Lesson 11: სიწმიდე ღმერთთან უწყვეტი ურთიერთობაა

ამ გაკვეთილის ბოლოს სტუდენტმა უნდა:

(1) გაიხაროს ღვთის წინასწარმეტყველური აღთქმების შესრულებით.

(2) გააცნობიეროს, რომ ეკლესიაში ურთიერთობა მომზადებაა ზეცაში ურთიერთობისთვის.

(3) აიღოს ვალდებულება აქტიური მონაწილეობა მიიღოს ადგილობრივ ეკლესიაში, რომელიც ხელს უწყობს სიწმიდის ზრდას.

(4) დაიმახსოვროს გამოცხადების 21:2-3.

ეგეოსის ზღვაში მდებარე კუნძულ პატმოსზე გამგზავრება. ის არ იყო კარიბის, ან სამხრეთ წყნარი ოკეანის ულამაზესი კუნძული. ეს იყო კუნძული - ციხე. პატმოსი იყო შიშველი და განცალკევებული. იქ ნახავთ იოანეს, საყვარელ მოწაფეს, რომელიც ცხოვრობს გადასახლებაში.

იოანე მოხუცებულია. ის ერთგულად ემსახურებოდა ღმერთს და იყო წმიდა ცხოვრების ნიმუში. ის მსახურობდა ეფესოს ეკლესიაში, ზრუნავდა იესოს დაქვრივებულ დედაზე და ქადაგებდა მცირე აზიაში.

იმ ასაკში, როდესაც მას შეეძლო იესოს უკანასკნელი ცოცხალი მოწაფის პატივით ესარგებლა, იოანე გადასახლებულ იქნა კუნძულ პატმოსზე. ის მარტოსული იყო, შეიძლება გრძნობდა, რომ აღარ გამოდგებოდა ღვთის საქმეში, მაგრამ კვირა დილით, იესოს ამაღლებიდან თითქმის სამოცი წლის შემდეგ, იოანე „უფლის დღეს სულში იყო“, როცა საყვირის მსგავსი ხმა შემოესმა.

როდესაც იოანე ხმისკენ მიბრუნდა, დაინახა ქრისტე, რომელსაც სიცოცხლე მისცა. იესოს თმები თეთრი იყო, როგორც თეთრი მატყლი, როგორც თოვლი; თვალები მისი, როგორც ცეცხლის ალი. მისი ფეხები, როგორც ქურაში გავარვარებული სპილენძი, ხოლო მისი ხმა, როგორც ბევრი წყლის ხმაური. მისი სახე იყო როგორც მზე. იოანემ იხილა „მისი დიდება, როგორც მამისგან მხოლოდშობილის დიდება, მადლითა და ჭეშმარიტებით აღსავსე” (იოანეს 1:14).

გამოცხადებაში ჩვენ იოანესთან ერთად მივემგზავრებით ზეცაში, რათა დავინახოთ ღვთის გეგმის შესრულება. წმიდა ხალხი მარადიულად იცხოვრებს წმიდა ღმერთთან განუწყვეტელ ზიარებაში.

[1] დაკარგული სრულყოფილი სამყარო

ამ კურსის პირველ გაკვეთილზე გთხოვთ წარმოიდგინოთ ედემის ბაღი შექმნის შემდგომ დღეებში. ეს იყო სრულყოფილი სამყარო. ყვავილები, ხეები და ნაყოფები იყო ყველგან. ეს იყო სამყარო ცოდვისა და მისი შედეგების გარეშე. ეს იყო სამყარო ტკივილის, ცრემლებისა და სიკვდილის გარეშე. რაც მთავარია, ეს იყო ღმერთსა და კაცობრიობას შორის სრულყოფილი ურთიერთობის სამყარო. არაფერი აშორებდა ადამიანს თავის შემოქმედს.

სამწუხაროდ, ცოდვამ დააზიანა ეს სრულყოფილი სამყარო. ყვავილებს შორის ეკლები გაიზარდა. მშვიდობიანი ცხოველები გახდნენ საშიში მტაცებლები. ადამიანმა გადაიტანა ტანჯვა, ტკივილი და სიკვდილი. რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია, დაირღვა ღმერთსა და ადამიანს შორის სრულყოფილი ურთიერთობა. ცოდვის გამო ადამიანი განიდევნა ედემის ბაღიდან და აეკრძალა სიცოცხლის ხესთან წვდომა. აღმოჩნდა, რომ სატანამ დაარღვია ღვთის გეგმა თავისი ხალხისთვის.

დაპირებული სრულყოფილი სამყარო

მაგრამ ეს არ იყო დასასრული. მთელ წმიდა წერილში ღმერთი გვიჩვენებს თავის გეგმას, რათა შექმნას მისი მსგავსი ხალხი; მას სურს შექმნას წმიდა ხალხი. ძველი აღთქმის წინასწარმეტყველები დაგვპირდნენ, რომ ღმერთი ერთ დღეს განწმედდა თავის ხალხს და დააბრუნებდა მათ წმიდა ადგილას. იოანე მახარებელი არაერთხელ მიუთითებს ამ აღთქმების შესრულებაზე.

ეზეკიელმა დაინახა დღე, როდესაც ღმერთი დამკვიდრდება თავის წმიდა ხალხში.

ჩემი სამყოფელი იქნება მათთან; მათი ღმერთი ვიქნები, ისინი კი ჩემი ხალხი იქნებიან. მაშინ გაიგებენ ერები, რომ მე ვარ უფალი, ისრაელის განმწმედელი, როცა ჩემი საწმიდარი იქნება მათ შორის საუკუნოდ (ეზეკიელის 37:27-28).

