป็นเพียงกฎต่าง ๆ คือ กฎย่อมจะเปลี่ยนไปตามกาลเวลาโดยให้เหตุผลอธิบายถึงการเปลี่ยนแปลงนั้นเพียงเล็กน้อย คริสตจักรแห่งหนึ่งกำหนดว่าการแยกไว้เป็นพิเศษของคริสตจักรคือการทำตามกฎอย่างหนึ่ง อีกคริสตจักรกำหนดว่าการแยกไว้เป็นพิเศษของคริสตจักรของการทำตามกฎอีกอย่างหนึ่ง ดีที่สุดคือการให้คำนิยามตามหลักการพระคัมภีร์ที่เป็นจริงทุกเวลาและเหมาะสมสำหรับทุกวัฒนธรรม

ในฐานะคริสเตียน รูปแบบชีวิตของเราควรสะท้อนถึงการยอมอยู่ภายใต้พระวจนะของพระเจ้าและการทรงนำของพระวิญญาณบริสุทธิ์ในชีวิตของเรา ถ้าหากเราแสวงหาที่จะเป็นคนที่แยกไว้เป็นพิเศษสำหรับพระเจ้า เป็น “ประชากรอันเป็นกรรมสิทธิ์ของพระเจ้า” (1 เปโตร 2:9) เราจะเต็มใจเชื่อฟังคำสอนจากพระวจนะของพระองค์

ในขณะที่พระคัมภีร์ไม่ได้พูดตรง ๆ เกี่ยวกับชีวิตในสมัยใหม่ แต่พระคัมภีร์ให้หลักการที่ชี้นำเราได้ หลักการอะไรที่ชี้นำถึงรูปแบบชีวิตของคนบริสุทธิ์?

(1) หลักแห่งความสุภาพ

หลักแห่งความสุภาพยืนยันว่าการแต่งกายและพฤติกรรมของเราต้องถวายเกียรติแด่พระเจ้าและต้องหลีกเลี่ยงสิ่งที่น่าละอายในสายตาของพระองค์ การแต่งกายและพฤติกรรมของเราได้รับการชี้นำโดยความปรารถนาที่จะถวายเกียรติแด่พระเจ้า

ตลอดทั้งพระคัมภีร์ การเปลือยกายเป็นสิ่งที่น่าอับอาย หลังจากที่อาดัมและเอวาทำบาป พวกเขาเกิดความอับอายเพราะ “รู้ว่าพวกเขาเปลือยกายอยู่” (ปฐมกาล 3:7) ดังนั้นพวกเขาจึง “เอาใบมะเดื่อมาเย็บเป็นเครื่องปกปิดกายไว้” เมื่อพระเจ้าพบพวกเขาในสวน พระองค์ทำให้สมบูรณ์มากขึ้นโดยการ “ทำเสื้อด้วยหนังสัตว์ให้อาดัมและภรรยาของเขาสวมปกปิดกาย” (ปฐมกาล 3:21)

ตลอดพระคัมภีร์ส่วนที่เหลือทั้งหมด การเปลือยกายจึงเป็นสัญลักษณ์ของความอับอาย (ยกตัวอย่าง การเปลือยกายเป็นสัญลักษณ์ของการพิพากษาของพระเจ้า (โฮเชยา 2:3; เอเสเคียล23:29)) ผู้เผยพระวจนะใช้การเปลือยการเป็นสัญลักษณ์ของการพิพากษาของพระเจ้า (อิสยาห์ 20:1-4; โฮเชยา 2:3; เอเสเคียล 23:29) ในฐานะคนของพระเจ้า เสื้อผ้าของเราควรแสดงให้เห็นว่าเราให้เกียรติต่อมาตรฐานของพระเจ้าเรื่องความสุภาพ เราควรอับอายต่อการเปลือยกายซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของความอับอายสำหรับพวกผู้เผยพระวจนะของพระเจ้า เสื้อผ้าของเราควรเป็นตัวแทนที่แสดงให้เห็นความเป็นคนบริสุทธิ์หมดจดของพระเจ้า

ความสุภาพในพระคัมภีร์ยังรวมถึงความแตกต่างระหว่างเพศ ในขณะที่พระคัมภีร์ไม่ได้ระบุถึงเสื้อผ้าอย่างเจาะจงที่อิสราเอลสวมใส่ แต่พระเจ้าสั่งให้คนของพระองค์รักษาความแตกต่างระหว่างเพศในการแต่งกายของพวกเขา (เฉลยธรรมบัญญัติ 22:5)

พันธสัญญาใหม่สอนว่าเครื่องประดับของเราต้องแสดงให้เห็นว่าเราเป็นคนของพระเจ้า เปาโลเปรียบเทียบให้เห็นความแตกต่างของเครื่องประดับสองประเภทคือ...