ღმერთი განწმედს ისრაელს; თავის ხალხს წმიდას გახდის. ის დამკვიდრდება თავის ხალხში. ეზეკიელის 37:27-ს აღთქმა სრულდება გამოცხადების 21:3-ში.

აჰა, ღმერთის კარავი კაცთა შორისაა, ის დამკვიდრდება მათ შორის; იქნებიან ისინი მისი ხალხები და თვით ღმერთი იქნება მათთან.

ღმერთის საბოლოო განზრახვა შესრულდება, როდესაც ის დამკვიდრდება თავის წმიდა ხალხში. ეზეკიელის მსგავსად, ზაქარიამ იწინასწარმეტყველა დღე, როდესაც შესრულდებოდა ღვთის განზრახვა თავისი ხალხის მიმართ. ღმერთმა აღუთქვა: „დავმკვიდრდები შენს წიაღში” (ზაქარიას 2:10-11).

ზაქარიას მე-3 თავი ასახავს ღვთის გეგმას თავისი ხალხისთვის. ზაქარიას ხილვაში მღვდელმთავარს დასვრილი სამოსი ეცვა, რაც წარმოადგენდა ისრაელის უწმიდურებას. ღმერთი ერთ დღეს განწმედს თავის ხალხს; ისრაელის დასვრილ სამოსელს წმიდა ბისონით შეცვლის.

მიუგო და უთხრა ანგელოზმა თავის წინაშე მდგომთ: გახადეთ გაბინძურებული სამოსელი! კიდევ უთხრა: აჰა, განგაშორე უკეთურება და საზეიმო სამოსელით შეგმოსე” (ზაქარიას 3:4).

ზაქარიას წიგნის ბოლო მუხლები შეიცავს ძველ აღთქმაში ერთ-ერთ ყველაზე დიდებულ სურათს.

იმ დღეს ცხენთა მოსართავებზეც კი წარწერილ იქნება: ‘სიწმიდე უფალს’ და იქნება ქვაბები უფლის ტაძარში, როგორც თასები სამსხვერპლოს წინ. ყველა ქვაბი იერუსალიმსა და იუდაში ცაბაოთ უფლისადმი იქნება მიძღვნილი. ივლის მსხვერპლის ყველა შემწირავი, აიღებს მათგან და მოხარშავს მათში… (ზაქარიას 14:20-21).

ცხენების მოსართავებზე დაიწერება სიტყვები მღვდელმთავრის თავსაბურველიდან (გამოსვლის 28:36-38). ჩვეულებრივი ქოთნები ისეთივე წმიდა იქნება, როგორც წმიდა „თასები სამსხვერპლოს წინ.” იერუსალიმი იქნება ის, რაც ღმერთმა განიზრახა, რომ ყოფილიყო; მთელი ქალაქი იქნება ღვთის სამყოფელი.

ღმერთი შეასრულებს თავის განზრახვას; მას წმიდა ქალაქში მცხოვრები წმიდა ხალხი ეყოლება. ზაქარიას ხილვა სრულდება გამოცხადების 21-ე და 22-ე თავებში. ღვთის ხალხი იცხოვრებს მის თანდასწრებაში. „ის დამკვიდრდება მათ შორის; იქნებიან ისინი მისი ხალხები” (გამოცხადების 21:3).

აღდგენილი სრულყოფილი სამყარო

ბიბლია იწყება სრულყოფილი სამყაროს აღწერით, რომელიც დაიკარგა ცოდვით დაცემის გამო. ის სრულდება სრულყოფილი სამყაროს აღწერით, რომელიც ელის მათ, ვინც ნებას აძლევს ღმერთს, შეასრულოს თავისი გეგმა მათ ცხოვრებაში. წმიდა ქალაქი მომზადებულია ღვთის წმიდა ხალხისთვის.

ედემის ბაღის მსგავსად, წმიდა ქალაქი არის სრულყოფილი სამყარო ყვავილებით, ხეებით და უგემრიელესი ნაყოფებით ყველგან. ყველაფერი მშვენიერია:

მაშინ ანგელოზმა მაჩვენა ბროლივით ბრწყინვალე სიცოცხლის წყლის მდინარე, ღვთისა და კრავის ტახტიდან რომ მოედინებოდა. მისი ქუჩის შუაგულში, მდინარის გაღმა-გამოღმა სიცოცხლის ხეა, რომელსაც თორმეტი ნაყოფი გამოაქვს, თითოეულ თვეს თავისი ნაყოფი; ხოლო ხის ფოთლები ხალხთა განსაკურნავადაა (გამოცხადების 22:1-2).

ცოდვის გამო კაცობრიობა განდევნილ იქნა ედემის ბაღიდან და სიცოცხლის ხისგან. გამოცხადებაში სიცოცხლის ხე კვლავ ხელმისაწვდომია კაცობრიობისთვის.

ეს იქნება სამყარო ცოდვის გარეშე. მკითხველს ზოგჯერ აშინებს გამოცხადების შუა თავები. ეს თავები აღწერს სასჯელს, რომელიც დაატყდება დედამიწას. ბევრ მკითხველს სურს გამოტოვოს ეს და გადავიდეს ბოლო თავებზე, რომლებიც ასახავს სამოთხის სილამაზეს. თუმცა, წიგნის შუაგულს გვერდს ვერ ავუვლით. იმისათვის, რომ წმიდა ხალხმა იცხოვროს წმიდა ღმერთთან განუწყვეტელ თანაზიარებაში, ცოდვის ძალა უნდა დაიმსხვრეს.