“ส่วนพวกผู้หญิงก็เหมือนกัน ควรแต่งกายให้สุภาพด้วยความเหมาะสม และพอเหมาะพอควร ไม่ต้องถักผมหรือประดับกาย[1] ด้วยทองคำ ไข่มุก หรือเสื้อผ้าราคาแพง แต่ประดับด้วยการทำดี สมกับเป็นหญิงที่ประกาศตนว่านมัสการพระเจ้า” (1 ทิโมธี 2:9-10)

เปาโลห้ามไม่ให้มีการประดับกายด้วยเสื้อผ้าหรือทำทรงผมที่ตกแต่งด้วยเพชรพลอยเพื่อโอ้อวด แต่เปาโลชื่นชมเครื่องประดับที่เป็น “อาภรณ์แห่งความเคารพนอบน้อม” ซึ่ง “สมกับเป็นหญิงที่ประกาศตนว่านมัสการพระเจ้า” นี่คือเครื่องประดับที่เป็น “การดี” ที่คริสเตียนควรแสวงหาเพื่อจะประดับ

คำสอนของเปาโลแสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์ระหว่างการประดับกายภายนอกกับการประดับวิญญาณภายใน ในตอนนี้ของจดหมายที่เปาโลเขียนถึงทิโมธี เขาพูดถึงคำอธิษฐานในคริสตจักร เขาบอกทิโมธีถึงวิธีการที่คริสเตียนควรอธิษฐาน เขากล่าวถึงความห่วงใยเรื่องเพศสภาพ

เปาโลเขียนว่าผู้ชายควรอธิษฐาน “โดยปราศจากความโกรธและการทะเลาะวิวาท” เราต้องไม่เข้าไปในการทรงสถิตของพระเจ้าด้วยวิญญาณแห่งความโกรธ เปาโลเขียนว่าผู้หญิงควรอธิษฐานด้วยวิญญาณที่อ่อนสุภาพและยอมเชื่อฟัง ซึ่งสะท้อนให้เห็นผ่านการแต่งกายและการประดับกายด้วย เราต้องไม่เข้าไปในการทรงสถิตของพระเจ้าด้วยความหยิ่งและหาเกียรติเข้าหาตัวเอง คนบริสุทธิ์มีความสุภาพที่สะท้อนออกมาให้เห็นในทุกด้านของชีวิต

เปโตรพูดถึงความสัมพันธ์อย่างเดียวกันระหว่างการประดับกายภายนอกกับการประดับวิญญาณภายใน

“อย่าประดับตัวแต่ภายนอก ด้วยการถักผม การสวมใส่เครื่องทอง หรือการนุ่งห่มเสื้อผ้า แต่จงประดับด้วยบุคลิกที่ซ่อนอยู่ในใจ ด้วยเครื่องประดับซึ่งไม่รู้เสื่อมสลาย คือด้วยจิตใจที่สุภาพอ่อนโยนและจิตใจที่สงบ ซึ่งเป็นสิ่งล้ำค่ายิ่งนักในสายพระเนตรพระเจ้า เพราะว่าบรรดาสตรีผู้บริสุทธิ์ในสมัยก่อนนั้น ผู้ซึ่งหวังในพระเจ้า ก็ได้ประดับกายโดยยอมเชื่อฟังสามีของตน….” (1 เปโตร 3:3-5)

เหมือนกันกับเปาโล เปโตรระบุถึงเครื่องประดับสองประเภท เขาห้ามไม่ให้แต่งกายภายนอกด้วยเสื้อผ้าและตกแต่งทรงผมด้วยเพชรพลอยเพื่อเป็นการโอ้อวด จากนั้นเขาสั่งให้ประดับภายในด้วย “จิตใจที่สุภาพอ่อนโยนและจิตใจที่สงบ ซึ่งเป็นสิ่งล้ำค่ายิ่งนักในสายพระเนตรพระเจ้า” คนบริสุทธิ์ใส่ใจกับ “สิ่งล้ำค่าในสายตาของพระเจ้า” มากกว่าการยอมรับจากโลกนี้ นี่คือวิธีการที่ “สตรีผู้บริสุทธิ์ ผู้ซึ่งหวังในพระเจ้า ใช้เพื่อประดับตนเอง”

ในฐานะคริสเตียน สิ่งบันเทิงของเราควรแสดงให้เห็นถึงการแยกไว้เป็นพิเศษสำหรับพระเจ้า เปาโลบอกเราว่า คริสเตียนควรให้ความคิดจิตใจเต็มไปด้วยสิ่งต่าง ๆ ที่ทำให้เราเป็นเหมือนพระคริสต์มากขึ้น

“สุดท้ายนี้พี่น้องทั้งหลาย ขอจงใคร่ครวญดูสิ่งเหล่านี้คือ สิ่งที่เป็นจริง สิ่งที่น่านับถือ สิ่งที่ยุติธรรม สิ่งที่บริสุทธิ์ สิ่งที่น่ารัก สิ่งที่ควรแก่การสรรเสริญ รวมทั้งถ้ามีสิ่งใดที่ยอดเยี่ยม สิ่งใดที่น่ายกย่อง” (ฟิลิปปี 4:8)