გამოცხადება აჩვენებს სატანის სიძულვილს ღვთის ხალხის მიმართ. იოანემ დაინახა „ზღვიდან ამომავალი მხეცი, შვიდი თავი და ათი რქა რომ ჰქონდა” (გამოცხადების 13:1). მხეცს „მიეცა, რომ ეომა წმიდებთან და გაემარჯვა მათზე” (გამოცხადების 13:7). გარკვეული პერიოდის განმავლობაში, თითქოს ბოროტება ამარცხებს ღვთის წმიდა ხალხს. თუმცა, საბოლოოდ მხეცი დამარცხდება (გამოცხადების 15:2). ღმერთის ხალხი საბოლოოდ გაიმარჯვებს. ღვთის განზრახვა შესრულდება.

ისტორიის მანძილზე ღვთის ხალხს სჯეროდა, რომ წმიდა ღმერთი გააკეთებდა იმას, რაც მართებულია. ღვთის სიწმიდე მეფსალმუნეს თავდაჯერებულობას ანიჭებდა, როდესაც ის სამართლიანობისთვის შეჰღაღადებს. „რადგან არა ხარ სიავის მოყვარული ღმერთი, ბოროტება ვერ დაისადგურებს შენთან” (ფსალმუნის 5: 4). გამოცხადებაში იოანემ მოისმინა წამებულების ღაღადი: „ხელმწიფევ, წმიდაო და ჭეშმარიტო, როდემდე არ განიკითხავ და არ იძიებ შურს დედამიწის მკვიდრებზე ჩვენი სისხლისთვის?” (გამოცხადების 6:10).

ღმერთის სიწმიდე არწმუნებს ღვთის ხალხს, რომ სამართლიანობა იზეიმებს. იოანემ მისწერა რომის ზეწოლის ქვეშ მყოფ ქრისტიანებს. ის პირდება, რომ დედამიწის „წმიდა და ჭეშმარიტი“ მსაჯული, ერთ დღეს სამართალს აღასრულებს თავისი ხალხისთვის. გამოცხადების წიგნი მოუწოდებს ღვთის ხალხს, დარჩნენ ერთგულები, რადგან იციან, რომ წმიდა ღმერთი შურს იძიებს თავის წმიდა ხალხის გამო. გამოცხადების წიგნი იყურება იმ დროში, როდესაც სატანა დამარცხდება და ღვთის წმიდა ხალხი იცხოვრებს მშვიდობით.

სამოთხე წმიდა ქალაქია. ეს არის ქალაქი ცოდვისა და მისი შედეგების გარეშე. ეს არის ქალაქი ტკივილის, ცრემლების, ტანჯვისა და სიკვდილის გარეშე. „მოსწმენდს ცრემლს მათი თვალებიდან და აღარ იქნება სიკვდილი; აღარ იქნება გლოვა, გოდება და ტკივილი, ვინაიდან გადაიარა უწინდელმა” (გამოცხადების 21:4).

მაგრამ არის რაღაც კიდევ უფრო მშვენიერი. ედემის ბაღში რაც იყო საუკეთესო, ეს იყო ღმერთსა და ადამიანს შორის სრულყოფილი ურთიერთობა. ადამი და ევა ღმერთთან ერთად დადიოდნენ ბაღში. პირისპირ ესაუბრებოდნენ მას. არაფერი ყოფდა ღმერთსა და ადამიანს. ზეცაში ჩვენ ღმერთთან სრულყოფილ ურთიერთობაში ვიცხოვრებთ. ვერაფერი დააშორებს წმიდა ხალხს წმიდა ღმერთს.

და გავიგონე ტახტიდან დიდი ხმა, რომელიც ამბობდა: „აჰა, ღმერთის კარავი კაცთა შორისაა, ის დამკვიდრდება მათ შორის; იქნებიან ისინი მისი ხალხები და თვით ღმერთი იქნება მათთან” (გამოცხადების 21:3).

იოანე აღწერს ზეცას, როგორც ადგილს შიშის, ტკივილისა და სიკვდილის გარეშე. ყველაფერი, რაც იწვევდა შიშს ძველ სამყაროში (ზღვის უცნობი მონაკვეთები, ღამის საშიშროება, დაავადებების საფრთხე) გაქრება. ეს მარადიული მშვიდობა დაფუძნებული იქნება ღვთის თანდასწრებაზე.

მეტად აღარაფერი იქნება დაწყევლილი; და ღვთისა და კრავის ტახტი იქნება მასში, და მისი მსახურნი ემსახურებიან მას. იხილავენ მის სახეს, და მისი სახელი შუბლზე ექნებათ. ღამე აღარ იქნება და აღარ დასჭირდებათ არც ლამპრის შუქი და არც მზის სინათლე, ვინაიდან უფალი ღმერთი გაუნათებს მათ, და იმეფებენ უკუნითი უკუნისამდე (გამოცხადების 22:3-5).

წმიდა ხალხს ყოველთვის სურდათ ეხილათ ღმერთი. მოსემაც ითხოვა, რომ ეხილა ღმერთი, მაგრამ სახეზე ვერ შეხედა (გამოსვლის 33:18-20). დავითი ლოცულობდა: „როდის მოვალ და ვიხილავ სახეს ღმერთისას?” (ფსალმუნის 41:2. ამ).[2] იესომ აღგვითქვა, რომ გულით სუფთანი „ღმერთს იხილავენ” (მათეს 5:8). ეს აღთქმა შესრულდა გამოცხადებაში. „იხილავენ მის სახეს, და მისი სახელი შუბლზე ექნებათ” (გამოცხადების 22:4).

დალას უილარდმა მოყვა პატარა ბავშვის შესახებ, რომლის დედა გარდაიცვალა. ერთ ღამეს, შეშინებულმა და მარტომ, ბიჭმა მამას მის საძინებელში დაძინება სთხოვა. შუაღამისას ბიჭმა გაიღვიძა და მამას ჰკითხა: „შენი სახე ჩემკენ არის მოქცეული?” მამამ უპასუხა: „დიახ, ჩემი სახე შენკენაა მოქცეული.” ეს საკმარისი იყო; ბავშვს მშვიდად დაეძინა. სამოთხეში წმიდა ხალხი იხილავს ღმერთის სახეს. მისი სახე მარადიულად იქნება ჩვენკენ მოქცეული; ჩვენ გვექნება მშვიდობა.

ღვთის გეგმა შესრულდება! ედემის ბაღი აღდგება. წმიდა გულისა და ხელების მქონე ხალხი მარადიულად იცხოვრებს წმიდა ღმერთთან. ეს არის ღმერთის გეგმა თავისი ხალხისთვის.

იოანემ იხილა ღვთის გეგმა თავისი ხალხისთვის. ეს არის ხილვა წმიდა ქალაქში მცხოვრები წმიდა ხალხის შესახებ. გამოცხადების წიგნში იოანემ სამჯერ მოიხსენია ჩვენი მარადიული საცხოვრებლის ადგილი, როგორც „წმიდა ქალაქი” (გამოცხადების 21:2; 21:10; 22: 19). ეს არის წმიდა ღმერთის, წმიდა ანგელოზებისა და წმიდა ხალხის სახლი. ეს მშვენიერი ქალაქი არის სრულყოფილი სიწმიდის ადგილი. იქ მხოლოდ წმიდა ადამიანებს შეუძლიათ ცხოვრება.

გამოცხადების 21-ე თავი აღწერს სამოთხის მშვენიერ სურათს, მაგრამ ის ასევე შეიცავს ამ გაფრთხილებასაც:

ხოლო მხდალთა და ურწმუნოთა, შემბილწველთა და მკვლელთა, მეძავთა და გრძნეულთა, კერპთაყვანისმცემელთა და ცრუთა ხვედრი ტბაშია, რომელიც იწვის ცეცხლითა და გოგირდით. ეს არის მეორე სიკვდილი (გამოცხადების 21:8).

სამოთხე წმიდა ქალაქია. ღმერთი არ დაუშვებს, ცოდვამ გაანადგუროს ამ ქალაქის სიწმიდე. ძველმა მქადაგებლებმა თქვეს: „სამოთხე წმიდა ადგილია წმიდა ხალხისთვის მომზადებული.” ამ წმიდა ქალაქში ცხოვრება მხოლოდ წმიდა ხალხს ესიამოვნება.

ეგოისტი ადამიანი ვერ ისიამოვნებს ამ ქალაქით, რომელშიც ღვთის კრავია მთავარი მიზიდულობის ცენტრი. ადამიანი, რომელიც ცოდვილი სიამოვნებისთვის ცხოვრობს, უბედური იქნება ქალაქში, სადაც ყველაფერი წმიდაა. ადამიანს, რომელსაც ღმერთი არ უყვარს, მოწყენილი იქნება ქალაქში, სადაც ღვთის თაყვანისცემა მარადიულია. წმიდა ქალაქი შექმნილია წმიდა ხალხისთვის. რადგან ღვთის ხალხი წმიდა და სუფთაა, ისინი მარადიულად იცხოვრებენ მასთან ერთად ამ ქალაქში.

ეზეკიელის 40-48- ე თავებში მოცემული აღთქმა აღსრულდება ახალ იერუსალიმში. თუმცა, მკითხველი მალე დაინახავს განსხვავებას ეზეკიელის ხილვასა და გამოცხადებაში მის შესრულებას შორის. ეზეკიელის ხილვაში ტაძარი დგას ქალაქის შუაგულში. ახალ იერუსალიმში „ტაძარი კი ვერ ვიხილე მასში, ვინაიდან მისი ტაძარი ყოვლისმპყრობელი უფალი ღმერთია და კრავი” (გამოცხადების 21:22). ღმერთი თავად არის ტაძარი! მთელი ქალაქი ახლა „წმინდა მიწაა“ ღვთისა და მისი ხალხისთვის გამოყოფილი.

აღდგენილია უწყვეტი ურთიერთობა, რომელსაც ღმერთი და ადამიანი ეზიარნენ ბაღში. სირცხვილი და შიში, რამაც გამოიწვია ცოდვილი ადამისა და ევას ღმერთის სახისგან დამალვა, გაქრა. ჩვენ შევხედავთ ღმერთის სახეს. წმიდა ხალხი ისიამოვნებს წმიდა ღმერთთან უწყვეტი ურთიერთობით.

ძველ აღთქმაში ღმერთმა გამოარჩია ისრაელი, როგორც „მღვდელთა სამეფო და წმინდა ერი” (გამოსვლის 19:6). გამოცხადებაში ეკლესია არის „სამეფო და მღვდლები ჩვენი ღმერთისა” (გამოცხადების 5:10). ისრაელის ერისგან განსხვავებით, ეს სამეფო არის „უამრავი ხალხი, დათვლა რომ არავის შეეძლო, ყოველი ერიდან და ტომიდან, ხალხებიდან და ენებიდან” (გამოცხადების 7:9). დაბადების 12:3-ის აღთქმა სრულდება გამოცხადების 7:9-ში.