ในฐานะคนบริสุทธิ์ พระเจ้าเป็นผู้ควบคุมทุกด้านของชีวิต เมื่อคุณอ่านเลวีนิติ คุณจะเห็นว่าไม่มีสิ่งใดที่เล็กเกินจนพระเจ้าไม่สนใจ ทุกสิ่งมีความหมายต่อพระองค์ นี่ไม่ใช่เพราะพระเจ้าเป็นนักเผด็จการที่อยากควบคุมทุกด้านในชีวิตของเรา แต่เพราะพระเจ้าเป็นพระบิดาที่รักเรา พระองค์ห่วงใยทุกด้านในชีวิตของลูกของพระองค์ พระบิดาในสวรรค์ของเราไม่ต้องการให้ลูกของพระองค์สวมใส่เสื้อผ้าที่ทำลายศักดิ์ศรีของร่างกายที่พระองค์สร้างขึ้นมาด้วยความรักนี้ พระบิดาในสวรรค์ของเราไม่ต้องการให้ลูกของพระองค์มีความคิดจิตใจที่เต็มไปด้วยสิ่งบันเทิงที่กระตุ้นให้ทำบาปและความคิดที่น่าอับอาย เราเป็น “กรรมสิทธิ์ของพระองค์” และพระองค์ห่วงใยทุกด้านในชีวิตของเรา

► ประยุกต์ใช้หลักแห่งความสุภาพกับวัฒนธรรมของคุณ ด้านใด (ทั้งการแต่งกายและรูปแบบชีวิต) ที่ท้าทายต่อการรักษาความสุภาพในโลกที่คุณอาศัยอยู่?

(2) หลักแห่งการอารักขา

หลักแห่งการอารักขายืนยันว่าทุกสิ่งที่เรามีล้วนเป็นของพระเจ้า ในฐานะลูกของพระเจ้า เราจะใช้เงินและทรัพยากรของเราในทางที่ถวายเกียรติแด่พระองค์

ในศตวรรษที่สิบแปด มีคริสเตียนบางคนปฏิบัติตามระเบียบการแต่งกายที่เข้มงวด พวกเขาปฏิเสธการตกแต่งเสื้อผ้าด้วยสิ่งต่าง ๆ พวกเขาไม่ใส่เสื้อผ้าที่ทำจากผ้าฝ้ายเป็นเงาเลื่อม ผู้ชายไม่ผูกเน็คไท พวกเขาใส่เสื้อผ้าที่เป็นสีเทาเท่านั้น เครื่องนุ่งห่มของพวกเขาแสดงให้เห็นว่าพวกเขาสุภาพมาก

อย่างไรก็ตาม จอห์น เวสเลย์ ได้เทศนาเรื่องการแต่งกายโดยที่บ่นว่าเสื้อผ้าที่ดูสุภาพนี้เป็นเพียงภายนอกเท่านั้น แม้เสื้อผ้าจะดูเรียบง่าย แต่ คริสเตียนบางคนกลับไม่ใส่ใจต่อหลักแห่งการอารักขา พวกเขาจะเดินทางจากลอนดอนไปปารีสเพื่อซื้อวัตถุดิบที่แพงที่สุดมาทำเป็นเสื้อผ้าสวมใส่ จริงอยู่ที่พวกเขาซื้อแต่สีเทา แต่พวกเขาซื้อเสื้อผ้าราคาแพงเพื่อบอกถึงความมั่งคั่ง พวกเขาสุภาพ แต่ไม่ได้เป็นผู้อารักขาที่ดีสำหรับเงินของพระเจ้า[2]

เวสเลย์คัดค้านว่าการแยกออกจากโลกนี้คือการเป็นผู้อารักขาที่ดีสำหรับเงินที่พระเจ้ามอบให้เรา เขาเทศนาว่าคนบริสุทธิ์ไม่ควรสิ้นเปลืองเงินไปกับเสื้อผ้าหรูหราราคาแพง เป็นไปได้ที่จะสวมใส่เสื้อผ้าที่สุภาพแต่ต้องไม่สิ้นเปลือง เปาโลกล่าวว่าการประดับกายของเราต้องไม่ใช่ด้วย “เสื้อผ้าราคาแพง” (1 ทิโมธี 2:9)

หลักแห่งการอารักขาไม่ใช่การที่จะต้องซื้อของราคาถูกเสมอไป บางครั้งเสื้อผ้าคุณภาพดีที่ราคาแพงกว่าแต่ใส่ได้ทนนานกว่า บางคริสตจักรยอมประหยัดเงิน 100 เหรียญเพื่อติดตั้งระบบน้ำประปา จากนั้นต้องจ่ายเงินหลายร้อยเหรียญเพื่อซ่อมประปาที่รั่ว แบบนั้นก็เป็นผู้อารักขาที่แย่มาก

หลักแห่งการอารักขากล่าวว่า “เราเป็นผู้อารักขาเงินที่พระเจ้ามอบไว้ให้แก่เรา เราต้องใช้อย่างฉลาด เราเป็นผู้อารักขาความสามารถที่พระเจ้ามอบให้แก่เรา เราต้องใช้เพื่อถวายเกียรติพระเจ้า ทุกสิ่งที่เราทำต้องถวายเกียรติแด่พระองค์”

► ประยุกต์ใช้หลักแห่งการอารักขานี้กับวัฒนธรรมของคุณ คริสตจักรของคุณจะเป็นผู้อารักขาที่ดีสำหรับทรัพยากรที่พระเจ้าให้ไว้ได้อย่างไร?