როგორც ისრაელს შეეძლო შეესრულებინა თავისი მისია, როგორც მღვდლების სამეფოსი, მხოლოდ წმიდად დარჩენის შემთხვევაში, ასევე ეკლესიას შეუძლია შეასრულოს მისია, მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ ის წმიდა იქნება. ღვთის ხალხი წმიდა უნდა იყოს. ძველ აღთქმაში ლევიანებს აცვიათ თეთრი ბისონი, რომელიც სიმბოლოა მათი სიწმიდისა. ასევე, იოანე გვიჩვენებს, რომ წმინდანები უნდა იყვნენ სუფთები (გამოცხადების 3:4-5; 6:11; 19:8). მხოლოდ მათ, ვინც „რეცხავენ თავიანთ სამოსელს", შეუძლიათ ქალაქში შესვლა (გამოცხადების 22:14). წმიდა ხალხი მშვიდად იცხოვრებს წმიდა ღმერთთან.

ეს ნაცნობად ჟღერს? თქვენ გესმით ქადაგება, რომელიც გიბიძგებთ ღრმა სიწმიდისკენ. თქვენ ლოცულობთ და უძღვნით თავს წმიდა ცხოვრებას. მომდევნო რვა კვირის განმავლობაში თქვენ იზრდებით თქვენს სულიერ ცხოვრებაში. თქვენ ხედავთ, რომ სულის ნაყოფი იზრდება თქვენს ცხოვრებაში. თქვენ აღმოაჩენთ უფრო ღრმა სიყვარულს ღმერთისა და მოყვასის მიმართ.

უეცრად კედელს ეჯახებით. თქვენ კვლავ ღმერთთან ერთად დადიხართ; თქვენს ცხოვრებაში განზრახ ცოდვას ვერ პოულობთ; გიყვართ ღმერთი და გიყვართ მოყვასი. მაგრამ ფიზიკური ავადმყოფობის, ემოციური სტრესის ან თუნდაც მსახურების ზეწოლის გამო, თქვენ აცნობიერებთ: „ვერ ვგრძნობ, რომ ვიზრდები სიწმიდეში. და რა მოხდა?”

როგორ გააგრძელებთ წმიდა ცხოვრებას, როდესაც თავს წმიდად ვერ გრძნობთ? დანებდებით და იტყვით, რომ: „სიწმიდე შეუძლებელია”? სამსხვერპლოსკენ მიბრუნდებით? როგორ გააგრძელებთ სიწმიდეში სიარულს?

► გამოგიცდიათ ეს გამოწვევა? როგორ უპასუხეთ?

„როდესაც თავს ვერ ვგრძნობ წმიდად, რწმენით უნდა ვიარო.”

მე-2 გაკვეთილში ჩვენ დავინახეთ, რომ სიწმიდე არის „ღმერთთან ერთად სიარული.” აბრაამი ღმერთთან ერთად წავიდა ქვეყანაში, რომელიც არასოდეს უნახავს. ღმერთთან ერთად დადიოდა მორჩილებითა და რწმენით. ოთხი ათასი წლის შემდეგ, ძალიან ამაღელვებლად ჟღერს აბრაამის რწმენის შესახებ კითხვა. მაგრამ, აბა „ჩაიცვი მისი სანდლები“ - დღითი დღე იარე მკაცრ მიწაზე. დასასრული არ ჩანს და არც კი იცი სად მიდიხარ. როგორ ფიქრობთ, აბრაამი ყოველ დილით იღვიძებდა და აღტაცებული იყო იმ დღის მიმართ? მე ასე არ მიმაჩნია! მე ვფიქრობ, რომ იყო დღეები, როდესაც ის ამბობდა: „დღეს სიარული არ მინდა.” მაგრამ აბრაამი განაგრძობდა ღმერთთან ერთად სიარულს.

ჩვენ ვკითხულობთ, რომ ნოე „ღმერთთან ერთად დადიოდა“ ცოდვილ სამყაროში. გარშემორტყმული წარმართი კერპთაყვანისმცემლებითა და ადამიანებით, რომლებიც გამუდმებით იგონებდნენ ბოროტების კეთების ახალ გზებს, (დაბადების 6:5). ხოლო ნოე ღმერთთან ერთად დადიოდა. როგორ ფიქრობთ, ის ყოველ დილით იღვიძებდა და აღტაცებული იყო იმ დღის მიმართ? ეჭვი მაქვს, რომ ის ხანდახან გრძნობდა დაღლილობას და იმედგაცრუებას. მაგრამ ნოე განაგრძობდა ღმერთთან ერთად სიარულს.

სიწმიდეში ცხოვრების ერთ-ერთი გასაღები არის გვახსოვდეს, რომ ჩვენ გადარჩენილები ვართ მადლით, რწმენის მეშვეობით; ჩვენ განწმედილნი ვართ მადლით, რწმენის მეშვეობით; ჩვენ ვაგრძელებთ სიწმიდეში ზრდას მადლით, რწმენის მეშვეობით. ზოგიერთებმა გაიგეს, რომ რწმენით, მადლის მეშვეობით არიან დახსნილნი. მათ კიდეც ისწავლეს, რომ განწმედილნი არიან მადლით, რწმენის მეშვეობით. მაგრამ შემდეგ ისინი ხვდებიან მახეში და თვლიან, რომ შემდგომი ზრდა დამოკიდებულია მათ ძალისხმევაზე.