(3) หลักแห่งความพอประมาณ

หลักแห่งความพอประมาณยืนยันว่าเราจะไม่ยอมให้ “สิ่งต่าง ๆ” (แม้แต่สิ่งที่ดี) มาควบคุมชีวิตของเรา สิ่งหนึ่งที่ท้าทายสำหรับการมีชีวิตอยู่ “ใน” แต่ไม่ได้เป็น “ของ” โลก คือการที่เราก็ยังอยู่ในโลก! มีหลายสิ่งหลายอย่างในโลกของเราที่เราสามารถและควรชื่นชม ชีวิตบริสุทธิ์จำเป็นต้องรู้จักพอประมาณหรือมีอย่างพอเหมาะแม้กับสิ่งดีต่าง ๆ ก็ตาม

อาหารคือหนึ่งตัวอย่าง ความหิวเป็นอาการของความอยากตามธรรมชาติ ไม่ได้เป็นความบาป เปาโลเขียนว่าเราควรกินเพื่อ “ถวายเกียรติแด่พระเจ้า” (1 โครินธ์ 10:31) การกินไม่ใช่บาป แต่ถ้าหากผมเป็นคนตะกละที่ไม่รู้จักควบคุมตัวเอง ผมก็ไม่ได้กินเพื่อถวายเกียรติแด่พระเจ้า โลกนี้กินเพื่อความจุใจของตัวเอง ถ้าหากผมไม่รู้จักพอประมาณในการกิน ผมก็เป็น “ของโลก” แทนที่จะกินเพื่อ “ถวายเกียรติแด่พระเจ้า” นี่หมายความว่าผมจะฝึกควบคุมตัวเองในขณะที่กินอาหารอร่อยที่พระเจ้าจัดเตรียมไว้ให้ผม

ชาวโครินธ์คัดค้านว่าพวกเขาไม่สามารถทำบาปทางเพศได้ เพราะพวกเขาเป็นลูกฝ่ายวิญญาณของพระเจ้าและร่างกายนี้ไม่สำคัญอีกต่อไป พวกเขาพูดว่า “อาหารมีไว้สำหรับท้องและท้องมีไว้สำหรับอาหาร” พวกเขามีแนวคิดนี้จากวัฒนธรรมของพวกเขาว่าร่างกายได้รับอนุญาตให้มีสิ่งใดก็ได้ตามต้องการ

เปาโลตอบสนองโดยการอ้างคำสอนของชาวโครินธ์ และปฏิเสธแนวคิดผิด ๆ ที่อยู่เบื้องหลังคำสอนนั้น “‘ข้าพเจ้าทำทุกสิ่งได้’ แต่ไม่ใช่ทุกสิ่งนั้นเป็นประโยชน์ “ข้าพเจ้าทำทุกสิ่งได้” แต่ข้าพเจ้าไม่ยอมอยู่ใต้อำนาจของสิ่งใดเลย ‘อาหารมีไว้สำหรับท้อง และท้องก็สำหรับอาหาร’ แต่พระเจ้าจะทรงให้ทั้งท้องและอาหารสูญสิ้นไป” (1 โครินธ์ 6:12-20) เขาพูดต่อว่า “พวกท่านรู้แล้วไม่ใช่หรือว่าร่างกายของท่านเป็นอวัยวะของพระคริสต์” เปาโลสรุปว่า “ท่านทั้งหลายไม่ใช่เจ้าของตัวท่านเอง? เพราะว่าพระเจ้าทรงซื้อท่านไว้แล้วด้วยราคาสูง ฉะนั้น จงถวายพระเกียรติแด่พระเจ้าด้วยร่างกายของพวกท่านเถิด”

หลักการของเปาโลคือ แม้สิ่งต่าง ๆ ที่ทำได้ก็ต้องไม่ให้มาควบคุมเรา พระเจ้ามีสิทธิอำนาจเหนือทุกด้านในชีวิตของคริสเตียน แม้แต่เหนือร่างกายของเรา ทุกสิ่งที่เราทำต้องถวายเกียรติแด่พระเจ้า สิ่งนี้เรียกร้องให้เราดำเนินชีวิตโดยรู้จักพอประมาณและควบคุมตัวเอง