არის დისციპლინა აუცილებელი სიწმიდეში ცხოვრებისთვის? თავისთავად! უნდა შევასრულოთ თუ არა დავალება „მოაკვდინეთ თქვენი მიწიერი ასოები”? (კოლასელთა 3:5). დიახ. უნდა .„იმას ველტვი, რაც ჩემს წინაა“ და „ვილტვი მიზნისკენ, ღვთის უზენაესი მოწოდების ჯილდოსკენ ქრისტე იესოში”? (ფილოპელთა 3:13-14). რა თქმა უნდა!

მაგრამ არასოდეს უნდა დაგავიწყდეთ, რომ თქვენი „სიკვდილში მასთან გაიგივება“, „წინ სწრაფვა“ და „მიზნისკენ სწრაფვა“ გამომდინარეობს იქიდან, რომ „ღმერთი ბადებს თქვენში სურვილსაც და მოქმედებასაც მისი სათნოებისამებრ” (ფილიპელთა 2:13). ის არის ის, ვინც იძლევა სურვილს (ნებას); ის არის ის, ვინც იძლევა ძალას (მოქმედების). ის მოქმედებს ჩვენში, რათა შეასრულოს თავისი განზრახვა, რომ ჩვენ წმიდად გვაქციოს. როდესაც ვერ გრძნობ თავს წმიდად, მოისვენე ღვთის მადლში, რომელიც ყოველდღიურად გცვლის თავის ხატად.

„როდესაც თავს წმიდად ვერ ვგრძნობ, მის სიწმიდეში უნდა მოვისვენო.“

მე-5 გაკვეთილში ჩვენ დავინახეთ, რომ სრულყოფილება არის არა უნაკლოდ შესრულებულ საქმეში, არამედ გულში, რომელიც განუყოფლად არის მიძღვნილი ღმერთისადმი. მე-7 გაკვეთილში გავიგეთ, რომ იესოს მცნება „იყავი სრულყოფილი“ არის მცნება, ღმერთისადმი განუყოფელი სიყვარულის შესახებ. ქრისტიანული სრულყოფილება არ ეხება საქმეების შესრულებას; ეს სიყვარულს ეხება.

ჩვენ წმიდები ვართ მხოლოდ იმიტომ, რომ ღმერთია წმიდა. ჩვენი იდენტურობა არის „ქრისტეში.” ის გვწმედს. სახარების ერთ-ერთი უდიდესი ჭეშმარიტება ის არის, რომ ჩვენ აღარ ვიბრძვით საკუთარი ძალით სიწმიდის მისაღწევად. ჩვენ შეგვიძლია მოვისვენოთ ქრისტეში. მასშია ჩვენი, როგორც ქრისტიანების, წმინდანების და წმიდა ხალხის იდენტურობა.

ერთხელ რობერტ კოულმანმა მოყვა ისტორია იმის შესახებ, თუ რას ნიშნავს ღმერთის სრულყოფილად სიყვარული, როდესაც სრულყოფილად მოქმედება არ შეგვიძლია. დოქტორი კოულმენი ზაფხულის ცხელ დღეს თავის ბაღში მუშაობდა. როდესაც მისმა პატარა ბიჭმა დაინახა, რომ მამა მზეზე ოფლიანობდა, გადაწყვიტა მისთვის ჭიქა წყალი მიეტანა. ბიჭმა ჭუჭყიანი ჭიქა აიღო, ეზოს გუბედან წყლით აავსო და მამას მიუტანა. დოქტორი კოულმანი ამბობს: „ჭიქა ჭუჭყიანი იყო, წყალი კი მღვრიე. მაგრამ, სასმელი იყო სრულყოფილი, რადგან ის მოსიყვარულე გულიდან მოდიოდა.” ეს არის ჩვენი შეზღუდული სრულყოფილების ილუსტრაცია. ჩვენ ჩვენი გატეხილი, არასრულყოფილი მსახურება მიგვაქვს ღმერთისთვის, რომელიც იღებს მას, რადგან ეს მოსიყვარულე გულიდან მოდის.

ღმერთი იღებს ჩვენს გატეხილ ძალისხმევას და გარდაქმნის მას ისეთ რამეში, რაც ჩვენი წარმოსახვის მიღმაა, რადგან ჩვენი სიწმიდე არის მისი შეუზღუდავი სიწმიდის მხოლოდ ჩრდილი. ჩვენი საუკეთესო სიყვარულიც კი დაქვემდებარებულია ჩვენს ადამიანურ შეზღუდვებს. მაგრამ როდესაც ჩვენ ვისვენებთ მის სიწმიდეში, ვაცნობიერებთ, რომ მისი მცნების მორჩილება „იყავით წმიდა“ სრულყოფილად მხოლოდ მისი მეშვეობით ხდება. განუყოფელი სიყვარულის გულით, ჩვენ მისთვის მიგვაქვს ჭიქა მღვრიე წყლით - და ის გადააქცევს მას რაღაც სუფთად და მშხეფარედ. ჩვენი სიწმიდე სრულყოფილია მის სიწმიდეში.

„როდესაც თავს წმიდად ვერ ვგრძნობ, უნდა მახსოვდეს, რომ წმიდა ხალხის ნაწილი ვარ.“

გამოცხადების წიგნში მთავარი, მაგრამ ხშირად ყურადღების მიღმა დარჩენილი თემაა ეკლესია. გამოცხადების წიგნი იწყება გზავნილების სერიით შვიდი ეკლესიისადმი. ეს გზავნილები გვიჩვენებს ადგილობრივი საეკლესიო საზოგადოების მნიშვნელობას ქრისტეს დიდ სხეულში. მაგრამ ამით არ მთავრდება გამოცხადებაში ეკლესიაზე ხაზგასმა.

144000 გამოსყიდულის საზოგადოება შეიძლება იყოს მთელი ეკლესიის, ქრისტეს სხეულის წარმომადგენლობა.[1] მოგვიანებით, წიგნში ეკლესია ჩანს, როგორც კრავის საპატარძლო (გამოცხადების 19:7-8). ეკლესიაა გამოცხადების წიგნის მთავარი წერტილი.

თუ ეს ასეა, ჩვენი თაყვანისცემა და თანაზიარება, როგორც ეკლესიის დედამიწაზე, არის მზადება ჩვენი თაყვანისცემისთვის და ზიარებისთვის, როგორც მარადიული ეკლესიის. რას ნიშნავს ეს ჩვენი, როგორც ეკლესიის დღევანდელი ცხოვრებისთვის?

► თუ გამოცხადება არის ქრისტეს საპატარძლოს სურათი, როგორ უნდა იმოქმედოს ეკლესიის მისმა აღწერამ ეკლესიის ცხოვრებაზე? ან სხვაგვარად რომ გკითხოთ - რა მხრივ ჰგავს თქვენი ეკლესია გამოცხადებაში აღწერილ ეკლესიას? და რა თვალსაზრისით არ ჰგავს თქვენი ეკლესია გამოცხადებაში აღწერილ ეკლესიას?

ამ ჭეშმარიტების ერთი პრაქტიკული შედეგი ის არის, რომ ჩვენი წმიდა ცხოვრება, ეკლესიასთან მოზიარეობით ცხოვრებაშია. ინდივიდუალისტურ თანამედროვე სამყაროში ბევრი ქრისტიანი ფიქრობს ხსნაზე, მხოლოდ საკუთარი, პირადი გამოცდილების გადმოსახედიდან.

თუმცა, მიუხედავად იმისა, რომ არსებობს ისეთი ადამიანების მაგალითები, როგორიც იყო ენოქი, რომელიც ღმერთთან ერთად მარტო დადიოდა, არსებობს კიდევ ბევრი ბიბლიური მაგალითი იმისა, რომ ღვთის შვილები ღმერთთან ერთად დადიან, როგორც სხეულის ნაწილები. სიწმიდის რჯული ისრაელში იყო განკუთვნილი „ღვთის ხალხისთვის“. ისრაელი უფრო მეტი იყო, ვიდრე ინდივიდების ჯგუფი; ეს იყო საზოგადო ორგანო, რომელიც ერთად იზრდებოდა ღვთის ხატებაში.

ახალი აღთქმის ეკლესია უფრო მეტი იყო, ვიდრე ინდივიდების ჯგუფი, რომლებიც ეკუთვნიან ერთსა და იმავე „კლუბს.” ეკლესია იყო და არის ქრისტეს სხეული. გამოცხადებაში აღწერილი წმინდანები ხვდებინ მოწამეობრივ სიკვდილს, როგორც სხეულის ნაწილები. მაშინაც კი, როდესაც ისინი მარტო კვდებიან, მათ იციან, რომ ისინი საყოველთაო ეკლესიის ნაწილები არიან. გამოცხადებაში აღწერილი წმინდანები წმიდა ცხოვრებით ცხოვრობენ, როგორც სხეულის ნაწილები. ისინი წმიდა საპატარძლოს ნაწილი არიან. მაშინაც კი, როდესაც იოანე იზოლირებულია კუნძულ პატმოსზე, მან იცის, რომ ის საყოველთაო ეკლესიის ნაწილია.

ჩვეულებრივი გახდა ხალხისგან ამის მოსმენა: „მე მიყვარს იესო, მაგრამ არ მიყვარს ეკლესია.” ეს ეფუძნება ეკლესიის ტრაგიკულ გაუგებრობას! თუ ეკლესია ქრისტეს საპატარძლოა, მე უნდა მიყვარდეს ეკლესია (როგორც ქმარი, მე არ ვიქნები ძალიან ბედნიერი იმ ადამიანთან ურთიერთობით, რომელიც მეუბნება: „შენ მიყვარხარ, მაგრამ შენი ცოლი მეზიზღება.”) ეკლესია არის მორწმუნეთა სხეული, რომლებიც ერთად იზრდებიან ღვთის ხატებაში.

[2] ჩვენ არ ვართ შექმნილნი, რათა მარტოებმა ვიცხოვროთ. ჯონ უესლიმ თქვა: ”ყოველი სიწმიდე არის საზოგადო სიწმიდე.” ის გულისხმობდა, რომ ჩვენ ვიზრდებით როგორც ერთი სხეულის ნაწილები. ეს იყო შთაგონების წყარო მეთოდისტური ჯგუფებისთვის; ისინი დაეხმარნენ თითოეული წევრის ზრდას.

რას ნიშნავს ეს ჩვენთვის დღეს? წმიდა ხალხი წმიდა ეკლესიის ნაწილია. ჩვენ ვიზრდებით სიწმიდეში, როგორც წმიდა სხეულის ნაწილები. როდესაც ვიბრძვი, ღმერთი გვერდით მიყენებს ,სიწმიდის მძებნელ თანამოძმეს, რომელიც გამამხნევებს ჩემს სისუსტეში. მეორეს მხრივ, როდესაც ღმერთი დამეხმარება რაიმე სფეროში, მე შემიძლია გავამხნევო უფრო სუსტი ძმა. წმიდა ცხოვრება განსაზღვრულია სულით აღსავსე მორწმუნეთა საზოგადოებაში ცხოვრებისთვის, რომლებიც ავლენენ ღვთის სიყვარულს ჩვენს სამყაროში.

ებრაელთა მიმართ წერილის ავტორს ეს კარგად ესმოდა.