ในชีวิตประจำวันสิ่งนี้จะเกิดขึ้นในลักษณะไหน? สิ่งนี้เกิดขึ้นได้ด้วยการควบคุมตัวเองในการกินและดื่ม ควบคุมตัวเองต่อความบันเทิง ในฐานะคนบริสุทธิ์ ผม “จะไม่ยอมอยู่ใต้อำนาจของสิ่งใดเลย” แม้แต่ความบันเทิงที่ไม่มีพิษภัยใด ๆ ก็จะผิด (สำหรับผม) ถ้าหากมันมีอำนาจเหนือผม หลักแห่งความพอประมาณสอนให้เรารู้จักควบคุมตัวเองในทุกด้าน

ผมขอยกตัวอย่างส่วนตัวสักตัวอย่างหนึ่ง ขอให้เข้าใจว่านี่ไม่ใช่กฎที่คุณจะต้องทำตาม ผมใช้ตัวอย่างนี้เพื่อแสดงให้เห็นวิธีที่หลักการเหล่านี้สัมพันธ์กันกับจุดอ่อนและบุคลิกลักษณะของบุคคล

ผมซื้อคอมพิวเตอร์มาเครื่องหนึ่งที่มีเกมส์ชื่อว่า “เททริส” เกมส์นี้ก็ไม่ได้มีอะไรผิดปกติ ไม่ได้เป็นเกมส์ที่ฆ่าฟันรุนแรง มันเป็นเกมส์ต่อภาพง่าย ๆ อย่างไรก็ตาม ไม่นานนักผมรู้ตัวว่าเกมส์นี้ได้ “ครอบงำ” ผมแล้ว ผมจะนั่งลงทำงาน แป๊บเดียวผมก็จะหันไปเล่นเกมส์ ผมจะพูดว่า “ผมขอพักจากทำงานสักหน่อยเพื่อเล่นเกมส์เททริส” สามสิบนาทีต่อมาผมก็จะพูดว่า “ผมขอเอาชนะอีกสักเกมส์” หนึ่งชั่วโมงต่อมา ผมก็ยังเล่นเกมส์อยู่ ในที่สุดพระเจ้าเตือนผมให้คิดถึงหลักแห่งความพอประมาณ “ข้าพเจ้าทำทุกสิ่งได้ แต่ข้าพเจ้าจะไม่ยอมอยู่ใต้อำนาจของสิ่งใดเลย”

เพราะเหตุนี้เอง ผมจึงเรียนรู้ว่าผมต้องลบเกมส์เททริสออกจากคอมพิวเตอร์ นี่คือ “กฎ” ตามหลักการพระคัมภีร์ใช่ไหม? ไม่ใช่เลยครับ พระคัมภีร์ไม่ได้มีคำว่าเททริสตรงไหนเลย แต่สำหรับผมแล้ว หลักแห่งความพอประมาณหมายถึงการหลีกหนีจากเกมส์ที่ควบคุมชีวิตของผม

หลักการนั้นกว้างกว่ากฎ ไม่มีคำสอนในพระคัมภีร์ที่คัดค้านเกมส์เททริส ถ้าหากคุณชอบเล่นเกมส์นี้ คุณไม่จำเป็นต้องเลิกเพราะผมเลิก แต่สำหรับผมแล้ว เกมส์นี้กลายเป็นกับดักเพราะผมมีจุดอ่อนในเรื่องนี้ ถ้าหากเราอยากมีชีวิตที่บริสุทธิ์ เราจะถามพระเจ้าว่า “ลูกดำเนินชีวิตในทางที่พระองค์พอพระทัยได้อย่างไร?”

► นำหลักแห่งการพอประมาณนี้มาประยุกต์ใช้กับวัฒนธรรมของคุณ ด้านใดที่เป็นความท้าทายในการรักษาหลักการพระคัมภีร์อย่างสมดุลในชีวิตของคุณ?

(4) หลักแห่งความเหมาะสม

เมื่อทิโมธี ผู้มีบิดาเป็นคนกรีกและมารดาเป็นคนยิว ได้ร่วมเดินทางไปทำพันธกิจกับเปาโลและสิลาส เปาโลร้องขอให้ทิโมธีเข้าสุหนัตเพื่อเห็นแก่งานพันธกิจ (กิจการ 16:3) ก่อนหน้านี้ เปาโลปฏิเสธที่จะให้ทิตัสซึ่งเป็นคนกรีกที่กลับใจมาเชื่อเข้าสุหนัต (กาลาเทีย 2:3) การตอบสนองที่ไม่เหมือนกันของเปาโลต่อสถานการณ์เหล่านี้สอนหลักการที่สำคัญสำหรับการทำพันธกิจ

ในกรณีของทิตัสเปาโลยืนหยัดบนพื้นฐานความจริงว่าเราได้รับความรอดโดยพระคุณผ่านทางความเชื่อ การร้องขอให้คนต่างชาติที่กลับใจมาเชื่อทำตามกฎบัญญัติของยิวเป็นการทำลายคำสอนเรื่องเสรีภาพของคริสเตียน เปาโลยืนหยัดคัดค้านคนที่ต้องการให้ทิตัสเข้าสุหนัต (กาลาเทีย 2:1-6) ในกิจการบทที่ 15 คริสตจักรที่เยรูซาเล็มยอมรับว่าการเข้าสุหนัตไม่จำเป็นต่อคนต่างชาติที่กลับใจมาเชื่อ

ในกิจการบทที่ 16 เปาโลขอให้ทิโมธีเข้าสุหนัต ทำไมหรือ? ไม่ใช่เพื่อเห็นแก่ความรอด แต่เพื่อเห็นแก่ผลประโยชน์ในงานพันธกิจที่ธรรมศาลา

► อ่าน 1 โครินธ์ 9:19-23

เปาโลยกภาพเพื่ออธิบายถึงหลักการเดียวกันนี้ในโครินธ์ เพื่อผลประโยชน์ของข่าวประเสริฐ เปาโลเต็มใจสละส่วนต่าง ๆ ที่ไม่เกี่ยวข้องกันกับหลักการพระคัมภีร์ เขาไม่ประนีประนอมกับความเชื่อมั่นในหลักการพระคัมภีร์ แต่เขายอมสละเสรีภาพเพื่อเห็นแก่งานพันธกิจ

สิ่งนี้ให้หลักการที่สำคัญสำหรับคริสเตียน บางสิ่งอาจเหมาะสมกับสถานการณ์หนึ่งแต่ไม่เหมาะสมกับอีกสถานการณ์หนึ่ง เพื่อเห็นแก่ผลประโยชน์ของงานพันธกิจ ผู้นำอาจต้องยอมสละ “เสรีภาพ” บางอย่างที่ไม่ขัดต่อความเชื่อมั่นของตัวเองในเรื่องส่วนตัวและการปฏิบัติตามวัฒนธรรม ไม่ใช่ความเชื่อมั่นในคำสอนตามหลักการพระคัมภีร์

แกรี่เป็นมิชชันนารีในแอฟริกา แกรี่มีหนวดเคราเต็มไปหมด ในประเทศของเขา หนวดเคราเป็นสัญลักษณ์ที่บอกถึงความมีอายุและสิทธิอำนาจ หัวหน้าเผ่ามักจะไว้เครายาว หนวดเคราของแกรี่ทำให้เขาเป็นที่เคารพในหมู่คนที่เขาพยายามเข้าถึงเพื่อข่าวประเสริฐ เขาไว้หนวดเคราโดยใช้หลักแห่งความเหมาะสม

ริคเป็นมิชชันนารีในเอเชีย ในประเทศของริค หนวดเคราเป็นสัญลักษณ์ภายนอกที่บอกถึงความสะเพร่าและไม่เอาใจใส่ หลังจากย้ายไปที่ประเทศนี้ไม่นาน ริคสังเกตเห็นว่าหนวดเคราของเขาเป็นอุปสรรคต่อการเกิดผล เขาจึงโกนหนวดเคราโดยใช้หลักแห่งความเหมาะสม

สรุปแล้วการมีหรือไม่มีหนวดเคราผิดไหม? ไม่เลย! มิชชันนารีทั้งสองคนนี้เรียนรู้ที่จะทำตามหลักแห่งความเหมาะสมคือ รู้ว่าอะไรดีที่สุดสำหรับสภาพแวดล้อมที่พระเจ้าให้ฉันอยู่?

► คุณพบด้านไหนบ้างที่หลักแห่งความเหมาะสมเรียกร้องให้คุณเสียสละเสรีภาพส่วนตัวเพื่อเข้าถึงผู้คนรอบตัวเพื่อพระคริสต์?

(5) หลักแห่งความรับผิดชอบ: ฉันต้องให้คำตอบใคร?

ผมมักจะถามนักศึกษาในวิทยาลัยที่ผมสอนว่า“พวกเธอชอบให้มีกฎหรือหลักการอยู่ในคู่มือหอพักนักศึกษา?” พวกเขาตอบเสมอว่า “เราชอบหลักการ”

ผมก็จะถามต่อว่า “อันไหนปฏิบัติตามง่ายกว่ากัน ระหว่างกฎที่บอกว่า “ไฟฟ้าจะต้องดับตอนเที่ยงคืน” หรือหลักการที่บอกว่า “พวกเธอกำลังเตรียมตัวเพื่องานพันธกิจ ดังนั้นจึงควรเข้านอนเร็วเพื่อจะพักผ่อนอย่างเต็มที่ และพร้อมที่จะจดจ่อกับการเรียนในชั้นเรียนตอนเช้า”? ไม่นานนัก พวกนักศึกษาก็ตระหนักว่าหลักการนั้นเรียกร้องให้เราคิดมากกว่ากฎธรรมดา