ყურადღებით მოვეკიდოთ ერთმანეთს, წავახალისოთ სიყვარულისა და კეთილი საქმეებისთვის; ნუ მივატოვებთ ჩვენს შესაკრებელს, ზოგიერთებს რომ სჩვევიათ, არამედ ვამხნევებდეთ ერთმანეთს, მით უმეტეს, რაც უფრო მეტად ატყობთ იმ დღის მოახლოებას (ებრაელთა 10:24-25).

მან გაამხნევა დევნაში მყოფი ქრისტიანები, რომ დარჩნენ მტკიცენი რწმენაში, ამ სიტყვებით „ყურადღებით მოვეკიდოთ ერთმანეთს“, როდესაც ერთად ვიკრიბებით წავახალისოთ სიყვარულისა და კეთილი საქმეებისთვის. მეფე ჯეიმსის ვერსია იყენებს ამ ფრაზას: „გამოიწვიეთ ერთმანეთი სიყვარულისა და კარგი საქმეებისკენ.” ეკლესიის ფუნქციის ნაწილია თითოეული წევრის წახალისება უფრო ღრმა სიყვარულისა და სიწმიდისკენ.

როდესაც ვერ გრძნობთ თავს წმიდად, ნება მიეცით ღმერთს გაგამხნევოთ შემდგომი ზრდისკენ თანაქრისტიანების მეშვეობით იმ სხეულში, სადაც მან განგისაზღვრათ. თქვენ ხართ „საყოველთაო ეკლესიის“ ნაწილი, მაგრამ თქვენ ასევე ხართ ადგილობრივი სხეულის ნაწილიც. ღმერთმა მოგათავსათ იქ რაღაც მიზნით. ნება მიეცით თქვენს თანამორწმუნეებს აღგძრან უფრო მეტი ზრდისკენ წმიდა ცხოვრებაში.

როდესაც ფანი კროსბი ორი თვის იყო, ექიმის შეცდომის გამო ის სამუდამოდ დაბრმავდა. რამდენიმე თვის შემდეგ მამა გარდაეცვალა. დედას უწევდა ოჯახის მარტო დატოვება მრავალი საათით, სანამ ის მოახლედ მუშაობდა. ფანიმ იცოდა რა არის ცხოვრებისეული სირთულეები, ამ ცოდვით დაწყევლილ სამყაროში.[1]

ფანი კროსბის საგალობლები მოწმობს მის ერთგულებას ქრისტესადმი. მან მთლიანად დაუმორჩილა თავისი ნება ღვთის ნებას.

ფანი კროსბი მიხვდა, რომ სიწმიდე არის სრულყოფილი სიყვარული ღმერთისადმი და სრულყოფილი სიყვარული მოყვასის მიმართ. ის თავის დროს და ფულს უთმობდა მისიებს, რომლებიც ემსახურებოდნენ ალკოჰოლიკებსა და უსახლკაროებს. მან და მისმა ქმარმა ყველაფერი გასცეს, რაც მათთვის არ იყო აუცილებელი თავი, რომ გაეტანად. მას უყვარდა ღმერთი და უყვარდა მოყვასი. ფანი კროსბი დღითიდღე იზრდებოდა ქრისტეს მსგავსებაში და სრულყოფილ სიყვარულში.

ფანი მოუთმენლად ელოდა იმ დღეს, როდესაც შესრულდებოდა აღთქმა, "ისინი იხილავენ მის სახეს. როდესაც ვინმე სინანულს გამოხატავდა მისი მდგომარეობის გამო, ფანი კროსბი პასუხობდა, რომ მას უხაროდა თავისი სიბრმავე, რადგან: „როდესაც ზეცაში მივალ, პირველი სახე, რომელიც ერთ დღეს გაახარებს ჩემს მხედველობას, იქნება ჩემი მხსნელის სახე. მე ვიხილავ მას პირისპირ.”

(1) სიწმიდე არის ღმერთთან უწყვეტი ურთიერთობა.

(2) დაბადების მე-3 თავიდან ეპისტოლეების ჩათვლით, ღმერთი გვპირდება ღმერთსა და ადამიანს შორის ძალიან ახლო ურთიერთობის აღდგენას. ეს აღთქმა სრულდება გამოცხადების წიგნში.

(3) გამოცხადების წიგნი გვიჩვენებს წმიდა ხალხს წმიდა ღმერთთან განუწყვეტელ ზიარებაში.

(4) ეკლესიაში თანაზიარება არის მომზადება სამოთხეში თანაზიარებისთვის. ეკლესია დედამიწაზე არის მარადიული ეკლესიის (არაუშეცდომო) მოდელი. ამის გამო ჩვენ უნდა ვისწრაფოდეთ, რომ ეკლესიის ცხოვრება იქაური ეკლესიის ერთიანობის საფუძველზე ავაშენოთ.

(1) წარმოიდგინეთ, რომ ვინმემ გითხრათ: „მე მიყვარს იესო, მაგრამ ეკლესია არა.” დაწერეთ 1-2 გვერდიანი წერილი, რომელშიც აჩვენებთ ამ ადამიანს, რომ იესოს სიყვარულმა უნდა გამოიწვიოს მისი საპატარძლოს — ეკლესიის სიყვარული. აჩვენეთ, როგორ აღძრავს წმიდა გული ღვთის ეკლესიისადმი სიყვარულს. აჩვენეთ, როგორ დაგვეხმარება ეკლესიის ნაწილად ყოფნა ჩვენ, ზრდაში სიწმიდეში.

(2) დაიწყეთ შემდეგი გაკვეთილი გამოცხადების 21:2-3-ის წაკითხვით.