หลักการอาจทำได้ยาก หนึ่งในสิ่งสำคัญหลายอย่างคือการตระหนักว่า เราต้องให้คำตอบกับพระเจ้าเกี่ยวกับการแยกไว้เป็นพิเศษ คุณไม่สามารถใช้กฎที่บอกว่า “กินอาหารจำนวน___กรัมเพียงพอต่อหนึ่งวัน ถ้ากินมากกว่านั้นเป็นความตะกละ” มันเป็นไปไม่ได้! แทนที่จะบอกแบบนั้น ผมต้องระลึกว่าผมมีความรับผิดชอบต่อพระเจ้าในเรื่องการบังคับตัวเอง

คนหนึ่งจะทำงานในสำนักงานแห่งหนึ่งซึ่งจำเป็นต้องสวมใส่เสื้อสูทดูดี แต่อีกคนหนึ่งจะกลายเป็นผู้อารักขาที่แย่หากเขาเอาเสื้อสูทดูดีไปใส่ทำนา!

พระเจ้าจะให้ความเชื่อมั่นที่แตกต่างกันกับแต่ละคนเกี่ยวกับการจัดการในพันธกิจของพวกเขา เกี่ยวกับภูมิหลัง และแม้แต่เกี่ยวกับความบาปที่พวกเขามีแนวโน้มที่จะทำ เราแต่ละคนไม่เหมือนกัน เราทุกคนจะไม่เหมือนกัน พี่น้องของเราอาจมีความเชื่อมั่นในรูปแบบการใช้ชีวิตที่แตกต่างออกไป ตราบใดที่ความแตกต่างนี้ไม่ขัดแย้งกับคำสอนตามพระคัมภีร์ ความแตกต่างเหล่านี้อาจเป็นสัญญาณของเสรีภาพตามหลักการพระคัมภีร์ได้

ด้วยเหตุผลนี้เอง เราจึงต้องจดจำสองสิ่งไว้

1. ฉันต้องไม่ตัดสินใครถึงสิ่งในใจของพวกเขา พวกเขาต้องให้คำตอบกับพระเจ้าเกี่ยวกับการแยกออกจากโลกนี้ (โรม 14:4)

2. ฉันต้องตัดสินให้รอบคอบต่อสิ่งที่อยู่ในใจของฉันเอง ฉันต้องให้คำตอบกับพระเจ้าเกี่ยวกับการแยกออกจากโลกนี้

ในศตวรรษที่สิบแปดมีกลุ่มคริสเตียนกลุ่มหนึ่งหนีไปที่เยอรมันเพื่อเอาชีวิตรอดจากการข่มเหงในโมราเวีย พวกเขาตั้งรกรากในที่ดินของ เคานท์ นิโคเลาส์ วอน ซินเซนดอร์ฟ[1] ซึ่งได้กลายมาเป็นผู้นำของพวกเขา ภายในเวลาไม่กี่ปี มีชาวโมราเวียมากกว่า 300 คนมาอาศัยอยู่ในที่ดินที่เฮอร์นฮัทนี้

ชาวโมราเวียอุทิศตัวต่อความบริสุทธิ์ที่แท้จริง พวกเขาใช้ชีวิตเรียบง่ายโดยทำตามหลักการพระคัมภีร์ พวกเขามีชื่อเสียงในเรื่องการศึกษาพระคัมภีร์และอุทิศตัวต่อการอธิษฐาน ในปี 1727 ชาวโมราเวียเริ่มต้นการประชุมอธิษฐานอย่างต่อเนื่องตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงของทุกวันเป็นเวลานานกว่าหนึ่งร้อยปี

ชาวโมราเวียแสวงหาที่จะให้ทั้งชีวิตเป็นของพระเจ้า ผลลัพธ์ของการอุทิศตัวเพื่อมีชีวิตที่แยกไว้เป็นพิเศษเพื่อพระเจ้านี้คืออะไร? พระเจ้าใช้พวกเขาด้วยวิธีอันทรงพลัง

ชาวโมราเวียมีอิทธิพลอย่างมากต่อคริสเตียนในที่อื่น ๆ มิชชันนารีชาวโมราเวียคนหนึ่งคือ ปีเตอร์ โบห์เลอร์ เป็นคนสำคัญต่อการกลับใจมาเชื่อของ จอห์นและชาร์ลส์ เวสเลย์ ไม่กี่สัปดาห์หลังจาก จอห์น เวสเลย์ ได้รับความมั่นใจในความรอดที่หอนมัสการของชาวโมราเวียบนถนนอัลเดอรส์เกท เขาก็เดินทางไปที่เฮิร์นฮัทเพื่อเรียนรู้มากขึ้นเกี่ยวกับประสบการฝ่ายวิญญาณจากผู้เชื่อที่อุทิศตัวเหล่านี้ ถัดจากเวสเลย์ ก็คือ วิลเลียม คาเรย์ คริสเตียนที่อุทิศตัวซึ่งได้รับอิทธิพลจากการติดตามความบริสุทธิ์ของชาวโมราเวีย

ชาวโมราเวียทำพันธกิจการประกาศอันทรงพลังไปทั่วโลก ภายในหกเดือนของการเริ่มต้นประชุมอธิษฐานในปี 1727 มีคนหนุ่มสาวชาวโมราเวียจำนวนยี่สิบหกคนที่อาสาสมัครเป็นมิชชันนารี ในเวลานั้นมิชชั่นไปยังต่างแดนยังไม่เป็นที่รู้จักในท่ามกลางคริสตจักรโปรแตสแตนท์ ช่วงระหว่างศตวรรษที่สิบแปด มีมิชชันนารีมากกว่า 300 คนถูกส่งออกไปจากกลุ่มคริสเตียนเล็ก ๆ ที่แยกไว้เป็นพิเศษเพื่อพระเจ้านี้ มิชชันนารีโปรแตสแตนท์รุ่นแรกสุดถูกส่งออกไปจากชาวโมราเวีย คริสเตียนที่แยกไว้เป็นพิเศษเพื่อพระเจ้าจะถูกใช้เพื่อให้เปลี่ยนแปลงโลกของพวกเขาได้

บทเพลงสรรเสริญชื่อว่า “ข้าพเจ้าต้องการหลักการหนึ่งอยู่ภายในใจ” สรุปถึงหลักการแยกไว้เป็นพิเศษซึ่งสอนโดยชาวโมราเวีย คนที่บริสุทธิ์จะรักษาจิตสำนึกที่ไวต่อคำเตือนของพระเจ้าเอาไว้เสมอ

ข้าพเจ้าต้องการหลักการหนึ่งอยู่ภายในใจ ทำให้เกรงกลัวพระเจ้า ระวังตัว

ไวต่อความบาป รู้สึกเจ็บเมื่อเข้าใกล้

ข้าพเจ้าต้องการเข้าถึงได้ตั้งแต่แรกเมื่อหยิ่ง หรือปรารถนาผิด

จับเจตนาที่หลงทางของฉัน และดับไฟที่ถูกจุดขึ้นมา

จากพระองค์เพื่อลูกจะไม่หลงอีกต่อไป ไม่ทำให้พระองค์เศร้าโศกอีกต่อไป

ขอให้ลูกมีความยำเกรงต่อพระบิดา มีจิตสำนึกที่อ่อนโยน

โอ พระเจ้า ลูกเป็นแก้วตาดวงใจ ให้จิตสำนึกของลูกทำงานโดยไว

ปลุกจิตใจให้ตื่นตัวเมื่อความบาปมาใกล้ และรักษามันไว้ให้ตื่นอยู่เสมอ

(1) การเป็นคนบริสุทธิ์หมายถึงการแยกไว้เป็นพิเศษหรือการเป็นของพระเจ้า ตัวอย่างประกอบไปด้วยสิ่งต่อไปนี้

• วันบริสุทธิ์

• สิ่งของบริสุทธิ์

• สถานที่บริสุทธิ์

• เผ่าบริสุทธิ์

(2) การเป็นคนบริสุทธิ์หมายถึงการแยกออกจากความบาป เพราะพระเจ้าเกลียดความบาป คนของพระเจ้าจึงเกลียดความบาป

(3) การเป็นคนบริสุทธิ์หมายถึงการแยกไว้เป็นพิเศษสำหรับพระเจ้า เป้าหมายของการแยกออกจากความบาปคือการแยกไว้สำหรับพระเจ้า

(4) คนบริสุทธิ์อยู่ห่างจากความบาป การดำเนินชีวิตใกล้ชิดพระเจ้าหมายความว่าเราจะใช้ชีวิตอยู่ห่างจากบาป

(5) ชีวิตที่บริสุทธิ์เสริมสร้างอิสราเอลในฐานะพยานต่อโลกนี้ ชีวิตที่บริสุทธิ์เสริมสร้างคริสเตียนเพื่อให้เป็นพยานต่อโลกนี้

(6) การแยกไว้เป็นพิเศษตามหลักการพระคัมภีร์เริ่มต้นจากในใจ

(7) หลักการเรื่องการแยกออกจากโลกประกอบไปด้วยหลักการต่อไปนี้

• หลักแห่งความสุภาพ

• หลักแห่งการอารักขา

• หลักแห่งความพอประมาณ

• หลักแห่งความเหมาะสม

• หลักแห่งความรับผิดชอบ

(1) เลือกหนึ่งประเด็นที่ทำให้การแยกไว้เป็นพิเศษเป็นสิ่งที่ทำได้ยากสำหรับคริสเตียนในสังคมของคุณ ใช้หลักการในบทนี้เพื่อเขียนบทความ 1-2 หน้า เพื่อแนะนำว่าคริสเตียนจะต้องทำอย่างไรเพื่อแยกออกจากความบาปและแยกไว้เป็นพิเศษสำหรับพระเจ้าในประเด็นที่คุณเลือกนั้น

(2) เริ่มต้นชั่วโมงเรียนถัดไปโดยการท่องจำ 2 โครินธ์ 6:16-18